“…โอเคไหม” คาลวินคว้ามือขาวผ่องของคนที่นั่งข้างๆ ไปกุมไว้บนต้นขา น้ำเสียงบอกถึงความห่วงใยอย่างชัดเจน
ยิ่งเวลาที่เห็นสายตาที่คนทั้งคู่ใช้มองกัน ความรู้สึกไม่ต่างจากการที่รู้ตัวเองดีว่าแทบไม่อยู่ในสายตาอีกต่อ
“…อดทนหน่อยนะ” คนขับยังคงพูดต่อ พยายามที่จะใช้น้ำเสียงที่เบามากๆ ราวกลับไม่อยากให้เขารู้ตัวว่าเหตุผลที่มันกลัวเธออึดอัดเพราะภายในรถตอนนี้ไม่ได้มีแค่เธอและมันสองคนเท่านั้น
แต่ยังมีเขาที่เสนอหน้าตามมาด้วยอย่างหน้าด้านๆ…
พยายามยัดเยียดตัวเองให้มาแม้จะมีใครไม่เต็มใจก็ตาม…
“ไหวอยู่ ขอบคุณนะ”
“แป๊บเดียวแหละ”
ทั้งเสียงและการเคลื่อนไหวของคนสองคนยังชัดเจนอยู่ตรงหน้า ไคเลอร์มองภาพนั้นอยู่ตลอด เขานั่งอยู่เบาะหลัง นั่งในตำแหน่งตรงกลางระหว่างคนขับและคนที่นั่งข้างๆ คนขับ เขาเห็นใบหน้าของคนทั้งคู่อย่างชัดเจน ต่อให้คนที่เขามองๆ อยู่ จะมองเขาเป็นเพียงแค่ธาตุอากาศที่ไม่มีตัวตนเลยก็ตาม
“ดูท่
