Chapter 4

1483 Words

Chapter 4 “หยุดกรี๊ด แล้วรีบใส่กางเกงซะ นั่งอ้าขาขนาดนั้น ส่องหาอะไร?” สายลมขมวดคิ้วถามทันที “งื้อ...พี่อะ” อิงเดือนรีบดึงผ้าห่มมาคลุมตัวไว้ด้วยความอับอาย ตอนนี้แทบอยากจะกระโดดตึกหนีไปให้ไกล ๆ เขาก็เห็นอยู่ว่าเธอส่องอะไรยังจะถามอีกว่าส่องหาอะไร? อิงเดือนคลุมโปงอยู่แบบนั้น จนกระทั่งได้ยินเสียงประตูเปิดและปิดลง เธอจึงโผล่หัวออกจากผ้าห่ม แต่แล้วก็ต้องเบิกตากว้างด้วยความตกใจและจะกรี๊ดออกมาอีกครั้ง ที่เขายังยืนจ้องเธออยู่ในห้อง “ถ้าไม่อยากถูกจับโยนออกจากห้อง ห้ามกรี๊ดเด็ดขาด” “อุ๊บ! อื้อ!” อิงเดือนรีบยกมือทั้งสองข้างตะครุบปิดปากตัวเองไว้แน่น “รีบใส่กางเกง แล้วออกมาคุยกัน” “รับทราบค่ะ แต่พี่ออกไปก่อนได้ไหมคะ” หากเขายังยืนจ้องอยู่แบบนี้ เธอจะกล้าเปิดผ้าห่มไปใส่กางเกงได้อย่างไรกัน “อืม” ว่าแล้ว สายลมก็ยกมือขยี้ตา ส่ายหน้า แล้วเดินออกจากห้องนอนเล็กทันที “ทำไมต้องขยี้ตาด้วย” พอเห็นเขาเอามือขยี้ตาราวกับว่ากลัวว่าตรงนั้นของเธอจะติดตาเขา อิงเดือนก็ยิ่งรู้สึกอับอายไปกันใหญ่ “โอ๊ยยยย...ขายขี้หน้าชะมัด” อิงเดือนยกมือตบแก้มตัวเองเบา ๆ จากนั้นก็สูดลมหายใจเข้าปอดลึก ๆ เพื่อให้กำลังใจตัวเอง ก่อนจะรีบสวมใส่กางเกง แล้วไปยืนนิ่งทำสมาธิอยู่หลังประตู “สิ่งศักดิ์สิทธิ์เจ้าขา บุญที่หนูทำมาในชาตินี้ ขอให้พี่เขาลืมเรื่องทั้งหมดด้วยเถอะค่ะ สาธุ” อิงเดือนยกมือไหว้ท่วมหัว ก่อนที่จะค่อย ๆ เปิดประตูแง้มออก จากนั้นเธอโผล่หน้าออกไปก่อน ดวงตาสวยกวาดตามองซ้ายมองขวา จนไปสะดุดเข้ากับกรอบรูปที่เขาสวมใส่ชุดกาวน์ “รีบออกมา พี่ไม่ได้มีเวลามารอเธอทั้งวันหรอกนะ” “มีตาหลังหรือไง” อิงเดือนบ่นเบา ๆ ก็เพราะตอนนี้เขานั่งที่โต๊ะอาหารหันหลังให้ประตูห้องนอนเล็ก แต่ทว่าเขากลับเห็นเธอโดยไม่ต้องหันหน้ามามองด้วยซ้ำ “มอร์นิงค่ะพี่” อิงเดือนทักทายเขาด้วยน้ำเสียงหวานสดใส พยายามกลบเกลื่อนเรื่องก่อนหน้าสุด ๆ “อืม กินข้าวก่อนสิ” “ขอบคุณค่ะ” พอเขาไม่พูดถึงเรื่องน่าอายก่อนหน้า อิงเดือนก็หายใจอย่างโล่งอกพร้อมทั้ง ‘สาธุ’ สิ่งศักดิ์สิทธิ์ในใจที่ทำงานไวเวอร์ทันตา พอเบาใจลงแล้ว อิงเดือนก็นั่งลงบนเก้าอี้ตำแหน่งที่มีข้าวต้มวางอยู่บนโต๊ะ เธอจึงไม่รอช้าที่จะตักข้าวต้มเข้าปาก และเมื่อได้กินแค่หนึ่งคำ หญิงสาวก็ทำตาเป็นประกายลุกวาว เพราะมันอร่อยมาก “ข้าวต้มอร่อยมากเลยค่ะ พี่ทำเองเหรอคะ” “อืม” เขาตอบรับผ่านลำคอ โดยที่สายตาของเขาจ้องมองแท็บเล็ตไม่วางตา “พี่เป็นหมอเหรอคะ” อิงเดือนเอ่ยถามเขาอีก “อืม” “พี่เป็นหมอสูติเหรอคะ” พอเห็นว่าเขาไม่เบื่อจะตอบคำถามของเธอ อิงเดือนก็ถามเขาอีก “ทำไมถึงคิดว่าพี่เป็นหมอสูติล่ะ” เขาละสายตาจากหน้าจอแท็บเล็ตจ้องมองหน้าเธอ “หนูเดาเอาค่ะ” เดาจากที่เขาน่าจะตายด้านเรื่องอารมณ์ทางเพศ ที่เห็นของหวงของผู้หญิงแต่กลับไม่รู้สึกอะไร เธอจึงเดาว่าเขาอาจจะเห็นจนชินตา แต่จะว่าไปนี่ก็นับเป็นความโชคดีของเธอ เพราะหากเขาไม่ตายด้าน เธออาจจะไม่รอดปลอดภัยจากเมื่อคืนก็ได้ “เดาจากอะไร” “เดามั่วค่ะ น่าจะมีความเป็นไปได้สูง” “หึ...” เขาทำเสียงหึในลำคอ ก่อนที่จะยกกาแฟขึ้นจิบ “พี่หมอคะ” “ฮื้ม” เขาขานรับในลำคอ “ทำอะไรของเธอ” สายลมตกใจที่จู่ ๆ อิงเดือนลุกจากเก้าอี้มานั่งที่พื้น “หนูอยากกราบขอบคุณที่พี่ช่วยหนูเอาไว้เมื่อคืนนี้ค่ะ หนูขอโทษจริง ๆ นะคะที่ทำอะไรลงไปแบบนั้น พี่หมออย่าถือสาหนูเลยนะคะ” อิงเดือนก้มลงกราบเท้าของเขา เธอไม่รู้ว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นถึงได้ทำแบบนั้น แต่ทว่าโชคดีที่ได้เขาช่วยเธอไว้ “ไปนั่งกินข้าวไป พี่ไม่ถือสาอะไรเธอหรอก เพราะเธอโดนยาปลุกเซ็กซ์” “ห้ะ! จริงเหรอพี่หมอ” “อืม” “แล้วหนูโดนได้ยังไง” “แล้วพี่จะไปรู้กับเธอเหรอ ถามแปลก ตัวเธอเองนั่นแหละที่ไม่รู้จักระวังตัว” “ขอโทษค่ะ” เธอนี่ก็แปลกที่ชอบเปิดทางให้เขาบ่นอยู่เรื่อย “ลุก ๆ ไปกินข้าว จะได้กลับคอนโด” “รับทราบค่ะ” อิงเดือนพยักหน้าตอบรับอย่างว่าง่าย จากนั้นเธอก็ไปนั่งกินข้าวต้มจนหมดชาม “เดี๋ยวหนูเอาจานไปล้างให้นะคะ” อิงเดือนเก็บแก้วและชามของเขาและเธอเอาไปล้าง หลังจากล้างจานเสร็จเรียบร้อย เธอก็เดินออกมาจากครัว ก็เห็นเขาลุกขึ้นจากโซฟา แล้วพยักหน้าเรียกเธอให้เดินตามออกจากห้อง ลงลิฟต์ไปชั้นล่างของตึก ก่อนเดินนำไปที่ลานจอดรถ “ขึ้นรถสิ” “ไปรถนี่เหรอคะ” อิงเดือนเอ่ยถามขึ้น ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าจะได้นั่งรถสปอร์ต เป็นบุญตูดของเธอจริง ๆ เลย “แล้วถ้าไม่นั่งรถ เธอจะเดินไปหรือไง” “เปล่านะคะ หนูก็นึกว่าพี่หมอจะขี่รถบิ๊กไบค์เหมือนเมื่อคืน” “พี่จะขี่รถบิ๊กไบค์ก็ต่อเมื่อไม่มีเธอซ้อนท้าย พี่ไม่อยากถูกเธอลวนลามอีก ขึ้นรถได้แล้ว” ว่าจบเขาก็ขึ้นรถไปก่อน ‘เขาเตะต่อยกระทืบคนได้แบบโคตรเถื่อน แต่เขากลับเป็นผู้ชายหวงตัวมาก เอ๊ะ...