ตอนที่6
732 Words
เธอพูดออกไปจนได้ และหวังอย่างสุดใจว่าเขาจะตอบรับ ทว่าแอชตันก็พังทลายความหวังอันน้อยนิดของเธอด้วยการส่ายหน้าพร้อมกับปฏิเสธอย่างหนักแน่น
“ฉันไม่เคยแกล้งเธอ”
“ไม่จริง!” สริตากรีดร้องอีกหน ขณะที่ความจริงเริ่มทิ่มแทง แทรกซึมเข้ามาในสมองของเธอเพิ่มมากขึ้นทุกที และกำลังแผ่กระจายความเจ็บปวดอย่างลึกล้ำที่สุดในหัวใจของเธอ “พี่ชายของฉันกับแด๊ดต้อง...ไม่จริง!” เธอตัวสั่นเทาจนแทบจะยืนไม่อยู่จนแอชตันต้องรีบยื่นมือเข้ามาประคอง เพราะตอนนี้เธอยืน ไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว “พวกเขากำลังพักผ่อนอยู่ที่บ้าน! อีกสามวันฉันก็จะตามไปเล่นสกีกับพวกเขา! เราจะได้อยู่ด้วยกัน!”
เธอกับพ่อและพี่ชายนัดกันไว้แล้ว! พวกเขาจะรอเธอที่่ทาวเฮ้าส์ในแมนฮัตตัน! หลังจากเธอส่งรายงานและปิดเทอมถึงจะขึ้นเขาไปด้วยกันสามคน พวกเขาไม่มีทางไปก่อนแบบนี้เด็ดขาด! เธอไม่เชื่อ!
สริตาสะบัดตัวอย่างรุนแรง น้ำตาของเธอไหลพรากขณะที่ความเจ็บปวดเสียดแทงเหมือนมีใครสักคนใช้มีดคมกริบเสียบเข้ากับชายโครงของเธอ หญิงสาวเกือบจะกรีดร้องออกมาอีกหน หากไม่ใช่เพราะแอชตันย้ำเสียงดุดัน ขณะจับสองไหล่เธอแล้วบีบแน่นเพื่อให้เธอหยุดตัวสั่นเสียที
“มันเป็นความจริง!”
ทว่าสริตากลับเงยหน้าขึ้นมองเขาขวับ ดวงตาของเธอแดงก่ำและเต็มไปด้วยหยาดน้ำตาที่ทำให้หัวใจคนมองไหววูบ ความเจ็บปวดของเธอและใบหน้าซีดเซียวนั้นทำให้แอชตันดึงหญิงสาวเข้ามากอดแนบอกแน่น
สริตาทุบลงบนอกของเขา ก่อนจะกรีดร้องเสียงอู้อี้กับอกแกร่งของคนที่เธอเกลียดที่สุดในชีวิต
“อย่าได้บังอาจบอกฉันว่าพ่อกับพี่ชายของฉันตายแล้วนะ!”
“…”
แอชตันไม่ตอบและไม่ดิ้นรนเมื่อถูกเธอทุบเข้าแรงๆ อีกหลายที และเพราะเขาทำอย่างนั้นยิ่งทำให้สริตาตระหนักถึงความสูญเสียที่เยื้องกรายเข้ามาหาเธอ
ความสูญเสียที่ยากจะยอมรับได้...
“ฮื่อ...” เธอส่งเสียงปฏิเสธอย่างไม่อาจยอมรับความจริงได้ “ไม่จริงหรอก! พ่อสัญญาว่าจะพาฉันไปด้วยกัน พี่ชายก็สัญญาแล้วว่าเขาจะไปเที่ยวกับฉันด้วย”
“สริตา...”
“ไม่จริงหรอก” เธอปฏิเสธอย่างไม่ยอมแพ้ แม้จะรู้ดีว่ามันคือความจริงและก็ยากจะยอมรับ “พวกเขารักฉัน พวกเขาไม่มีทางทิ้งฉันไปแน่ๆ ฮือ...”
ในท้ายที่สุดเมื่อความอดทนพังทลาย สริตากอดร่างสูงใหญ่ของผู้ชายตรงหน้าเอาไว้แน่น ซุกหน้าลงกับอกเขาอย่างคนสูญสิ้นทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิต เธอหัวใจแตกสลาย เจ็บปวดเสียจนแทบจะตายตามไปด้วยอีกคน สร้างความรู้สึกเจ็บปวดให้กับ แอชตันที่กอดเธอเอาไว้แนบอกแน่นอย่างปลอบประโลมเธอ
“ร้องไห้ออกมาเถอะ...ร้องออกมาให้พอ”
“ฮือ...”
ถ้าวันนี้สริตาสูญเสียบิดากับพี่ชาย แอชตันเองก็สูญเสียคนที่เขานับถือราวกับบิดาไปคนหนึ่งพร้อมกับเพื่อนสนิทที่สุดในชีวิตของเขาไปเช่นเดียวกัน
แอชตันกอดร่างเล็กของคนที่กำลังร้องไห้เหมือนกับจะตายตามพี่ชายและบิดาของเธอไปด้วยความสงสารจับใจ...เขากับเธอต่างมีเงินทองมากมาย ทว่าสิ่งเหล่านั้นกลับไม่สามารถช่วยทำให้คนที่รักกลับคืนมาได้แม้แต่น้อย
แอชตันเข้าใจความสูญเสียเพราะเขาเสียมารดาไปตั้งแต่ยังเด็ก ทว่าถึงอย่างนั้นความสูญเสียของเขาก็ไม่ได้เจ็บปวดมากมายเนื่องจากเขายังเด็กในตอนนั้น และเขายังมีครอบครัวของตัวเองอยู่ เขามีพี่ชายที่รักสองคน มีหลานชาย และมีบิดาที่แม้นานๆ จะพบกันสักครั้งแต่ก็ยังอยู่
ทว่าสริตาที่เป็นเด็กสาวอายุเพียงสิบเก้าปีกลับไม่เหลือคนในครอบครัวของเธออีกต่อไปแล้ว...
- Writer
