โซ่ร้ายกลายรัก

หลบๆซ่อนๆ

หลังจากเลิกเรียน เธอก็รีบขับรถไปหาเพื่อนสาวทันที

"มิ้ง แกเป็นไงบ้างช่วงนี้"

"ลูกชอบตื่นตอนตีหนึ่งตีสอง จนฉันไม่ได้หลับได้นอนเลย ไหนจะเรื่องร้านอีก เรื่องเรียนก็ต้องกลับไปเพราะขาดไปแล้วอาทิตย์นึง"

"แล้วจะกลับไปเรียนตอนไหน"

"รอให้แผลหายก่อนค่อยกลับไปเรียน แล้วช่วงนี้ที่มหาลัยเป็นไงบ้าง มีการบ้านอะไรไหม"

"ก็มีเรื่อยๆอ่ะ งานกลุ่มงานเดี่ยว เดี๋ยวฉันส่งข้อมูลไปให้ในไลน์แล้วกันนะ"

สายตาของเธอสังเกตสิ่งที่เพื่อนถือมา"แล้วนั่นแกถืออะไรมาเยอะแยะ"

"อ้อ ของฝากอ่ะ ฉันซื้อมาให้น้องธาม"

"แกไม่เห็นต้องลำบากซื้ออะไรมาให้น้องธามเลย"

"ลำบากอะไร เรื่องแค่นี้เอง"

"แกก็เรียนอยู่ ต้องกินต้องใช้ ซื้อของมาให้เยอะขนาดนี้ เอาตังค์ไหนมา"

"แกทำอย่างกับฉันไม่มีตังค์"

"ก็ปกติแกขี้งกจะตาย"

"ก็…นี่มันหลานฉันป่ะ แกอย่าถามมาก รับๆไปเหอะ"

"ไหนขอดูหน่อยสิ ว่าซื้ออะไรมารับขวัญหลาน"

"ก็แกะดูสิ"

"โห..แต่ละอย่างแพงๆทั้งนั้นเลย นี่ถ้าคิดรวมๆ แล้วหลายตังค์เลยนะเนี่ย"

"แล้วขอบไหมหล่ะ"

"ชอบสิ แต่เกรงใจแกมากเลย"

"ฉันซื้อให้ลูกแกนะ ไม่ได้ซื้อให้แก ดังนั้นไม่ต้องมาเกรงใจ"

"ค่ะ รู้ว่าของหลาน…"

สายตาของเพื่อนเธอยิ้มออกมาแฝงความอ่อนโยน

"แล้วตอนนี้แกมีอะไรให้ฉันช่วยไหม"

"อาทิตย์หน้า วันหยุดแกพาฉันไปซื้อของหน่อยได้ไหม ฉันมัวแต่ทำงานจนลืมซื้อของเตรียมไว้สำหรับลูก"

"ตอนนั้นแกก็ซื้อไว้แล้วนี่"

"ซื้อแค่ไม่กี่อย่างเอง"

"ฉันว่าแกอย่าเพิ่งออกไปข้างนอกเลย ลูกยังเล็กอยู่ ไว้แกจะซื้ออะไรค่อยฝากฉันแล้วกันนะ"

"แต่มันเยอะนะ แกถือคนเดียว ไหนล่ะ"

"เดี๋ยวฉันจะพาเพื่อนไปด้วย โอเคไหม จริงๆ พรุ่งนี้ฉันว่างนะ จะให้ไปซื้อพรุ่งนี้เลยไหม"

"ก็ได้ งั้นเดี๋ยวฉันโอนตังค์ไปให้นะ"

"ได้ๆ"

"แล้วถ้าแกไปเรียน ใครจะดูแลลูกอ่ะ เห็นแกบอกว่ารอน้องธามวาเดือนจะหาพี่เลี้ยง"

"นั่นสิ ฉันลืมคิดเรื่องนี้ไปเลย แล้วตอนนี้จะหาพี่เลี้ยงทันไหมเนี่ย"

"ไม่ต้องห่วงหรอก เดี๋ยวฉันหาให้"

"แต่ฉันว่าเรื่องมันต้องใช้เวลานะ เพราะต้องหาคนที่น่าไว้ใจที่สุดมาดูแลน้องธาม"

"ฉันรู้จักกับพี่เลี้ยงคนนึงที่เคยดูแลหลานฉัน คนนี้ไว้ใจได้ เดี๋ยวถ้ายังไงฉันจะลองถามให้นะ"

"นี่ถ้าไม่มีแก ฉันคงแย่แน่ๆเลย"

"ฉันเชื่อว่าต่อให้ไม่มีฉันสักคน คนอย่างแกก็เอาตัวรอดได้อยู่แล้ว"

"แต่มันจะลำบากกว่านี้อ่ะสิ"

