อดหลับอดนอนมาจากไหน ?
1263 Words
@20 นาทีต่อมา
"ใจร้ายเกินไปเปล่าไอ้เสือ..น้องนั่งสำนึกผิดจะครึ่งชั่วโมงล่ะ..แก้มบุ๋มหมดแล้วมั้งนั่น : ขุนศึกเอ่ยออกมา ตั้งแต่เขากับจอมทัพเดินมาถึงก็เห็นพิ้งค์พลอยน้องปีหนึ่ง คณะนิเทศศาสตร์นั่งจ้ำปุกอยู่เก้าอี้ม้าหินอ่อนถัดจากโต๊ะที่เสือใต้นั่ง ไม่พูดไม่จาอะไร กับใคร พอถามก็เอาแต่ยิ้มหวานมาให้ เล่นเอาคาสโนว่าตัวพ่ออย่างเขาถึงกับไม่กล้ามองสบตา กลัวว่าจะต้านทานดาเมจของคนตัวเล็กไม่ไหว ขืนโดนตกขึ้นมาคงจะยุ่ง เพราะเธอดันเดินหน้าจีบแต่เพียงเพื่อนรักของเขา คงต้องผิดหวังตั้งแต่ยังไม่เริ่ม
"สนใจทำไม....ปล่อยไว้แบบนั้นแหละ
"ไอ้เสือ..กูล่ะแม่งโคตรไม่เข้าใจมึงเลยจริงๆ น้องพิ้งค์ออกจะน่ารักขนาดนั้น ใจแข็งอยู่ได้ไงว่ะ เป็นกูใจอ่อนตั้งแต่ยิ้มแรกแล้ว : จอมทัพ
"เออว่ะ...เหยื่อคลานมาหาถึงที่กลับปล่อยเข้าป่าไปได้สะงั้น : ขุนศึก
"................. ไร้ซึ่งเสียงตอบรับ คนขยันยังคงตั้งหน้าตั้งตาอ่านหนังสือต่อ จนเวลาล่วงเลยไปนานนับหนึ่งชั่วโมง เขาจึงวางหนังสือลง เหลือบสายตาหันไปมองที่โต๊ะข้างๆ พบว่าคนตัวเล็กนั่งหลับไปแล้ว
"หึ......อดหลับอดนอนมาจากไหน : คนหน้าเข้มระบายยิ้มอ่อนออกมา
"เมื่อคืนกูหนักกว่าจะกลับก็เกือบเช้า โคตรเพลีย : ขุนศึกตอบรับ หลังจากที่ได้ยินเพื่อนรักเอ่ยถามขึ้นมาลอยๆ
"กูไม่ได้พูดกับมึง
"อ้าว..ก็มีมึงกับกูนั่งอยู่ตรงนี้ ไอ้จอมก็ไปเข้าห้องน้ำ...ไม่พูดกับกู แล้วมึงพูดกับใคร..ผีสางนางไม้หรือไง : ขุนศึก
"พูดคนเดียว...
