เสียงฝีเท้าหนักของชายสามคนเดินเข้าไปยังสุสานโกโรโกโส สถานที่แห่งนี้เป็นที่ที่เปลี่ยวเหงาที่สุดเท่าที่จางหย่งเคยย่างกรายเข้าไป ราวกับเป็นที่ที่เอาไว้ฝังคนที่ทุกคนต้องการลืมหรือถูกทอดทิ้ง
ปกรณ์เดินนำชายทั้งสองมาหยุดอยู่ที่หน้าหลุมศพที่มีป้ายชื่อเขียนสั้นๆ ว่า ‘หลี่หลิน’
จางหย่งมองไปยังหลุมศพอันแสนเศร้าที่ถูกหญ้าปกคลุม ไม่มีดอกไม้ ไม่มีสิ่งใดที่แสดงถึงการมีคนเป็นมาเยี่ยมเยียน
“หาเธอเจอได้ยังไง” จางหย่งเอ่ยเสียงเย็น
“จากคุณครูผู้หญิงที่เคยทำงานอยู่ที่นั่น เธอซ่อนตัวมาตลอด” ปกรณ์รายงาน
“พาเธอมาหาเรา”
“เรียบร้อยครับ ตอนนี้เธอรอคุณจางอยู่ที่เซฟเฮาส์”
หลังยืนมองหลุมศพอยู่หลายนาทีพวกเขาเตรียมออกไปจากตรงนั้น หลี่เฟยหยิบดอกไม้กระดาษออกจากกระเป๋าเสื้อแล้วเอาไปวางหน้าป้ายหลุมศพอันแสนเศร้านั้น
แต่ทว่าจางหย่งกลับมองมันด้วยสายตาเย็นชาก่อนจะหันหลังเดินออกมาอย่างไม่ใยดี
ทั้งสามออกเดินทางอีกครั้งไปย
