@คอนโดมีน
ฉันกลับมาที่คอนโดในเวลาห้าทุ่ม พอเปิดประตูเข้ามาเห็นว่าห้องเงียบผิดปกติแถมยังมืดอีกด้วย ความเงียบว่างเปล่าตีเข้ามาในอกทันที แสงไฟจากโถงทางเดินลอดเข้ามาภายในพอให้เห็นเค้าโครงของเฟอร์นิเจอร์ในห้อง แต่กลับไม่มีเงาของใครสักคน ฉันถอดรองเท้าลวกๆ แล้วเดินเข้าไปในห้อง เรียกชื่อปืนออกมาเบาๆ
"ปืน..."
น้ำเสียงแผ่วเบาสะท้อนกลับมาแค่ความว่างเปล่า ฉันเดินเรียกปืนอยู่นานแต่ก็ไม่มีคนตอบ ความเงียบยิ่งตอกย้ำให้ใจฉันเริ่มหนักขึ้นทุกที
นี่งอนฉันถึงขนาดไม่ยอมกลับห้องเลยเหรอ...คนอะไรขี้งอนซะมัด ฉันสบถในใจ พลางถอนหายใจยาว หัวใจมันทั้งหงุดหงิด ทั้งรู้สึกผิด
ฉันยกมือถือขึ้นมากดโทรออกหามัน ปลายนิ้วชื้นเหงื่อเล็กน้อยเพราะเริ่มเครียด กดโทรไปตั้งหลายสายมันก็ไม่ยอมรับ เสียงสายรอสายก็ดังอยู่นั่นแหละ แต่ไม่มีสัญญาณตอบรับอะไรเลย ไลน์ไปมันก็ไม่ยอมอ่าน หน้าจอมือถือขึ้นแค่ “อ่านแล้วเมื่อ...” แต่ไม่เห็นข้อความ
