“คุณคีนต้องการอะไรเหรอคะ?” ตะวันถามโดยที่เธอยังยืนอยู่ที่เดิม ใกล้ประตู มือเล็กยกขึ้นมากำแน่นที่ผ้าขนหนู ปมตรงหน้า
“ถามทั้งๆที่รู้คำตอบ”
“ตะวัน ตะวัน คุณคีนต้องการตะวัน” คีนยิ้ม
“เด็กดีของฉัน เข้ามาใกล้ๆสิ” ตะวันทำตามคำสั่งนั้น
“อ๊ะ!” ตะวันร้องออกมา เมื่อถูกคีนดึงเข้าปะทะตัวเขาในทันที เมื่อตะวันเดินเข้ามาใกล้ระยะที่แขนแข็งแรงเอื้อมถึง
“หอมดีนะ” คีนเอ่ยชม หลังจากที่ใช้ปลายจมูกแนบที่ไหล่เปลือย เปียกชื้นเล็กน้อยเมื่อยังมีหยดน้ำเกาะอยู่ ซึ่งตะวันไม่หลบหลีกต่อสัมผัสนั้นเลย
“แล้วทำแค่นั้น พอใจแล้วเหรอคะ?” คีนหลี่ตา ยิ้มมากขึ้น ตะวัน ตะวันที่ไม่สามารถคาดเดาได้เลย
“ก็พอใจนะ แต่ไม่เพียงพอ” ตะวันยิ้มและขยับเพื่อที่จะได้มองหน้าคีนได้ชัดๆมากขึ้น
“ดีจังเลยค่ะ ที่เราคิดเหมือนกัน” เวลาที่เหลือน้อยลง --ตะวัน เธอไม่ควรปล่อยมันไป เวลาให้สูญเสียอย่างเปล่าประโยชน์-- ตะวันคิดในใจ
ตะวันเป็นฝ่ายเริ่ม
