“ไปฮ่องกงเหรอคะ ให้ตะวันไปด้วยไหม” หญิงสาวเอ่ยถามขณะนอนอยู่ในอ้อมกอดของมาเฟียหนุ่ม
“ไม่เป็นไร ตะวันพักผ่อนเถอะ อาทิตย์ที่ผ่านมาก็ลุยงานทุกวัน เดี๋ยวลูกก็ไม่มาหรอก” เขาเอ่ยอย่างห่วงใยพลางหอมไปที่หัวของเธอ
“ก็ตะวันอยากให้ร้านเสร็จเร็วๆ นี่คะ”
เขาดึงเธอเข้ากอดแน่นขึ้น ทั้งสองไม่ปิดบังความรู้สึกอีกต่อไป ถึงแม้จะไม่มีใครเอ่ยอะไรออกมาแต่ก็รู้ได้ว่ามันมากกว่าเรื่องธุรกิจ
“ผมไปแค่ไม่กี่วัน เดี๋ยวก็เจอกันนะ นอนเถอะ”
“ค่ะ”
คำพูดที่บอกเดี๋ยวก็เจอกันนั้นไม่ได้ปลอบตะวันหรอกแต่เขากำลังปลอบตัวเองต่างหาก ตอนนี้ห่างแค่ตอนไปทำงานก็จะขาดใจตายอยู่แล้ว
เช้าวันต่อมาหลังตะวันส่งมาเฟียหนุ่มขึ้นรถเพื่อเดินทางไปสนามบินแล้ว เธอก็ถือโอกาสพาเหล่าแม่บ้านทั้งหลายไปเที่ยวพักผ่อน
“ตะวันอยากตอบแทนทุกคนที่ดูแลแม่กับตะวันเป็นอย่างดี”
“โอ้ยยย น้องตะวัน ไม่เห็นต้องทำขนาดนี้เลยค่ะ” ดวงเดือนเอ่ยขึ้นขณะเลือกกลิ่นน้ำมันนว