"โฮ่ะ..!..มีแต่คนบ้าเท่านั้นแหละที่พูดคนเดียว 'ไอ้บ้า' ... : ขุนศึก
@5 นาทีต่อมา
"ไปเรียนกันเถอะ...บ่ายสองแล้ว : จอมทัพเอ่ยปากชวนเสือใต้กับขุนศึกหลังเดินกลับจากทำธุระส่วนตัวในห้องน้ำ เมื่อหันมองนาฬิกาข้อมือตอนนี้บอกเวลาบ่ายสองโมงพอดี
"มึงไปไหนมาว่ะไอ้จอม กูนึกว่ามึงตกส้วมตายไปแล้วสะอีก : ขุนศึก
"เคลียร์ธุระกับน้องดาวนิดหน่อยว่ะ : จอม
"ฮะแน่....ธุระที่ว่าคงจะสำคัญน่าดู ถึงกับลืมรูดซิปเป้ากางเกง : ขุนศึกเอ่ยล้อจอมทัพ ก่อนจะใช้สายตามองต่ำลงไปที่เป้ากางเกงที่เปิดรับลมอยู่
"ไอ้เชี้ยขุน..!!..ตาดีจังนะมึง : จอมทัพรีบรูดซิปกางเกงขึ้นทันที ก่อนจะหันมาคุยกับเสือใต้ต่อ
"ป่ะไอ้เสือ..คาบนี้มีสอบย่อย ไปก่อนเวลาจะได้เตรียมตัว : จอมทัพ
"มึงเดินก่อน เดี๋ยวกูเก็บของแล้วตามไป
"ของอะไรวะ ก็มีแต่หนังสือเล่มเดียวไหม แล้วนี่มึงจะอ่านทำไม ระดับมึงไม่ต้องอ่านให้เหมื่อยสมองก็สอบได้คะแนนเต็มอยู่แล้ว : จอมทัพได้แต่ถอนหายใจ ร้อยวันพันปีไม่เคยเห็นเพื่อนรักหยิบหนังสือขึ้นมาอ่าน วันนี้ดันอ่านหนังสือได้ แถมอ่านนานเป็นชั่วโมงอีกด้วย
"..กูบอกว่าให้เดินไปก่อนเดี๋ยวตามไปทีหลัง
"เออๆ ก็ได้ รีบตามมานะเว้ย เข้าสายโดนหักคะแนนจิตพิสัยนะมึง : จอมทัพ
หลังจากที่เพื่อนรักทั้งสองเดินออกไป เสือใต้หันไปมองยังคนตัวเล็กที่นอนหลับสนิท ไม่รู้เรื่องรู้ราว เอาหัวหนุนหนังสือเล่มบางเอาไว้ เขามองดูเธออยู่แบบนั้น ไม่คิดจะปลุกเลยสักนิด และไม่เร่งไม่รีบไปสอบตามที่เพื่อนบอกอีกด้วย นั่งเฝ้าเธอจนสักพักก็มีเสียงบุคคลที่สามดังขึ้น
"อีพิ้งค์ !! พิ้งค์ ตื่นได้แล้ว มานอนอะไรตรงนี้เนี้ย : มะนาว
"อื้อ ~~~ เสียงงัวเงียของคนตัวเล็กที่บ่งบอกว่าตัวเธอเริ่มรู้สึกตัว เมื่อคนเป็นพี่เห็นว่าเพื่อนของเธอเดินมาแล้ว คนตัวเล็กเองก็ตื่นแล้ว เขาเลยหยิบหนังสือแล้วเดินไปยังห้องเรียนของตนเองที่อยู่ชั้นสองของตึกทันที โดยไม่ได้รอให้คนตัวเล็กตื่นลืมตาขึ้นมาเห็นเขาด้วยซ้ำ
"นาว ? คนตัวเล็กทำหน้างุนงง เมื่อตื่นขึ้นมา วินาทีแรกที่ลืมตาเห็นเพียงใบหน้าของเพื่อนสนิท ก่อนจะเอ่ยปากเรียกชื่ออย่างสงสัยว่าใช่มะนาวจริงๆหรือเปล่า
"เออ..กูเอง..: มะนาว
"แล้วพี่เสือล่ะ เมื่อกี้ยังนั่งอ่านหนังสืออยู่เลย ไปไหนแล้ว ? : พิ้งค์พลอยเอ่ยถามเมื่อมองไปยังโต๊ะข้างๆกลับไม่มีแม้แต่เงาของคนที่นั่งอยู่ก่อนหน้านี้
