ซ่อมใจด้วยไฟสวาท

พลอยหลานน้าอัมพร

เช้าวันอาทิตย์ที่บ้านไม้ยกสูงกลางสวนปาล์มอันกว้างใหญ่และเขียวขจี ตัวบ้านหลังไม่ใหญ่มากมีระเบียงยื่นออกมาด้านหน้าเพื่อรับสายลมและแสงแดด

ธนธรรศหรือนายหัวธรรศชายหนุ่มวัย 32 ปี เจ้าของสวนปาล์มผู้ทรงอิทธิพลแห่งอำเภออ่าวลึก เขากำลังยืนเปลือยท่อนบน ล้างรถกระบะคันโปรดด้วยตัวเอง เหงื่อและหยดน้ำเกาะพราวอยู่เต็มลำตัวที่มีแต่มีแต่มัดกล้ามเนื้อชายหนุ่มไม่ออกกำลังกายหรือเข้ายิมเลยหากแต่เพราะทำงานมาตลอดตั้งแต่เป็นวัยรุ่น

“นายหัวครับ เดี๋ยวผมช่วยครับ” เสียงของสินธพหรือไอ้สิน คนงานที่เขาสนิทด้วยถามขึ้น เขาเดิมมาพร้อมกับผ้าเช็ดรถในมือ

“ทำไมโผล่หัวมาที่นี่ได้ล่ะ”

“ก็ผมว่างนี่ ก็เลยอยากมาช่วย” สินธพยังโสดเวลาว่างจึงมักจะมาขลุกอยู่กับเจ้านาย

“แล้วนี่ไม่ไปซื้อของในอำเภอเหรอ เห็นปกติวันอาทิตย์พวกคนงานจะเข้าเมืองไปซื้อของใช้กันไม่ใช่เหรอ” นายหัวหนุ่มถามขณะที่มือก็ระวิงอยู่กับการเช็ดคราบน้ำที่อยู่บนรถคันงาม

เขารู้ว่าทุกวันหยุดคนงานส่วนใหญ่จะเข้าไปซื้อของกินและของในเมือง บางคนก็ซื้อที่ตัวอำเภอแต่บางคนก็ไปไกลถึงตัวจังหวัดที่มีระยะทางไกลมากกว่า 50 กิโลเมตร

“ไม่ต้องไปไกลขาดนั้นหรอกครับนายหัว ตอนนี้มีร้านขายของชำมาเปิดใหม่ คนในตำบลเลยไม่ต้องเข้าไปซื้อของในตัวอำเภอให้เสียเวลาแล้ว” เขาตอบพลางยืนกอดอกแล้วยิ้มกว้างอย่างอารมณ์ดี

“งั้นเหรอ ร้านของใครกันล่ะ แล้วเปิดเมื่อไหร่เขาขายอะไรบ้าง” นายหัวธนธรรศเลิกคิ้วและเอ่ยถามด้วยความสนใจ ปกติแล้วในละแวกนี้ไม่มีร้านขายของชำแต่ถึงจะมีของก็ไม่ค่อยเยอะเพราะคนขายก็ไม่ค่อยจะมีเงินลงทุนเท่าไหร่

“เป็นร้านของหลานสาวน้าอัมพรครับนายหัว เพิ่งเปิดได้ไม่กี่วันนี่เองครับ เขาขายพวกของใช้ในครัวเรือนทั่วไปครับนายหัว แล้วก็มีพวกเหล้า บุหรี่ น้ำแข็ง” สินธพเล่าด้วยน้ำเสียงกระตือรือร้น

“หลานสาวน้าอัมพรเหรอ ฉันไม่เคยรู้เลยว่าน้ำอัมพรมีหลานสาว” นายหัวธนธรรศค่อนข้างแปลกใจเพราะน้าอัมพรมาทำงานที่บ้านของเขามานานนับสิบปีแต่ไม่เคยได้ยินเธอพูดถึงหลานสาวเลย

“เธอมาจากกรุงเทพครับนายหัว ของขายเยอะมากพวกเราก็เลยไปซื้อเหล้าเบียร์ที่นั่น”

