@ปืน
ผมมาถึงคอนโดมีนในเวลาเกือบตีสอง ท้องฟ้าด้านบนมืดสนิท มีเพียงแสงจากไฟถนนที่สาดลงบนพื้นซีเมนต์เย็นเฉียบ และเงาผมที่ยาวทาบตามกำแพงข้างลิฟต์ ผมรีบก้าวขาลงจากรถแทบไม่ทันใจ รีบเดินเร็วเกือบวิ่งตรงไปที่ห้องของมีน ใจเต้นถี่เหมือนกลองรัวในอก มือเย็นเฉียบแต่ยังคงแน่นด้วยความมุ่งมั่นขณะหยิบคีย์การ์ดมาแตะเปิดประตูเข้าไปทันที
ห้องเงียบกริบ เย็นเยียบ ราวกับไม่มีร่องรอยของการอยู่อาศัย ผมหันซ้ายหันขวา เดินเข้าไปดูทุกมุม แต่กลับไม่พบใครเลย ความว่างเปล่าภายในห้องเหมือนตอกย้ำว่า...มันไม่อยู่จริงๆ ผมหยิบมือถือออกมาอย่างลนลาน รีบเปิดเครื่องทันทีหลังจากที่ตั้งใจปิดมันไปก่อนหน้านี้ด้วยความน้อยใจ กะจะให้เมียง้อสักหน่อยด้วยความเอาแต่ใจตัวเอง ผ่านไปยังไม่ทันข้ามวัน ผมไม่คิดเลยว่าผมจะได้หยิบมันขึ้นมา...เพื่อโทรหาคนที่ทำให้ผมงอน...แต่ก็อย่างที่เห็นแหละครับ กรรมตามสนองทันตา เมื่อผมกดโทรออกไป...หน้าจอโทรศัพท์ฟ้อ
