ปลายยามเหม่า
ดวงอาทิตย์มืดมิดยังไม่ฉายแสง อี้หรูงัวเงียตื่นขึ้นมาในกระโจม บนกายนางมีผ้าห่มอีกผืนที่นางเรียกให้ฟ่านอี้นำมาให้แต่นางมิได้คลี่ห่ม เมื่อยามนางตื่นมา ผ้าห่มผื่นนั้นคลี่คลุมกายให้ความอบอุ่นอย่างกระชับ แต่มันจะเหมือนกับรอยกอด เหมือนกับไออุ่นจากร่างกายของบุรุษได้อย่างไรกัน อี้หรูพับผ้าห่มสองผืนไว้ในกระโจม แหวกผ้ากระโจมออกมาภายนอก เห็นเพียงความว่างเปล่า
อี้หรูมองซ้ายมองขวา เห็นฟ่านอี้ล้างหน้าแต่งกายด้วยอาภรณ์สีแดงเข้มขลิบดำ มัดผมรวบขึ้นสูง กำลังผูกม้าเข้ากับปะอกม้า จัดแต่งเครื่องรถม้าเพื่อเตรียมตัวออกเดินทาง บนเตาไฟหน้ากระโจมของนางมีกาน้ำร้อนถูกต้มไว้อย่างเรียบร้อย น้ำชากับแป้งจี่ถูกเตรียมไว้บนโขดหินด้านข้าง
"ฟ่านอี้เหตุใดจึงไม่ยอมเข้าไปนอนกอดข้า"
ท้ายที่สุดอี้หรูก็กล่าวออกมา นางไม่พอใจฟ่านอี้ถึงขั้นกระฟัดกระเฟียดจนหลับไปเอง
"นายหญิงมิได้เรียกข้า มิได้ร้องขอ" เขาก้มหน้าผูกม้า ช