"ไปไหนแล้วไม่รู้ ว่าแต่มึง..มานอนอะไรตรงนี้ : มะนาว
"กูมาหาพี่เสือ นั่งรอเขาอ่านหนังสือ แต่เสือกหลับ
"หลับ ? ทั้งที่อากาศร้อนขนาดนี้เนี้ยนะ มึงหลับลงได้ไง : มะนาว
"นั่งนานๆ จิ้มแก้มไปมา ไม่รู้หลับไปตอนไหน รู้ตัวอีกทีก็เพราะเสียงแว้ดๆของมึงนั่นแหละ ตื่นมาก็เห็นหน้ามึงเนี้ย
"เมื่อไหร่จะเลิกไอ้นิสัยจิ้มแก้ม จิ้มลักยิัมตัวเองสักที มันสนุกตรงไหน : มะนาวนั่งลงข้างๆกันกับพิ้งค์พลอย มือเล็กวางกระเป๋าและหนังสือลงบนโต๊ะ
"ก็มันไม่รู้จะทำอะไรนี่นา..นั่งเฉยๆก็น่าเบื่อเกินไป จะหยิบหนังสือขึ้นมาอ่าน เปิดทีไรกูหลับทุกที
"ระดับมึงจำเป็นต้องอ่านด้วยเหรอ กูเห็นสอบทีไรได้คะแนนท็อบตลอด : มะนาว
"ก็กูถนัดฟังและจดมากกว่า ให้กูอ่านหนังสือตำราเรียนเป็นสิบๆหน้า มีหวังกูได้อ้วกออกมาเป็นตัวหนังสือ ไม่เอาอ่ะ ไม่ใช่แนว..
"หึ..จ้าแม่คนเก่ง ว่าแต่อีพริกมันหายหัวไปไหน อีกยี่สิบนาทีก็ถึงเวลาเรียนแล้ว ยังไม่โผล่หัวมาอีก : มะนาว
"กูจะรู้ไหม คาบเช้ามึงโดดไปพร้อมมัน แล้วมาถามกูเพื่อ ?
"แยกกันตั้งแต่เช้าแล้ว..กูเห็นพี่ชายมันมารับ...แล้วนี่มึงกินข้าวเที่ยงหรือยัง : มะนาว
"ยังเลย..กูรอพี่เสือเนี้ย...จนกูลืมไปแล้วว่าต้องกินข้าว
"เห้อ...พิ้งค์พลอยผู้น่าสงสาร...มึงยังไม่ตัดใจอีกเหรอ จีบมาหลายเดือนแล้วนะ พี่เขายังนิ่งอย่างกับรูปปั้น กูว่าเขาคงไม่ชอบมึงหรอก : มะนาว
"ปากเสีย ตบปากตัวเองเลยมึง กูไม่มีวันตัดใจหรอก ยังไงๆก็ต้องจีบพี่เสือให้ติด กูไม่ยอมเสียเงินสองแสนให้พวกมึงหรอกนะ
" กูว่ามึงอยากเอาชนะใจเขามากกว่า ไม่ใช่เพราะเงินหรอก ชอบเขาจริงๆแล้วสิท่า : มะนาว
"อืม...ชอบ...และตอนนี้ก็ชอบมากๆ ตราบใดที่เขายังไม่เปิดตัวว่าคบใคร กูก็ยังมีสิทธิ์ที่จะจีบ ไม่ยอมแพ้ง่ายๆหรอก
"อืม..กูเอาใจช่วยมึงเพื่อน สู้ๆ : มะนาว
พิ้งค์พลอยให้คำมั่นกับตัวเอง ว่ายังไงก็จะไม่ยอมตัดใจจนกว่าเสือใต้จะเปิดตัวแฟน แรกๆที่เข้ามาจีบยอมรับเลยว่าเหตุผลหลักๆเพราะการเดิมพันของเพื่อนรัก แต่ช่วงหลังๆมา เธอเริ่มจีบเขาเพราะทำตามหัวใจตัวเอง ยิ่งรู้จัก ยิ่งชอบเขาเข้าไปใหญ่ คนนิ่งๆ สุขุม จริงจัง นั่นแหละคือผู้ชายแบบที่เธอชอบ เขาตรงเสปค เขาใช่ ตรงใจเธอทุกอย่าง
- Writer
