บทที่6 สัมผัสรุนแรงที่โหยหา (NC20++)
1683 Words
“คุณ! ผู้ชายคนนั้น อย่าบอกนะว่านี่เป็นแผนการของคุณ”
จากความช็อคสุดขีดแปรเปลี่ยนความโกรธถูกหลอกเข้ามาแทนที่ เพียงดาราไม่แปลกใจว่าทำไมเธอถึงถูกรองประธานหนุ่มเรียกตัวนัดสอบสัมภาษณ์แต่คนเดียว เพราะเป็นแผนการผู้ชายคนนั้นนี่เอง
“ถ้าฉันบอกว่าใช่ เธอจะทำอะไรฉันได้ แพร”
รองประธานหนุ่มยกยิ้มมุมปาก ก่อนเอาตัวเองลุกออกจากบนเก้าอี้ทำงานค่อยๆ เขยิบเข้าไปหาผู้หญิงเห็นแก่เงิน ยอมอ้าขาให้เขาเอา เหยียบย่ำความสาวไปเมื่อห้าปีก่อน
“คุณมันคนเลว คุณจะมายุ่งวุ่นวายอะไรชีวิตของฉันอีก ฉันขอถอนตัวจากการสมัครเป็นเลขาของคุณ เพราะฉันไม่มีประสบการณ์ในการทำงาน ขอตัวก่อนนะคะ ขอโทษที่ทำให้ท่านผิดหวัง”
ทางที่ดีเพียงดาราต้องรีบเดินออกห่างจากชีวิตผู้ชายคนนี้ เขาอาจจะรู้ว่าเธอแอบซุกลูกชายน้อยของตนเอาไว้
“คิดเหรอว่าการเข้ามาเหยียบที่นี่แล้วจะได้ออกไปในสภาพนี้ง่ายๆ เธอคิดผิดแล้ว แพร”
“คุณมีสิทธิ์อะไรถึงได้เรียกชื่อเล่นของฉัน”
คุณแม่ลูกหนึ่งตวาดดังลั่นแก่เขาด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราด เธอแตกต่างจากเมื่อก่อนทำตัวน่ารักน่าเอ็นดูจนทำให้เขาแทบคลั่ง พอเจอครั้งนี้ทำตัวหมั่นเขี้ยว อย่างนี้ต้องถูกลงโทษเสียอย่างหนัก
“ทำไมฉันจะไม่มีสิทธิ์ล่ะแพรที่รัก สิทธิ์ผัวคนแรกของเธอยังไงล่ะ หรือว่าต้องให้ฉันทบทวนความหลังว่าเราเป็นอะไรกัน”
“คุณจะทำอะไร อื้อ...”
ปรเมศใช้โอกาสได้เปรียบความสูงยาวกว่าหญิงสาวคนตัวเล็ก มือใหญ่รั้งเอวบางแนบชิดกับลำตัวของเขาก่อนประทับจูบเร่าร้อนต่อกลีบปากนุ่ม จูบร้อนแรงแฝงความนุ่มนวล อ่อนโยนและคิดถึงแทบทุกลมหายใจ
ทีแรกเพียงดาราขัดขืนจากผู้ชายเอาแต่ใจ เป็นเพราะจูบของเขาทำเอาร่างกายอ่อนระทวย กลีบปากนุ่มเคยปิดกลับเปิดอ้าเล็กน้อยเพื่อลิ้นหนากวาดชิมความหวานในโพรงปากนุ่มอีกครั้ง มืออีกข้างที่ว่างไม่อยู่นิ่งพลางลูบไล้ตรงเอวบางก่อนสอดมือเข้าชายเสื้อพร้อมสำรวจด้านใน
สัมผัสแรกคือความนุ่มหยุ่นแสนคลั่งไคล้ เพียงจับบีบเคล้นคลึงผ่านทางบราชิ้นน้อย ยิ่งเพิ่มอารมณ์พิศวาสเร่าร้อน เธอยังสวยเหมือนเดิมเมื่อห้าปี ห้าปีที่เขาโมโหแทบบ้าที่เห็นร่างบอบบางหนีไปตอนเช้ามืด ครั้งนี้ชายหนุ่มจะลงโทษเธอเอง
“คุณ...”