“แล้วราคาล่ะเป็นยังไงแพงไหม” เขาเป็นห่วงว่าร้านเปิดใหม่จะขายของเพลงและเอาเปรียบชาวบ้าน

“ไม่เลยครับ ราคาเท่าในอำเภอเลยครับ ตอนนี้มีโปรโมชั่นช่วงเปิดร้านใหม่ด้วยครับ เมื่อวานตอนเย็นผมกับเพื่อนไปซื้อเบียร์เธอก็แถมน้ำแข็งด้วยนะ บางคนก็ได้แถมม่าม่า บางคนก็ได้ปลากระป๋อง” สินธพช่วยโฆษณาเพราะถูกใจกับร้านใหม่

“น่าสนใจนะ เห็นทีว่าฉันต้องหาโอกาสไปเป็นลูกค้าบ้างล่ะ”

“ไม่ใช่แค่ของที่ร้านเธอจะน่าสนนะครับนายหัว เจ้าของร้านร้านก็สวยมากด้วยนะครับ” สินธพตอบพร้อมกับรอยยิ้มกรุ้มกริ่ม

“ที่แท้ก็เพราะคนขายสวยนี้เอง” นายหัวธนธรรศหัวเราะเบาๆ

“เธอสวยจริงนะครับ ไม่เชื่อไปดูเลย เธอสวยกว่าทุกคนที่นี่เลยนะครับ” สินธพอยากจะบอกเจ้านายว่าสวยกว่าแฟนเก่าเจ้านายแต่ก็กลัวจะถูกเขาเตะไม่พูดออกไป

เมื่อเช็ดรถเสร็จสินธพก็กลับบ้านของตนเองส่วนนายหัวหนุ่มก็เดินขึ้นไปบนบ้าน เอาอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนจะเดินกลับเข้าบ้านไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อเตรียมจะออกไปดูร้านของหลานสาวน้าอัมพรตามที่คนสนิทบอก

นายหัวธนธรรศขับรถกระบะออกจากบ้านแล้วขับไปตามถนนลูกรังสายเล็กๆ มุ่งหน้าไปยังเส้นทางที่จะผ่านตลาดเล็กๆ ในหมู่บ้านที่สินธพพูดถึง แต่เขาไม่รู้ว่าร้านอยู่ตรงไหนและเมื่อขับมาในตลาดก็เห็นน้าหนึ่งที่มีป้ายหน้าร้านเขียนว่าร้านพลอยหลานน้าอัมพรแขวนอยู่เหนือประตูร้าน นายหัวธนธรรศถึงกับหลุดขำออกมาเมื่อเห็นชื่อร้าน

“สงสัยกลัวคนจะไม่รู้ว่าเป็นใคร” เขาพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะดับเครื่องยนต์และก้าวลงจากรถ

ดวงตาสีนิลกวาดมองไปทั่วร้านด้วยความสนใจ สินค้าต่างๆ ถูกจัดวางอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย ดูสะอาดสะอ้านผิดจากร้านขายของชำทั่วไปในชนบทที่มักจะรกและเต็มไปด้วยฝุ่น

แล้วสายตาของธนธรรศก็สะดุดเข้ากับร่างของหญิงสาวคนหนึ่งที่กำลังยืนจัดเรียงขวดน้ำอัดลมอยู่ด้านในร้าน เธอสวมเสื้อยืดสีขาวธรรมดาคู่กับกางเกงยีนขาสั้น เผยให้เห็นเรียวขาขาวเนียนและรูปร่างที่ได้สัดส่วนผมยาวสลวยถูกรวบเป็นหางม้าสูงเผยให้เห็นลำคอระหงและใบหน้าด้านข้างที่ดูงดงามแม้จะเห็นเพียงแค่นี้เขาก็ให้ข้อสรุปได้เลยว่าเธอสวยมากอย่างที่สินธพบอก

