หนึ่งสัปดาห์ผ่านไป
ชีวิตฉันวนอยู่ในลูปนี้แทบทุกวัน เราต่างนอนกันคนละห้องในบ้านหลังใหญ่ของเขา ตั้งแต่วันนั้นฉันก็มีราชรถมารับมาส่งทุกวัน มีบ้างที่ขอไปเที่ยวกับเจ๊น้ำฝนตามประสาผู้หญิง แต่ก็ลงท้ายด้วยการที่เขาส่งคนมารับกลับบ้านเขาทุกวัน เราเจอหน้ากันเช้าเย็นเพราะไปทำงานพร้อมกัน มีคุยกันโดยที่ฉันยังคงกวนเขาแทบทุกวัน ส่วนอีกคนก็ยังทำหน้าเบื่อโลกเหมือนเดิม เพิ่มเติมคือฉันกำลังจะมองเขาเปลี่ยนไป ถึงเขาจะไม่แสดงออกเท่าไหร่แต่มันทำให้รู้ว่าเขาให้ความสำคัญฉันเป็นอย่างดี ไม่เคยห้ามเวลาอิสระของฉัน อยากทานหรืออยากได้อะไรก็ให้คนหาให้ทุกอย่าง ฉันไม่รู้ว่าตอนนี้ความรู้สึกของฉันกำลังจะแพ้ทางความเอาใจใส่ของคนโรคจิตหรือเปล่า
ฉันชักไม่แน่ใจแล้ว…
ครืดดดด!
"พี่จะไปไหนเหรอ?" ฉันละสายตาออกจากจานข้าวตรงหน้าทันทีที่คนหัวโต๊ะขยับเก้าอี้แล้วหยัดตัวขึ้นยืน เราอยู่ระหว่างทานข้าวกันอย่างเอร็ดอร่อยในมื้อเย็น ทว่าทันที