เมื่อได้รับอิสระลมหายใจอุ่นร้อนรดลงบนซอกคอขาวเนียนหอมกรุ่น หญิงสาวหายใจไม่ทันกับสัมผัสที่โหยหารุนแรงจากผู้ชายที่เป็นพ่อของลูกเธอ
“ชื่อของฉัน ปรเมศ จำชื่อนี้เอาไว้ให้ดี”
ร่างเพรียวระหงถูกตวัดช้อนอุ้มเข้าสู่วงแขนแกร่งในสภาพเสื้อผ้าหลุดลุ่ย ฝีเท้าใหญ่ก้าวเดินอาดๆ ไปยังห้องนอนส่วนตัวที่เชื่อมต่อห้องทำงาน แน่นอนว่าธาวินอยู่ด้านนอกและไม่มีใครรบกวนเวลาลงโทษแม่กวางน้อย
“คุณปรเมศ ฉันมาสอบสัมภาษณ์งานเพิ่มเติมนะคะ ไม่ได้จะมาทำอะไรแบบนี้”
ใบหน้านวลงามแดงเถือกไปทั้งตัว เมื่อเห็นสายตาคมปรารถนาแรงกล้าจากรองประธานหนุ่ม
สภาพหญิงสาวกำลังเปลือยกายต่อหน้าพ่อของลูก เธอถูกเขาล่อลวงติดกับเสน่หานอนบนเตียงกว้าง เหตุการณ์คืนร้อนแรงตอนนั้นได้หลั่งไหลเข้าสู่สมองอันน้อยนิด เธอกลัวว่าจะเกิดเหตุแบบนั้นอีกรอบ
“เธอเป็นคนแรกและคนสุดท้ายที่ฉันอนุญาตให้สอบสัมภาษณ์เพิ่มเติม ฉันก็กำลังสอบสัมภาษณ์เธอทุกซอกทุกมุมนี่ไงแพร”
คนตีหน้ามึนกำลังละเลียชิมขนมหวานชิ้นนี้ไม่รู้จักเบื่อหน่าย กลิ่นหอมจากกายสาวไม่เหมือนกลิ่นน้ำหอมเหม็นคาวจากดารานางแบบที่เขาเคยควงออกต่อหน้าสื่อมวลชน เหมือนกับว่าเขาถูกทำเสน่ห์ยังไงก็ไม่ถูก เธอเป็นผู้หญิงคนเดียวทำให้หลุดพ้นจากความทรมานครั้งนี้ไปได้
“อื้อ...ไม่ใช่แบบนั้นคุณปรเมศ ครั้งนี้ฉันไม่ยอมเหมือนครั้งนั้นหรอกนะ”
ปากบอกว่าไม่สมยอม แต่ร่างกายอ่อนระทวยทุกอณูสัมผัสเร่าร้อน ร่างกายไม่ยอมทำตามสมองสั่งการสักนิด น่าโมโหตัวเอง
“ครั้งก่อนเธอก็สมยอมกับฉัน เธอบอกให้ฉันช่วยเองนะที่รัก จำไม่ได้แล้วเหรอว่าคืนนั้นเกิดอะไรขึ้นกับเราสองคน”
น้ำเสียงแหบเพร่าทรงเสน่ห์ล่อลวงหญิงสาวหลงติดกับดัก ครั้งนี้เขาไม่ปล่อยให้เธอหลบหนีหายเข้ากลีบเมฆ เขาจะทำทุกอย่างเพื่อกักขังเธอด้วยเสน่หาตลอดชีวิต
“ฉัน...”
