หมอมาเฟียฤทธิ์ร้าย

6. จำได้ใช่ไหม

ตึก! ตึก! ตึก!

สองเท้าเรียวเล็กเดินมาหยุดบนสะพาน เป็นทางข้ามไปยังลานจอดรถระหว่างเข้าออกร้านอาหาร เธอเห็นว่าสายชลดูมีคำถามบางอย่างที่ยังค้างคาและไม่ยอมเอ่ยพูดกันตรงๆ เลยตัดสินใจถามให้อีกฝ่ายไม่ต้องคิดมาก

"พี่สายชลมีอะไรอยากจะบอกยินหรือเปล่า บอกนินมาได้ทั้งหมดเลยนะไม่ต้องคิดมาก..."

"คือว่าพี่คิดมาดีแล้ว เราคุยกันมานานแล้วนะนินเราควรจะคบกันได้แล้วไหม?" ชายหนุ่มตัดสินใจเอ่ยถาม ช้อนเอาสองมือเล็กขึ้นมากุม ทั้งที่ก็กลัวว่าตัวเองจะผิดหวังในคำตอบนั้น

"ใช่ค่ะเราคุยกันมานานมากแล้ว นอนก็รู้สึกอย่างนั้นแบบที่พี่สายชลคิด"

"งั้นเราตกลงเป็นแฟนกับพี่นะนิน..พี่ให้นินเป็นแฟนพี่แล้ว"

"พี่สายชล...." เสียงหวานแทบเอ่ยไม่ออก มันตื้นตันไปซะหมดจริงๆ ที่สายชลตั้งใจดูแลเธอตลอดมา ใบหน้าสวยรีบพยักขึ้นลงตอบรับตามคำขอของเขา

"พี่ดีใจที่สุดเลยนิน" ชายหนุ่มรีบโผกอดร่างอรชรแน่น เขาก็ดีใจมากๆ เช่นกันที่อีกฝ่ายไม่ได้ปฏิเสธ และยังมีความรู้สึกเดียวกันกับเขาอีก

"เกะกะจริง" น้ำเสียงเข้มสบถบอก เมื่อแคสเปอร์เดินทางมาถึงร้านอาหารกับปลายฟ้า แต่เขาและแฟนสาวต้องใช้ทางเดินนี้ข้ามสะพาน เพื่อไปนั่งตรงโต๊ะที่จองไว้ก่อนหน้า ดันมีชายหญิงมายืนพอดรักกันไม่อายคนอื่นๆ

"นั่นลินินนี่คะ! เพื่อนของฟ้าเองค่ะ" ฝ่ายแฟนสาวรีบเดินดุ่มมาเรียก ทำสองชายหญิงผละอ้อมกอดจากกัน

"ฟ้ามาที่ได้ยังไงเหรอ?" ลินินหันถามเพื่อนสาว ก่อนนี้เพิ่งคุยข้อความกันไม่คิดว่าจะมาเจอสถานที่เดียวกันได้

"เรามากับแฟนน่ะ นั่นไงพี่แคสเปอร์แฟนเรา" คนบอกรีบเดินไปควงแขนแฟนหนุ่มมาทักทาย เพราะตั้งแต่ก่อนเรียนจบก็ยังไม่เคยเปิดตัวคนรักที่ไหนเลย

"สวัสดีค่ะ..." กลิ่นน้ำหอมชายคับคล้ายในคืนนั้นดันลอยเข้าจมูกเล็ก ทำดวงตาคู่สวยหุบประกายลงพร้อมเรียวปากเผยยิ้มอ่อน

เธอกำลังคิดว่าเรื่องบังเอิญอาจจะไม่เกิดขึ้นตอนนี้ก็ได้ เสี้ยวหน้าหล่อคมกับรูปลักษณ์กายชายพอคล้ายๆ ได้แต่หวังว่าจะไม่ใช่คนเดียวกันอีก

"นี่เพื่อนของฟ้าเองค่ะ เราแค่แยกไปเรียนโทคนล่ะที่" เธอหันบอกทางแคสเปอร์

"อืม" น้ำเสียงเข้มตอบราบเรียบ เขาไม่ใช่คนชอบวุ่นวายกับใครมากนัก เลยก้าวขายาวเดินนำแฟนสาวจะไปที่โต๊ะก่อน แต่ทว่า....

