“ผมไม่เคยเขี่ยคุณทิ้ง คุณทำตัวคุณเองต่างหาก” เขาพูดอย่างระอา
“คุณปรักปรำฉัน”
“จะเอาหลักฐานว่างั้นเถอะ” แขนภากลืนน้ำลายลงคออย่างฝืดเคืองเมื่อมองสบตาเขา
“สองแสนถ้าไม่เอาก็ไสหัวไปซะ เพราะถ้าต้องการหลักฐานมายืนยัน เธอจะไม่ได้อะไรสักบาทเดียว”
“คิดว่าฉันอยากได้เงินของคุณนักหรือไง” เธอยังปากดี ทัศกรเดินหนี ไม่ไยดี แขนภาหันรีหันขวางหน้าเสีย
“ก็ได้ ฉันเอาก็ได้”
“ก็แค่นั้นแหละ ออกไปจากบ้านผมวันนี้เลยนะ และไม่ต้องกลับมาอีก” เขาไม่หันกลับมามองสักนิด ขณะเดินจากไป แขนภากรีดร้องตามหลังเขาไป อยากจะอาละวาดเสียให้หนัก แต่ตระหนักว่าหากเธอทำข้าวของเขาเสียหาย เธออาจจะโดนจับโยนออกไปจากบ้าน แถมยังไม่ได้อะไรติดไม้ติดมือไปอีก
แขนภาคิดว่าภวินอาจจะไม่ขับไล่ไสส่งเธอเหมือนทัศกร แต่เธอกลับคิดผิด เขาเลือกอาชีพและงานของตัวเอง มากกว่าจะไปทนลำบากกับเธอ เพราะเธอเป็นแค่ลูกชาวบ้านธรรมดา ไม่ได้เป็นผู้รากมากดีที่ไหน จึ