เพียงดาราอึกอักตอบไม่ถูก คืนนั้นยอมรับว่าตัวเองไม่ได้สติ ภาพเลือนรางเห็นผู้ชายคนหนึ่งเหมือนกำลังช่วยเธอหลุดพ้นจากความร้อนรุ่มในร่างกาย สุดท้ายเขาเป็นคนพรากความสาวและสร้างตราบาปที่เธอจำมันไปจนวันตาย
“เธอกับฉัน เราสองคนก็สมยอมกันทั้งคู่ แล้วเธอจะบอกว่าเธอถูกวางยามาอย่างนั้นเหรอ ฉันไม่เชื่อ เธอคงจะหวังเข้าหาฉันเพราะเห็นว่าฉันมีเงินมากมายล่ะสิ สุดท้ายผู้หญิงหวังเห็นแก่ได้ จับผู้ชายรวยๆ เพื่อหวังรวยทางลัด”
“แต่พวกผู้หญิงหนึ่งในนั้นต้องไม่ใช่ฉัน เพราะฉันไม่ต้องการแบมือขอเงินจากผู้ชายที่เคยข่มขืนฉันเมื่อห้าปีก่อน คุณปรเมศ”
ความโกรธแค้นเคืองในใจเอ่ยอัดอั้นระบายออกมา เธอหารู้ไม่ว่าตนปลุกตัวตนดิบเถื่อนเขาตื่นตัวขึ้นและยากจะหนีรอดพ้น
“ปากดีให้ได้ตลอดเถอะแพร ฉันจะทำให้เธอสมยอมในครั้งนี้เอง”
ข้อมือเล็กทั้งสองที่แดงเถือกเพราะแรงบีบจากคนตัวโตถูกรวบขึ้นมาเหนือศีรษะของหญิงสาว เพียงดารารับรู้ว่าตัวเองเปลือยกายต่อหน้าเขาโดยไม่รู้ว่าบราชิ้นน้อยทั้งบนและล่างถูกถอดออกไปตอนไหน
ดวงตาเบิกตากว้างอีกครั้งเมื่อเห็นว่าร่างสูงใหญ่ไม่มีเสื้อผ้าสวมทับใส่สักชิ้น ความเป็นชายขยายขนาดมากกว่าค่ำคืนแรกกำลังเสียดสีถูไถต้นขาอ่อน สัมผัสอ่อนระทวยกลับมา
เขาใช้ชั้นเชิง ประสบการณ์ช่ำชองทำเอาหญิงสาวไร้เดียงสาเรื่องเอาใจสามีบนเตียงร้องครวญครางด้วยความวาบหวาม
“คุณปรเมศ หยุดเถอะค่ะ เราไม่ควรจะมาทำแบบนี้ในที่ทำงานของคุณ”
“ให้ฉันหยุดกลางคันคงไม่ได้ แพร เธอสวยมาก สวยกว่าเดิมด้วยซ้ำ แบบนี้จะให้ฉันหยุดได้งั้นหรือ”
รองประธานหนุ่มก้มลงสูดดมกลิ่นหอมหวานจากลำคอระหงขาวเนียนเต็มปอด ราวได้รับกระตุ้นอารมณ์แต่เช้า เธอทำให้เขาปรารถนาแทบคลั่งตาย เธอต้องมาเป็นผู้หญิงของเขา ไม่ว่าจะใช้วิธีไหนก็ตาม
ความเป็นชายแทรกกลางเข้าสู่กลีบดอกไม้งามชุ่มฉ่ำด้วยน้ำหวาน หญิงสาวสะดุ้งโหยงเล็กน้อยเมื่อมีสิ่งแปลกปลอมเข้ามาอัดแน่นเกินไป ปากหยักได้รูปยกยิ้มย่ามใจ
ระหว่างเขาแล้ว เธอไม่เคยมีผู้ชายคนไหนเข้ามารุกล่วงล้ำเข้ามาได้ แสดงว่าสิ่งที่เขาคิดว่ามีสามีก็ไม่ใช่เรื่องจริง เธอไม่เคยมีใครนอกจากเขาที่เป็นผู้ชายคนแรก
“อื้อ คุณปรเมศ ฉันไม่ไหว”