นายหัวธนธรรศรู้สึกถึงแรงดึงดูดอย่างประหลาด ไม่ใช่เพราะความสวนแต่เหมือนมีบางอย่างในตัวเธอที่ทำให้เขาละสายตาไม่ได้เหมือนมีอะไรบางอย่างที่ซ่อนอยู่ภายใน

ในจังหวะที่นายหัวหนุ่มกำลังยืนจ้องเจ้าของร้านคนสวยอยู่นั้นน้าอัมพรที่กำลังช่วยหลานสาวจัดของอยู่ก็เหลือบไปเห็นนายหัวธนธรรศยืนอยู่หน้าร้านพอดี

“สวัสดีค่ะนายหัว มาได้ยังไงคะเนี่ย” น้าอัมพรเอ่ยทักด้วยความประหลาดใจและรีบเดินออกมาหน้าร้าน

“พอดีไอ้สินมันบอกว่ามีร้านมาเปิดใหม่ ผมก็เลยแวะมาดู ร้านของหลานน้าอำพรเหรอครับ” เขาตอบด้วยรอยยิ้มสุภาพแต่ดวงตายังคงจับจ้องไปที่ร่างของหญิงสาวด้านใน

“ใช่ค่ะ ร้านของหลานสาวน้าเองค่ะนายหัว” น้าอัมพรยิ้มกว้างอย่างภูมิใจ ก่อนจะหันไปเรียกพลอย

“ผมไม่เคยรู้เลยว่าน้ามีหลานสาว”

“เธอเพิ่งกลับมาจากกรุงเทพ เดี๋ยวน้าจะแนะนำให้รู้จักนะคะพลอยออกมาตรงนี้หน่อยจ้ะ น้าจะแนะนำให้รู้จักเจ้านายหัวธรรศเจ้านายของน้า”

พิมพ์พลอยวางของในมือและรีบเดินออกมาหน้าร้าน เธอได้ยินน้าสาวของเธอพูดถึงนายหัวคนนี้อยู่บ่อยๆ แต่ก็ยังไม่เคยเจอกับเขาเลยสักครั้ง

“สวัสดีค่ะนายหัว”

“สวัสดีครับ” นายหัวหนุ่มทักทายด้วยรอยยิ้มเป็นมิตร

พิมพ์พลอยค่อนข้างแปลกใจกับรูปลักษณ์ของนายหัวที่ต่างจากเธอจินตนาการไว้มากรูปร่างดูแข็งแรง เสื้อเชิ้ตแขนยาวสีเข้มที่เขาใส่ แม้จะไม่ได้รัดรูปนักแต่ก็ไม่อาจปกปิดมัดกล้ามเนื้อที่ซ่อนอยู่ภายใต้เสื้อผ้าได้ สายตาของหญิงสาวเลื่อนขึ้นไปที่ใบหน้าหล่อคมมีกรอบหน้าชัดเจน รับกับจมูกโด่งเป็นสัน ปากหยักได้รูปมีไรหนวดเคราครึ้มบ่งบอกถึงความเป็นชาย แต่สิ่งที่สะกดสายตาของพิมพ์พลอยมากที่สุดคือดวงตาสีนิลของเขาที่คมกริบดุจพญาอินทรี มันดูนิ่งสงบ แต่แฝงไปด้วยความเด็ดขาดและบางสิ่งบางอย่างที่ทำให้เธอรู้สึกถึงแรงดึงดูดประหลาดที่ไม่อาจต้านทานได้

นายหัวธนธรรศมองสำรวจใบหน้าของเธออย่างเปิดเผย ดวงตาของเธอดูกลมโตดูเหมือนซ่อนความเจ็บปวดบางอย่างไว้ลึกๆ ริมฝีปากอิ่มสีระเรื่อ จมูกโด่งรั้นรับกับใบหน้ารูปไข่ เธอดูสวยแบบที่ไม่เคยเห็นมาก่อนในชนบทแห่งนี้ แต่ความสวยนั้นกลับแฝงด้วยความเศร้าและความอ่อนล้าบางอย่างที่เขาไม่อาจเข้าใจได้