"เพื่อนกันอ่ะนะ มีอะไรก็ช่วยๆกัน"

"แล้วนี่แกกินไรยัง"

"ฉันกินมาเรียบร้อยแล้ว แกอ่ะกินไรยัง"

"ฉันกินอะไรก็ได้ไม่กินอะไรอย่างอ่ะช่วงนี้ กินได้แค่พวกนมหรือของกินเพิ่มน้ำนม มื้อเย็นนี้ก็เพิ่งกินโยเกิร์ตไป"

"แกอยู่กับลูกสองคนได้ใช่ไหม หรือจะให้ฉันมาอยู่เป็นเพื่อนก่อน"

"ฉันอยู่ได้ แค่นี้ก็รบกวนแกมากพอแล้ว"

"แล้วน้องธามหลับไปนานยัง มาทีไรหลับทุกที มีกะจะมาเล่นด้วยก็ไม่ได้เล่นเลย"

"นั่นแหละ จะชอบหลับเวลานี้ แล้วก็ชอบตื่นขึ้นมาร้องไห้ งอแงตอนกลางคืน ดูขอบตาฉันสิ ดำหมดแล้ว"

"มีลูกนี่ก็ลำบากเหมือนกันนะเนี่ย"

"แต่มันมีความสุขนะ"

"แต่ฉันว่า…ไม่มีจะดีกว่านะ"

"อืม…ค่อยมีตอนพร้อมละกันน้อ"

"จะพร้อมไม่พร้อม ฉันก็ไม่อยากมี"

"จะรอดูละกัน"

"มิ้ง ถ้าไม่มีอะไรแล้วฉันขอตัวกลับก่อนนะ ไว้จะมาเยี่ยมใหม่"

"จร้า"

: พี่ธาน นิวมีเรื่องจะคุยด้วย เย็นนี้พี่ธานพอมีเวลาไหม

: นิวมีเรื่องอะไรหรอ

: เรื่องขอมิ้ง

: มิ้งเป็นอะไรหรือเปล่า

: ไม่ได้เป็นอะไร พอดีว่ามิ้งขอให้นิวช่วยไปซื้อของให้แล้วหาพี่เลี้ยงที่จะมาช่วยดูแลน้องธาม

: งั้นเราเจอกันที่ห้างเลยไหม

: ได้ๆนิวกำลังขับรถออกไปนะ

: ครับ

ณ ห้างสรรพสินค้า ทั้งสองช่วยกันหาซื้อของตามที่คุณแม่ลูกอ่อนจดไว้ให้ ชายหนุ่มเลือกซื้อแต่ของที่มีราคาค่อนข้างสูง ต่อให้เธอพูดอะไรเขาก็ไม่สนใจ ส่วนเรื่องพี่เลี้ยงชายหนุ่มเป็นคนจัดหาให้เรียบร้อย เขาเลือกพี่เลี้ยงที่ตนเองรู้จักเป็นอย่างดี การที่พวกเขารู้จักกันจะทำให้การไปเจอลูกในแต่ละครั้งนั้นง่ายขึ้น

อีกวันถัดมา..

"แกถ้าซื้อของหมดไปเท่าไหร่ก็บอกฉันด้วยนะ"

"ได้เลย"

เธอเลือกที่จะโกหกราคากับเพื่อน เพราะของที่ซื้อไปรวมแล้วเกือบแสน เธอรู้ดีว่าเงินจำนวนนี้เกินกำลังเพื่อน แต่ก็จำเป็นต้องซื้อ เพราะบางอย่างไม่ใช่ของที่เพื่อนขอ แต่เป็นสิ่งที่ลูกต้องใช้

จริงๆเธอซื้อของไว้ตั้งแต่เมื่อวานแล้ว โกหกว่าเพิ่งไปซื้อวันนี้ ตอนเอาของไปให้เพื่อน เธอทำท่าสงสัยเพราะของแต่ละอย่างล้วนมีคุณภาพและน่าจะราคาแพง สุดท้ายเธอแก้ต่างจนเพื่อนเชื่อสนิท

เมื่อเธอกลับไปเรียนตามปกติ เธอฝากลูกชายไว้กับพี่เลี้ยง โดยไม่รู้เลยว่าหญิงสูงวัยได้พาบุคคลภายนอกเข้ามา

"ป้าอร ส่งน้องธามมาให้ผมอุ้มหน่อย"

"คุณธานเคยอุ้มเด็กทารกหรอคะ"

"ไม่เคยครับ ป้าก็สอนผมอุ้มสิ"

"อุ้มแบบนี้นะคะ"

เด็กชายร้องไห้จ้า.."อุแว้ อุแว้ อุแว้"

"ป้าอรครับ ลูกผมเป็นอะไรไปครับ จู่ๆก็ร้องไห้เฉย"