“เรียกแทนตัวเองว่าแพรสิที่รัก แล้วฉันจะให้เธอตามที่ต้องการ”
คนตัวโตมีชั้นเชิงเจ้าเล่ห์แสนกล กลั่นแกล้งคนใต้ร่างด้วยการหยุดขยับสะโพกสอบเพื่อให้เธอทรมานมากยิ่งขึ้น
“อื้อ แพรไม่ไหวแล้ว คุณช่วยแพรหน่อยได้มั้ยคะ”
“พูดจาทำตัวน่ารักน่าเอ็นดูแบบนี้ค่อยดีหน่อย เอาใจฉันให้มากๆ แล้วฉันจะให้ทุกอย่างตามที่เธอปรารถนา”
ปรเมศไม่ไหวกับแรงปรารถนาอัดอั้นปะทุภายในร่างกายเช่นกันกับหญิงสาว สองร่างชายหญิงสอดประสานเป็นคนคนเดียวกัน แรงรับสะโพกที่แอ่นรับกับจังหวะรักทำเอาคนตัวโตโหมกระหน่ำแรงพิศวาสอย่างบ้าคลั่งก่อนปลดปล่อยน้ำรักเข้าสู่เธอ
กว่าแรงพิศวาสจะมอดดับลง ชายหนุ่มออกแรงกับหญิงสาวดื้อพศยต่อหลายครั้งกว่าจะได้ยินเสียงหอบหายใจเหนื่อยทั้งคู่ วงแขนแข็งแรงนอนโอบรัดคนตัวเล็กเอาไว้กลัวว่าเธอจะหนีหายไปจากเขาอีกครั้ง
“คุณปรเมศ ปล่อยแพรออกก่อนได้มั้ย แพรเป็นคนแย่มากที่เกเรกับเจ้านายจนเกือบสองชั่วโมง”
เพียงดาราร้อนรนใจกับการไม่ป้องกันสองคราวของผู้ชายเห็นแก่ตัว เธอไม่ยอมให้เกิดความผิดพลาดเมื่อห้าปีก่อน แค่นี้เจ็บปวดมากพอแล้ว
“พักสักหน่อยไม่ได้หรือไง เธอเป็นผู้หญิงของฉัน ใครจะมากล้าตำหนิได้ล่ะ”
คนเอาแต่ใจยังคงนอนกอดร่างนุ่มนิ่มมีกลิ่นหอมทำเอาเขาเคลิบเคลิ้มหลับสบายในรอบห้าปี
“แพรไม่ใช่ผู้หญิงของคุณสักนิด ปล่อยตัวแพรได้แล้วค่ะคุณปรเมศ” เพียงดาราพยายามดิ้นรนขัดขืนกลับถูกเขากระชับอ้อมกอดแน่นขึ้นมากกว่าเดิม
“ฉันมีข้อเสนอให้เธอ จะยอมมาเป็นผู้หญิงของฉันหรือว่าอยากเป็นเมียเก็บลับๆ ของฉันก็ได้ รู้เอาไว้อย่างเดียวว่าฉันขาดร่างกายของเธอไม่ได้ แพร”
“ขอบคุณสำหรับเกียรติอันมีค่าที่คุณจะให้แพร แพรขอปฏิเสธ แพรมาที่นี่ก็เพื่อทำงานเป็นเลขาสนิท ไม่ใช่ผู้หญิงที่คุณต้องการก็ได้ คุณปรเมศไปหาผู้หญิงเถอะค่ะ ตำแหน่งนี้แพรไม่ต้องการ”
เพียงดาราปฏิเสธหนักแน่นโดยไม่มีท่าลังเลใจสักนิด ผู้หญิงคนนี้ใจแข็งยิ่งกว่าหินผาเสียอีก
“ผู้หญิงคนอื่นที่ไหน ฉันมีแค่เธอคนเดียวนะแพรที่ทำให้ฉันมีความสุขได้ ถ้าอย่างนั้นฉันยอมให้เธอมาเป็นเลขาสนิทของฉัน แต่เธอต้องย้ายมาอยู่กับฉันที่คอนโดส่วนตัว”
“คุณว่าอะไรนะ!”
- Writer
