ตอนที่5
733 Words
แต่คืนนี้เขากลับทำตัวเป็น ‘พี่เจ้าชาย’ อย่างในอดีต อีกหน ทว่าครั้งนี้กลับทำให้เธอหวาดกลัวมากกว่าจะหวั่นไหวหรือเกลียดชังเขาอย่างที่ควรจะเป็น
“เธอไม่ควรเสียงดังในโรงพยาบาล”
คำพูดคนละเรื่องที่เหมือนกับว่าไม่ยอมรับรู้อะไรของเขาทำให้สริตายิ่งหวาดกลัวมากขึ้น เธอสะบัดตัวออกจากมือใหญ่ ก้าวถอยห่างเขาอีกก้าวเพื่อจ้องมองใบหน้าของชายหนุ่มให้ชัดๆ ขณะที่คาดคั้นเสียงสั่นพร่าแกมดุดัน
“หยุดพูดจาโยกโย้แล้วตอบคำถามของฉันได้แล้ว!”
แอชตันจ้องมองเธอนิ่งราวกับจะประเมิน และสริตาก็ไม่หลบสายตาของเขา เธอไม่ชอบความอึมครึมพวกนี้ เธอต้องการรู้เรื่องให้จบสิ้นไปเสียที!
และในที่สุดดูเหมือนว่าแอชตันจะพ่ายแพ้ความมุ่งมั่นของเธอ เขาหลบสายตาไปก่อน เบือนหน้าหนีมองไปทางผนัง สีขาวของโรงพยาบาล ก่อนจะเริ่มบอกเธอในที่สุด
“ตำรวจติดต่อฉันเมื่อสองสามชั่วโมงก่อน เพราะเขาติดต่อเธอไม่ได้”
สงสัยตอนนั้นเป็นเพราะโทรศัพท์ของเธออยู่ในกระเป๋า แล้วเธอก็ทำงานจนลืมมันไปเลย เธอเป็นพวกเวลาทำอะไรอยู่คนเดียวในห้อง ไม่ว่าจะรายงานหรืออะไรก็มักจะใช้หูฟังแล้วเปิดเพลงไปด้วย การจมอยู่ในโลกของตัวเองทำให้บางครั้งเธอไม่ได้ยินอะไร กว่าจะรู้ตัวก็เป็นแอชตันที่โทร.มาหาเธอนั่นแหละ และตอนนี้มันก็ทำให้เธอนึกเสียใจที่ตัวเองพลาดที่จะรับเบอร์โทรศัพท์สายแปลกๆ พวกนั้น!
“เกิดอะไรขึ้น” สริตาย้อนถามอย่างรวดเร็วด้วยน้ำเสียงร้อนรน “ทำไมตำรวจต้องติดต่อหาฉัน แล้วก็ติดต่อหาคุณลุงด้วย!”
“เธอต้อง...” แอชตันกำลังจะบอกให้หญิงสาวใจเย็นและลดน้ำเสียงที่เริ่มดังขึ้นทุกทีลง แต่สริตาสติแตกเกินกว่าจะรับฟังเขาแล้ว
จินตนาการอันเลวร้ายกำลังทำร้ายเธอมากขึ้นทุกทีจนเธอไม่อาจทนฟังแอชตันพยายามถ่วงเวลาเอาไว้ได้อีกแล้ว!
“หยุดนอกเรื่องได้แล้ว! ลุงพูดความจริงออกมาเถอะ!”
ผู้ชายตรงหน้าไม่เหมือนแอชตันที่เธอรู้จักอีกต่อไป เขาถอนหายใจแล้วส่ายหน้าน้อยๆ ท่าทีแสดงออกชัดถึงความสิ้นหวัง ความเศร้าและมีความเจ็บปวดเจือจางอยู่รอบตัวเขา ซึ่งนั่นเป็นสิ่งที่ไม่ดีเลย...
และดูเหมือนเขาจะยอมเลิกเตะถ่วงเวลาเสียที และยอมบอกความจริงกับเธอในที่สุดว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับพ่อและพี่ชายของเธอ!
“รถที่วิลกับคริสนั่งไปด้วยกันตกเขา” สริตายกมือขึ้นปิดปาก ดวงตาเบิกกว้างและมองแอชตันด้วยสายตาราวกับจะด่าทอว่าเขาโกหก ทว่าชายหนุ่มรู้ทัน เขามองเธอนิ่งและเอ่ยต่อไปด้วยท่าทีหนักแน่น “...วิลเสียชีวิต” เขาหมายถึงบิดาของเธอ “ส่วน คริสหายสาบสูญ แต่ค่อนข้างแน่ใจว่าเขาน่าจะตายแล้วเหมือนกัน” ประโยคเสริมนั้นทำให้สริตาตัวแข็งทื่ออย่างไร้สติ “...เพราะบริเวณที่รถตกลงไปนั้นเป็นแม่น้ำ คริสไม่ได้คาดเข็มขัดนิรภัย คาดว่าเขาน่าจะกระเด็นออกมาจากรถ ตอนนี้เลยได้แต่ค้นหาร่างของเขา ส่วนทางนี้ศพของวิลใบหน้าค่อนข้างยับเยิน พวกเขาอยากให้ญาติมายืนยันว่าใช่ตัวจริงไหม”
ประโยคยืดยาวที่บีบหัวใจนั้นจบลงจนได้ ทว่ามันจบลงพร้อมกับหัวใจที่แตกสลายของเธอเช่นเดียวกัน...
สริตานึกอยากจะเข้าไปทำร้ายร่างกายของคนตรงหน้า เขามันไอ้ชั่วร้าย! จะกลั่นแกล้งอะไรเธออีกถึงได้กุเรื่องทุเรศๆ แบบนี้ขึ้นมา! พ่อกับพี่ชายของเธอไม่ได้ตาย...พวกเขาไม่ได้ตายเสียหน่อย!
พวกเขาคือครอบครัวที่เหลืออยู่ของเธอ พวกเขาไม่มีทาง...ไม่มีทางทิ้งเธอไปอย่างเด็ดขาด!
“ไม่จริง...เป็นไปไม่ได้!” สริตากรีดเสียงร้องออกมาจากลำคออย่างบากลำบาก เธอคิดว่าตัวเองตะโกนดังลั่น แต่แท้จริงแล้วสิ่งที่เค้นออกมาจากลำคอเป็นเพียงน้ำเสียงสั่นพร่าแหบเครืออย่างคนเจ็บปวดแสนสาหัสเท่านั้น “ทำไมคุณลุงต้องแกล้งกันอย่างนี้ด้วย!”
- Writer
