เล่ห์รักกับดักลวง

บทเรียนรักริมหาด

ตอนที่ 12

“ผมไม่คิดว่าความรักระหว่างเรา...มันจะเป็นไปได้ครับ” น้ำเสียงของเขาแผ่วเบาแต่หนักแน่น เมญาดาขมวดคิ้วเล็กน้อย ดวงตาคู่สวยฉายแววเศร้าทันที

“ทำไมล่ะคะ?” เธอถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือเล็กน้อย

“ก็ฐานะของคุณกับผม...มันต่างกันมากเกินไป” ชัชชนน์อธิบายด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความขมขื่น

“คุณคือลูกสาวของเจ้านายที่ร่ำรวยมหาศาล ส่วนผม...” เขาเงียบไป ไม่กล้าเอ่ยถึงอดีตอันมืดมิดของตนเอง

“อย่าคิดมากสิคะ” เมญาดารีบยื่นมือไปกอบกุมมือหนาของเขาไว้แน่น

“ญาดาจะทำให้คุณพ่อยอมรับในตัวคุณให้ได้ เชื่อใจญาดานะคะ” เธอส่งยิ้มหวานให้เขาอย่างเชื่อมั่น

ชัชชนน์ มองมือเล็กๆ ที่กุมมือเขาอยู่ ความอบอุ่นที่ส่งผ่านมาช่างแตกต่างจากความเย็นชาที่เขาหยิบยื่นให้เธอในตอนแรก ในใจของเขายังคงมีความขัดแย้งอยู่ระหว่างความรู้สึกที่แท้จริงที่มีต่อเธอ กับภารกิจที่เขาต้องทำให้สำเร็จ

ชายหนุ่มค่อยๆ โน้มใบหน้าลงมาใกล้เธออีกเล็กน้อย ลมหายใจอุ่นๆ ของเขาแตะต้องผิวแก้มของเธออย่างแผ่วเบา ริมฝีปากหยักได้รูปของเขาอยู่ห่างจากริมฝีปากอิ่มของเธอเพียงแค่ลมหายใจกั้น ความรู้สึกปรารถนาที่ก่อตัวขึ้นอย่างเงียบๆ ในใจของทั้งคู่เริ่มทวีความรุนแรงขึ้นจนยากที่จะควบคุม...

“ญาดาครับ!!! คุณไม่ต้องทำอะไรเลย!!!...” ชัชชนน์กระซิบเสียงแหบพร่า ดวงตาของเขาทอประกายลึกซึ้ง ราวกับต้องการสื่อความรู้สึกที่อยู่ภายในใจออกมาให้เธอรับรู้

เมญาดาหลับตาลงช้าๆ ปล่อยให้ความรู้สึกที่ท่วมท้นในหัวใจนำทาง เธอไม่รู้ว่าสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นคืออะไร รู้เพียงแต่ว่าเธอต้องการอยู่ใกล้ชิดเขา และต้องการสัมผัสเขาให้มากกว่านี้

และแล้วริมฝีปากของชัชชนน์ก็แตะลงบนริมฝีปากอิ่มของเธออย่างแผ่วเบา สัมผัสนั้นอ่อนโยนและนุ่มนวล ราวกับกลีบดอกไม้ที่ต้องลม แต่ทว่ากลับแฝงไว้ด้วยความปรารถนาอันแรงกล้าที่เก็บซ่อนไว้ในส่วนลึกของหัวใจ

เมญาดาสัมผัสได้ถึงความรู้สึกที่แท้จริงของเขา ความรู้สึกที่แตกต่างจากความเย็นชาที่เขาเคยแสดงออกมา ความรู้สึกที่เต็มไปด้วยความโหยหา เธอค่อยๆ เปิดริมฝีปากออกเล็กน้อย เพื่อตอบรับสัมผัสจากเขาอย่างเต็มใจ

