(ต่อจากตอนที่แล้ว)
ห้านาทีต่อมารถญี่ปุ่นก็แล่นเข้ามาจอดในห้างสรรพสินค้าขนาดกลางแต่ชื่อดัง ซึ่งกระจายตัวอยู่ทั่วทุกภูมิภาคในไทย เพียงเอ่ยชื่อออกไปทุกคนต้องร้องอ๋อ กันต์ดนัยกดล็อครถแล้วรีบเดินไปเคียงหญิงสาว เธอเป็นคนท้องที่กระฉับกระเฉงยังเดินเร็วเหมือนปกติไม่เปลี่ยนแปลง
“เจนไปตรงนั้นกันก่อน พี่อยากได้เสื้อผ้าสักสองสามตัว” เขาชวนพร้อมกับจูงมือหล่อนให้เดินตาม ไม่รับฟังเสียงบ่นว่าจะซื้อทำไมให้เปลือง ใส่ซ้ำสักวันสองวันขี้เกลือคงไม่ขึ้นหรอก ดูคำแนะนำแต่ละอย่างมันน่าฟังเสียที่ไหน
เมื่อได้เสื้อผ้าที่ตนต้องการแล้วแต่กันต์ดนัยยังไม่ผละจากแผนกนี้ ยิ่งสายตากว้างไกลมองเห็นของใช้และเสื้อผ้าเด็กก็ยิ่งเดินลิ่วนำไปไม่จูงมือหญิงสาวแล้ว
“ตัวนี้น่ารักดีนะ เหมาะกับลูกสาว ซื้อเลยดีกว่า” ชุดกระโปรงสีฟ้าสองตัวยกชูต่อหน้าเจนนินทร์
“นี่มันชุดของเด็กสามขวบ ก่อนลูกจะโตต้องผ่านการเป็นทารกก่อนไหม ไม่ต้องซื้อค่ะ”
