กันต์ดนัยเห็นคนท้องนั่งพิงแผ่นหลังโดยมีหมอนรองต้นไม้อีกต่อหนึ่ง เธอปูเสื่อนั่งอยู่ริมฝั่งที่เพียงเอื้อมแขนก็แตะถึงน้ำ ต้นไม้ใหญ่ขึ้นเรียงรายพร้อมใจกันแผ่กิ่งก้านสร้างความร่มรื่น ด้านหน้าเป็นผาน้ำตกเตี้ยความสูงเพียงหนึ่งเมตร บรรยากาศโดยรวมยามมีแสงแดดสาดส่องสวยงามชวนผ่อนคลายก็จริง แต่ความเปล่าเปลี่ยวน่ากลัวก็ลอยปกคลุมอยู่ไม่น้อย
“เฮือก!”
เจนนินทร์สะดุ้งตัวโยนเมื่ออยู่ๆ ร่างสูงก็หย่อนก้นนั่งดังตุ๊บ ด้วยความที่ใส่หูฟังอยู่จึงไม่กระเทือนต่อเสียงฝีเท้าที่ย่ำผ่านเศษไม้ใบหญ้า เจนนินทร์ถอดหูฟังวางไอแพดลงข้างกายก่อนตวัดมองตาฉุน
“น้องเจนครับ น้องจะมานั่งเล่นกลางป่ากลางดงคนเดียวแบบนี้ไม่ได้นะครับมันอันตราย และในที่เปลี่ยวๆ แบบนี้ยิ่งต้องตื่นตัวเปิดประสาทสัมผัสให้พร้อม แต่มาใส่หูฟังแบบนี้มันใช้ได้ที่ไหน”
“พี่กันต์คะ เผื่อพี่จะลืมไปนะคะว่าที่นี่เป็นพื้นที่ส่วนตัวไม่ใช่สวนสาธารณะ”
“ก็นั่นแหละ” ล้อมห
