เวลาผ่านไปกระทั่งเกือบเที่ยงคืนรินลนีก็เห็นว่าพนักงานที่มาร่วมงานเลี้ยงยังไม่มีทีท่าว่าจะเลิกงานแต่หล่อนชักง่วงแล้วนี่ซี ปกติไม่ค่อยนอนดึกและดื่มไวน์เข้าไปหลายแก้วเพราะเพลินกับรสชาติ หญิงสาวเห็นว่าทุกคนยังสนุกสนานกันก็เลยค่อย ๆ ปลีกตัวออกจากที่จัดงานเลี้ยงและตั้งใจเดินกลับห้องพักอย่างเงียบๆ ขณะเดินกลับไปตามทางขนาบข้างด้วยต้นไม้ใหญ่แต่มีแสงไฟสปอร์ตไลท์ส่องสว่างหญิงสาวก็คิดอะไรไปเรื่อยกระทั่งได้ยินเสียงเรียกดังข้างหลัง
“แนน...รอผมด้วย”
“อ้าว...ท่านประธาน...แนนนึกว่าจะอยู่ต่อที่งานเลี้ยงเลยกลับมาก่อนค่ะ”
“ก็ว่าจะอยู่นั่นล่ะ แต่ไม่เห็นคุณในงานเลยรีบวิ่งออกมาดูก่อนว่าคุณหายไปไหน”
เขาตอบทั้งเสียงหอบเหนื่อย คำตอบของเขาทำให้รินลนีรู้สึกอบอุ่นขึ้นมาหน่อย นี่เขาเป็นห่วงหล่อนจริง ๆ หรือกลัวว่าหล่อนจะหลงเข้าไปในป่าข้างรีสอร์ทกันแน่เนี่ย แต่ยังไงก็ทำให้หญิงสาวรู้สึกดีที่เห็นเขาวิ่งตามมาแบบกระหืดกระ