กลิ่นกายสาวหอมละมุนมากขึ้น เมื่อเดินเฉียดร่างอรชร ราวกับมีสัญชาตญาณบางอย่างว่าเธอคือคนๆ นั้น รวมกระทั่งเค้าโครงความสวยของคืนเร่าร้อน

"เธอเป็นเลขาของนาย พอจำได้ใช่ไหมครับ" สปายรีบเดินมาส่งเสียงกระซิบบอก ทำฝีเท้าแกร่งหยุดอัตโนมัติ

"เลขา?" เสี้ยวหน้าหล่อคมย้อนหันมอง ใช่! เธอคือเลขาหาคนใหม่ในที่ทำงานของเขา เพียงแต่เมื่อกี้เขาไม่ได้สนใจที่จะรู้จักใครเลยต่างหาก

"ฟ้ามาแล้วค่ะ มีอะไรหรือเปล่าคะ" ฝ่ายแฟนสาวรีบเดินตามมาควงแขน พอเห็นแฟนหนุ่มมองเพื่อนรักก็แอบแปลกใจเล็กน้อย

"พี่แค่ดูรถน่ะ"

"งั้นเราไปกันเถอะนะคะ ฟ้าแค่ไปแสดงความยินดีกับเพื่อนเมื่อกี้ค่ะ เขาเพิ่งขอกันเป็นแฟนน่ารักดีนะคะ" ระหว่างนั้นปลายฟ้าก็เรื่องของเพื่อนสาวกับแฟนรุ่นพี่ให้ฟัง จะเหลียวมองหลังก็ไม่พบทั้งคู่แล้ว

ตุ๊บ~

ร่างอรชรเข้ามานั่งในรถข้างฝั่งคนขับตำแหน่งเดิม คราวนี้ใบหน้าสวยมันหุบยิ้มอัตโนมัติ กับความคิดมากถึงเรื่องราวคืนนั้นที่อยากลืมไป

"นินเป็นอะไรหรือเปล่า ไม่ดีใจแล้วเหรอที่มีพี่เป็นแฟนแล้ว" ฝ่ายคนบอกยังยิ้มไม่หุบ รีบสอดมือมาประสานกับมือเล็กสุดดีใจ ช่วงนั้นเขาก็ใช้มืออีกข้างประคองพวงมาลัยรถ โชคดีที่ค่ำคืนนี้รถบนท้องถนนไม่เยอะเท่าไหร่

"ดีใจสิคะ นินออกจะดีใจที่มีพี่สายชลเป็นแฟน งั้นเรามาถ่ายรูปกันหน่อยไหม?" เธอเลยล้วงโทรศัพท์มือถือขึ้นมา

"พี่ว่าเราไว้ค่อยถ่ายกันดีไหม...หน้าพี่ตอนนี้มันหยุดยิ้มไม่ได้เลยอ่ะ กลัวโดนเพื่อนล้อ" คนบอกรีบยกมือเกาศีรษะเขินอาย

"ก็จริงเนอะ แค่เมื่อกี้ที่ฟ้าแซวพวกเราก็น่าอายแล้ว..ขืนมาเจอคนรู้จักแซวอีกคงอายน่าดู" เธอเลยเอียงตัวไปซบบ่ากว้าง แล้วปล่อยมือเล็กออกจากการกุม ให้สายชลไปขับรถอย่างปลอดภัยดีกว่า

"ไว้พรุ่งนี้เลิกงานเมื่อไหร่ พี่จะรีบมารับดีไหมครับ"

"แล้วพี่สายชลจะไม่เหนื่อยแน่นะ"

