“สวัสดีครับซี” คนที่เธอรักไม่ต่างจากพี่ชายดึงเธอเข้ามากอดหลวมๆ เป็นการทักทาย “ไม่คิดว่าจะเจอที่นี่นะ” เขาพูดด้วยน้ำเสียงและสีหน้าประหลาดใจอย่างทรงเสน่ห์
ซึ่งถ้าไม่ใช่เพราะเธอเคยได้เห็นรอยยิ้มที่ทำให้หัวใจเต้นแรงได้มากกว่านี้ เธอคงจะหลงใหลในตัวของคาร์ลได้ไม่ยาก
สริตายิ้มกว้างกว่าเดิมส่งให้อีกฝ่าย ค่อยๆ เบี่ยงตัวออกจากอ้อมกอดของเขาอย่างช้าๆ ไม่ให้อีกฝ่ายรู้สึกว่าเธอไม่ชอบใจ
“ไม่คิดว่าจะเจอพี่ที่นี่เหมือนกัน”
พี่คาร์ลยอมปล่อยมือจากไหล่ของเธอ ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงแจ่มใส “พี่มาธุระน่ะครับ แล้วซีล่ะ” เขาผายมือมาทางเธอแล้วย้อนถามบ้าง “มาซื้ออะไรเหรอหรือว่ามาหาแอชตัน”
คำถามพร้อมเสียงหัวเราะนั้นกลับทำให้สริตาสะดุ้ง ก่อนจะรีบโบกไม้โบกมือปฏิเสธ
บ้าชะมัดเลย! แล้วทำไมเธอต้องทำท่าเหมือนมีพิรุธอย่างนั้นนะ! หญิงสาวตำหนิตัวเอง เธอเหมือนคนบ้าที่จะผวาทุกครั้งที่มีใครเอ่ยถึงแอชตัน แอดดิสัน!
ผู้ชายคนนี้