หรือว่าเขาไม่ได้ชอบผู้หญิง’ อิงเดือนคิดในใจ แต่แล้วอิงเดือนก็ต้องสลัดความคิดทั้งหมดออกจากหัวไปก่อนและรีบขึ้นรถทันที เมื่อเขาเลื่อนกระจกลง แล้วมองเธอด้วยสายตาดุโดยไม่พูดอะไร แต่สายตาของเขาคงจะพูดประมาณว่า ‘เมื่อไรมึงจะขึ้นซะที’ “จะทำอะไรหนู” อิงเดือนขยับตัวไปชิดประตู เพราะเมื่อขึ้นมาปุ๊บ เขาก็โน้มตัวเข้ามาใกล้เธอทันที ตกลงเขาหวงตัวหรือแสดงกันแน่ “คิดทะลึ่งอะไรของเธออยู่ พี่จะคาดเบลต์ให้” หลังจากเขาคาดเบลต์ให้เธอเสร็จ เขาก็เอามือผลักหัวเธอเบา ๆ อิงเดือนที่คิดไปไกล รีบยกมือไหว้ขอบคุณเขาทันทีอย่างเก้อเขิน “ขอบคุณค่ะพี่หมอ” “อืม แล้วตอนนี้จำคอนโดได้หรือยังว่าอยู่ที่ไหน” “จำได้แล้วค่ะ” อิงเดือนยิ้มแห้งให้เขาทันที เพราะเมื่อคืนเธอคิดถึงแต่เรื่องใต้สะดือ จนลืมที่อยู่ไปจนหมดสิ้น “งั้นก็ปักหมุดจีพีเอสสิ” เขายื่นมือถือส่งให้อิงเดือน เมื่ออิงเดือนรับมือถือจากเขา เธอก็ใส่ตำแหน่งที่อยู่คอนโดในมือถือของเขาทันที จากนั้นเขาก็ขับมาส่งเธอที่คอนโด พอถึงคอนโดปุ๊บอิงเดือนก็รีบยกมือไหว้เขาทันที “ขอบคุณนะคะพี่หมอที่เมตตามาส่งหนู” “เธอชื่ออะไร” “...” อิงเดือนเงียบไป เพราะใจจริงอยากบอกชื่อของตัวเอง แต่เธอกลับไม่สามารถเปิดเผยตัวตนได้ “จำชื่อตัวเองไม่ได้อีกหรือไง” สายลมถามขึ้น เมื่อเห็นหญิงสาวทำหน้านึกจนขนคิ้วขมวดติดกันจนเป็นปม “หนูชื่อ อิง ค่ะ” อย่างน้อยเธอก็ไม่ได้โกหกเขา เพราะคำนำหน้าชื่อของเธอคือ อิง แต่เป็น อิงเดือน อีกอย่างเวลาอยู่บ้านพ่อที่ ตจว. คนบ้านใกล้เรือนเคียงมักจะเรียกเธอกับอิงดาวว่า ‘ดาวเดือน’ ด้วยความที่พวกเธอหน้าเหมือนกัน จนพวกเขาแยกไม่ออก และยิ่งมาเรียนแทนอิงดาวที่มหาวิทยาลัยเอกชนที่กรุงเทพฯ ชื่อของอิงเดือนก็หายสาบสูญไปเลย “อืม” “แล้วพี่ชื่ออะไรคะ บอกหนูได้ไหม” “สายลม” “งั้นหนูขออนุญาตเรียกพี่หมอเหมือนเดิมนะคะ” “แล้วเธอจะถามชื่อพี่เพื่อ?” “ก็หนูอยากรู้จักชื่อพี่หมอนี่คะ” อิงเดือนยิ้มสดใสส่งให้สายลมทันที “ไป ๆ ลงจากรถได้แล้ว” “ค่าาาา” อิงเดือนตอบรับเสียงหวาน ก่อนที่เธอจะยกมือไหว้เขาอีกครั้ง จากนั้นก็ลงจากรถไปทันที ส่วนสายลมหลังจากหญิงสาวลงจากรถไปแล้ว เขาก็กระตุกยิ้มมุมปากอย่างไม่รู้ตัว

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more