"สงสัยจะหิวนมค่ะ เดี๋ยวป้าไปหยิบขวดนมมาให้นะคะ"

"เร็วๆนะครับ"

"ตายจริง! นมในขวดจะหมดแล้ว คุณธานรอนี่ก่อนนะคะ เดี๋ยวป้าไปชงมาให้"

เสียงร้องค่อยๆดังขึ้นเรื่อยๆ

"โอ๋ๆไม่ร้องนะครับลูก เดี๋ยวป่ะป๊าจะไปชงนมมาให้นะ"

"เดี๋ยวผมขอไปด้วยนะครับป้าอร จะได้ดูวิธีชงนม ต่อไปผมจะได้ทำเอง"

"ไม่ต้องทำหรอกค่ะ ปล่อยให้เป็นหน้าที่ป้าดีกว่า"

"ก็ผมอยากมีส่วนร่วม และป้าก็ต้องสอนผมทุกอย่าง ไม่ว่าจะอาบน้ำแต่งตัว เปลี่ยนผ้าอ้อม เพราะต่อไปนี้ผมจะมาช่วยป้าเลี้ยงน้องธาม"

"น้องมิ้งเธอจะไม่ว่าอะไรหรอคะ"

"ก็อย่าให้เธอรู้สิ"

"แล้วถ้าเธอจับได้ขึ้นมา ใครจะรับผิดชอบคะ"

"เดี๋ยวผมรับผิดชอบเอง ป้าไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องอื่น นอกจากดูแลลูกผมให้ดีที่สุด"

เด็กชายหยุดร้องทันทีเมื่อได้กินนม ดูดอย่างเอาเป็นเอาตาย

"สงสัยจะหิวมากเลยนะเนี่ย"

"น้องธามหน้าเหมือนคุณธานมากเลยนะคะ"

"ก็ลูกผมอ่ะ จะให้หน้าเหมือนใคร"

"ก็หน้าไม่เหมือนน้องมิ้งเลยสักนิด"

"ลูกโตมาต้องหล่อเหมือนพ่อแน่ๆ ได้ความหล่อพ่อก็พอ อย่าได้ความเจ้าชู้ของพ่อเลยนะลูกนะ"

เด็กชายหัวเราะชอบใจ

"ป้าดูสิครับ เหมือนน้องธามรู้เรื่องที่เราคุยกัน 555"

"รู้เรื่องกับเขาด้วยหรอตัวแค่นี้ น่ามันเขี้ยวจริงๆ เลยลูกคุณธาน"

หลังจากกินนมเสร็จ เด็กชายก็อารมณ์ดีขึ้น ชายหนุ่มเล่นหยอกล้อกับลูกชายจนในที่สุด เด็กน้อยหลับในอ้อมกอดผู้เป็นพ่อ ถึงเวลาที่เขาต้องกลับก่อนที่เธอจะกลับมาเห็น

"ป้าอร..เดี๋ยวผมขอตัวกลับก่อนนะครับ ฝากน้องธามด้วยนะครับ"

"ค่ะ"

"ป่ะป๊ากลับก่อนนะครับ เดี๋ยวจะแวะมาหาใหม่นะ"

เขาจุมพิตที่หน้าผากของลูกชายที่นอนหลับปุ๋ยก่อนกลับ และหลังจากรถยนต์คันหรูขับออกไปได้สักพัก รถของเธอก็เข้ามาจอดแทนที่ สาเหตุที่เขาต้องกลับก่อน เพราะเขารู้ทุกความเคลื่อนไหวของเธอ

ตลอดระยะเวลาหลายปีที่ผ่านมา เธอไม่เคยรู้เลยว่าเขาแอบมาหาลูกชายอยู่เสมอ ทุกครั้งที่มีงานวันเกิดของลูกชาย เขาจะฝากของขวัญผ่านเพื่อนสนิทเธออยู่เสมอ

ปัจจุบัน เธอย้ายเข้าไปอยู่บ้านที่สร้างขึ้นด้วยน้ำพักน้ำแรง ยอมเหนื่อยดูแลร้านที่มีมากกว่าสิบสาขา และยังลงทุนเปิดร้านขายเสื้อผ้าแบรนด์ของตัวเอง เสื้อผ้าทุกตัวเธอเป็นคนออกแบบเอง งานทั้งหมดนั้นทำให้เธอยุ่งจนแทบไม่มีเวลาไปรับลูกที่โรงเรียน คนที่อาสาไปรับก็หนีไม่พ้นเพื่อนสนิทและพี่เลี้ยง

นี่ทำให้ชายหนุ่มมีโอกาสได้ใกล้ชิดลูกอยู่เสมอ วันไหนที่เธอไม่ว่างไปรับลูก เขาก็อาศัยจังหวะนั้นไปหาลูกชายทันที