"ไม่เหนื่อยเลยครับ แค่ได้เห็นหน้านินก็พอ"

"ขอบคุณนะคะที่ทำให้นินดีทุกอย่างเลย" ร่างอรชรกลับมานั่งตัวตรงเหมือนเดิม ถึงจะหยิบโทรศัพท์มือถือมาพิมพ์ข้อความคุยกับเพื่อนสาว ปล่อยให้แฟนหนุ่มที่เพิ่งตกลงกันใหม่ๆ มีสมาธิขับรถต่อ

คอนโด_

ทันทีที่ร่างอรชรกลับมาถึงที่พัก เธอก็รีบทิ้งตัวบนโซฟากับสัมภาระงานเต็มข้างกาย แต่ยังแปลกใจและนึกถึงกลิ่นน้ำหอมที่คุ้นเคยไม่หาย

"ขอให้เป็นแค่เรื่องบังเอิญเถอะนะ" เสียงหวานพึมพำ แล้วก็ไม่ลืมที่จะหยิบแผงยาคุมขึ้นมาแกะรับประทาน จนกว่าเธอจะแน่ใจว่าไม่มีสิ่งใดผิดพลาดเกิดขึ้นต่อจากค่ำคืนนั้นอีก

แต่ความเหนื่อยล้าตลอดวันก็ทำให้เปลือกตาคู่สวยเลื่อนปิด จนร่างอรชรนอนหงายผึ่งอยู่ตำแหน่งนั้น กระทั่งเข้าสู่เช้าวันใหม่โดยมีเสียงแจ้งเตือนนาฬิกาปลุก

ตึก! ตึก! ตึก!

สองเท้าเล็กในรองเท้าส้นสูงลิ่วรีบเดินไปยังชั้นทำงาน วันนี้บรรยากาศรอบด้านต่างสดใสเสียจริง กระทั่งเสียงนกที่บินผ่านเข้ามาระหว่างตึกก็เจื้อยแจ้วไม่หยุด

"นายอยู่ข้างใน" สปายเอ่ยบอกยามที่เจอลินินก้มทักทาย

"ค่ะ" ร่างอรชรสูดลมหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่ เธอไม่เคยรูปเจ้านายมาก่อนกระทั่งในประวัติเขาที่สปายมาแนะนำ

พอเห็นว่าตัวเองมีความมั่นใจมากขึ้น เลยเลื่อนประตูบานกระจกเปิด พบแผ่นหลังร่างสูงกำลังยืนพิงโต๊ะทำงานของเธออยู่

"สวัสดีค่ะ ลินินมาแล้วค่ะ"

"ลินินงั้นเหรอ..." น้ำเสียงเข้มทวนถาม เขย่าแก้วกาแฟดำเข้มวนซ้ำๆ ให้รสชาติมันกลมกล่อมของรสขมที่ไม่ใส่น้ำตาล

"ค่ะ มีงานอะไรจะสั่งนินเพิ่มไหมคะ เมื่อวานนี้เอกสารที่คุณสปายเอามาให้อ่าน นินอ่านทั้งหมดแล้วนะคะ" เสียงหวานบอก รีบนำเอกสารทั้งหมดมาวางบนโต๊ะให้เจ้านายเห็นว่าเธอทำจริงๆ เพราะตื่นขึ้นมาช่วงกลางดึกเลยอ่านได้ทั้งหมด

"งั้นก็ดี"

"คะคุณ...." พอเห็นร่างสูงหมุนตัวมาเจอหน้าตรงๆ ราวกับโดนกระแสไฟฟ้าช็อตใส่ร่างอรชรกระทันหัน มันชาวาวและเย็นเฉียบทั่วร่างกาย

ความบังเอิญทำไมมันเกิดขึ้นกับเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า เขาเป็นแฟนหนุ่มเพื่อนสาว...และกลิ่นน้ำหอมประจำกายที่ตราตรึงอยู่

"จำฉันได้ใช่ไหมลินิน"

............................