จูบนั้นเริ่มต้นด้วยความแผ่วเบา ก่อนจะค่อยๆ ทวีความลึกซึ้งและเร่าร้อนขึ้นอย่างช้าๆ ราวกับคลื่นทะเลที่ซัดเข้าหาฝั่งอย่างไม่หยุดยั้ง อ้อมแขนแข็งแรงของชัชชนน์โอบกระชับร่างบางของเธอเข้ามาแนบชิดยิ่งขึ้น จนแทบจะหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียว ความรู้สึกอบอุ่นแผ่ซ่านไปทั่วร่างกายของทั้งสองคน ราวกับไฟที่กำลังลุกโชน

แสงอาทิตย์สีทองค่อยๆ เลือนหายไปจากขอบฟ้า ท้องทะเลสีครามเข้มเริ่มแปรเปลี่ยน ราวกับผืนผ้าที่ถูกย้อมด้วยสีสันสุดท้ายของวัน เมญาดาและชัชชนน์ยังคงยืนแนบชิด ก่อนที่เสียงหวานจะเอ่ยขึ้นอย่างขอร้อง

“คุณช่วยสอนญาดาจูบอีกได้มั้ยคะ” หญิงสาวกระซิบเสียงหวานชิดริมฝีปากของเขา ดวงตาคู่สวยเป็นประกายอ้อนวอน ราวกับเด็กน้อยที่อยากเรียนรู้สิ่งใหม่

“ได้สิครับ!!...” ชัชชนน์กระซิบตอบกลับด้วยน้ำเสียงแหบพร่า ดวงตาคมกริบของเขาจับจ้องริมฝีปากอิ่มของเธออย่างไม่อาจละสายตา เขาเงียบไปครู่หนึ่ง ราวกับกำลังรวบรวมความรู้สึกที่พลุ่งพล่านในใจ

“คุณไม่เคยจูบมาก่อนใช่มั้ย” เมญาดาคลี่ยิ้มหวานให้เขา รอยยิ้มที่ทำให้หัวใจของเขาหวั่นไหวมาตลอด ดวงตาของเธอเป็นประกายระยิบระยับมันเต็มไปด้วยความสุขจนล้นปรี่ หญิงสาวยกมือขึ้นสัมผัสใบหน้าคมของเขาอย่างอ่อนโยนรักใคร่

“ไม่เคยค่ะ!!!!” เธอตอบด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาแต่หนักแน่น ดวงตาคู่สวยยังคงจ้องมองเขาอย่างเปิดเผย

“แล้วญาดาก็ไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใครมาก่อนด้วย” เธอพูดด้วยความเอียงอาย แก้มแดงระเรื่อชัดขึ้น

ทั้งสองคนยืนโอบกอดกันอย่างเงียบๆ ปล่อยให้เสียงคลื่นซัดเข้าฝั่งเป็นเสียงเดียวที่ดังอยู่รอบกาย ความรู้สึกรักและความผูกพันที่ก่อตัวขึ้นอย่างรวดเร็ว ราวกับกระแสน้ำที่ไหลเชี่ยว

จากนั้นริมฝีปากของพวกเขาก็ผสานกันอีกครั้งอย่างเนิ่นนาน ราวกับต้องการผนึกรวมสองดวงใจให้เป็นหนึ่งเดียว ทุกสัมผัส ทุกความรู้สึกที่อยู่ในใจ ถูกถ่ายทอดผ่านจูบอันแสนหวานและลึกซึ้งนี้ ราวกับบทเพลงรักที่บรรเลงโดยคลื่นทะเลและสายลมของที่นี่

ในที่สุดชัชชนน์ ก็ค่อยๆ ผละริมฝีปากออกอย่างช้าๆ ดวงตาคมกริบของเขายังคงจับจ้องอยู่ที่ดวงตาคู่สวยของเมญาดาอย่างลึกซึ้ง ใบหน้าของเธอแดงระเรื่อด้วยความเขินอายและความรู้สึกที่พลุ่งพล่าน หัวใจของทั้งสองคนเต้นเป็นจังหวะเดียวกัน ราวกับต้องการยืนยันถึงความรู้สึกที่แท้จริงที่มีให้กันอีกครั้ง