ผู้หญิงเห็นแก่เงิน
1248 Words
“ฉันไม่นึกเลยว่าเธอจะเป็นคนเห็นแก่เงินขนาดนี้” ลูคัสมองหน้านฤดาอย่างผิดหวังเขาแอบคิดว่าเธอจะต่างจากคนอื่นแต่พอเขาบอกจำนวนเงินหญิงสาวก็ทำตาโต
“เงินตั้งล้านนะคะใครไม่เอาก็บ้า แต่ฉันต้องทำงานทั้งเดือนเลยเหรอคะ”
“ก็ใช่น่ะสิเงินหนึ่งล้านแลกกับระยะเวลาหนึ่งเดือนที่เธอต้องมาอยู่ที่นี่ในฐานะหม่ามี้ของจัสมิน” เขาบอกถึงเงื่อนไขการทำงาน
“ฉันลดให้คุณเหลือห้าแสน”
“ไหนว่าอยากได้เงิน”
“ก็เพราะอยากได้เงินน่ะสิ แต่ฉันมีข้อแม้” ระยะเวลาหนึ่งเดือนที่เขาเสนอนั้นเธอคิดว่าตนเองไม่น่าจะทำได้ครบเวลา
“อะไรของเธออีกล่ะ”
“ฉันอยู่กับคุณและลูกได้แค่อาทิตย์เดียว”
“ทำไมอาทิตย์เดียวเธอเรียกฉันถึงห้าแสนล่ะ มันน่าจะแค่สองแสนห้านะ แต่ฉันอยากจ้างเธอหนึ่งดือน”
“ฉันสัญญาเลยว่าฉันจะทำให้ความทรงจำของลูกคุณมีแต่ความสุขระหว่างที่ฉันทำหน้าที่แม่” นฤดาพูดออกไปอย่างนั้นทั้งที่ไม่รู้หรอกว่าหน้าที่แม่ของจัสมินต้องทำอะไรบ้าง หญิงสาวต้องการเงินค่าจ้างแต่ครั้นฉันจะอยู่เต็มหนึ่งเดือนอย่างที่เขาบอกมันก็เป็นไปไม่ได้เพราะมารดาของเธอไปทำธุระต่างจังหวัดแค่อาทิตย์เดียวเท่านั้น
“ฉันขอเหตุผลหน่อยว่าทำไมเธอถึงจะอยู่กับจัสมินได้แค่อาทิตย์เดียว”
“ก็ถ้าฉันต้องมาอยู่ที่บ้านคุณแล้วฉันจะบอกแม่ฉันยังไง”
“แล้วหนึ่งอาทิตย์เธอจะบอกยังไง” ลูคัสถามกลับเพราะเขาคิดด่าหญิงสาวทำแบบนี้เพราะกำลังโก่งค่าตัว
“ตอนนี้แม่ฉันไปต่างจังหวัดฉันก็เลยคิดว่าน่าจะมาอยู่กับคุณได้”
“แล้วหลังจากนั้นล่ะ”
“คุณก็หาคนใหม่มารับหน้าที่แม่สิ”
“เธอนี่พูดอะไรคิดถึงจิตใจของเด็กบ้างไหมจัสมินไม่เคยมีเจอแม่มาก่อนเลยและตอนนี้จัสมินก็คิดว่าเธอแม่ของเขาแล้วจะให้ฉันหาผู้หญิงคนอื่นมาเป็นแม่ของจัสมินอีกตลกเกินไปแล้ว”
“แล้วคุณจะให้ฉันทำยังไงถ้าแม่ฉันกลับมาจะให้ฉันบอกแม่ว่ายังไง”
“ก็บอกไปตามตรงสิไม่เห็นจะยาก”
“สำหรับคุณมันไม่ยากหรอกแต่สำหรับฉันมันยากมากนะเรื่องแบบนี้มันยากที่จะเข้าใจ”
“ถ้างั้นผมเพิ่มให้คุณอีกเป็นสองล้านแลกกับระยะเวลาหนึ่งเดือนที่คุณจะมาดูแลจัสมินในฐานะแม่ของเธอ”
“หนึ่งเดือนสองล้านเหรอคะ”
“ใช่สิหนึ่งเดือนสองล้านฉันจะโอนให้ทันถ้าเธอตกลง”
“แล้วทุกอย่างจบเลยใช่ไหมคะ”
“ใช่สิทุกอย่างจะจบลงภายในหนึ่งเดือน”
“ฉันขอถามหน่อยค่ะ ทำไมต้องหนึ่งเดือนคะ” เพราะรายได้ดีแบบนี้นฤดาก็อยากให้เขาจ้างไปเรื่อยๆ
“เพราะจัสมินจะมาอยู่ที่นี่แค่เดือนเดียว”
“ฉันเข้าใจแล้วค่ะ”
“เธอถามทำไม”
“ก็คุณจะให้ฉันทำหน้าที่แม่ของลูกคุณฉันก็อยากรู้ข้อมูลบ้างฉันจะได้เตรียมคำพูดถูกเผื่อลูกของคุณจะถาม”
พอนฤดาพูดแบบนี้เขาก็เริ่มคิดถึงอนาคตหลังจากหนึ่งเดือนลูคัสกลัวว่าลูกสาวจะไม่ยอมกลับไปอยู่กับปู่และย่าที่สิงคโปร์
“ระหว่างนี้เธออย่าพูดเรื่องระยะเวลาที่จะอยู่กับจัสมิน”
“ฉันจะไม่พูดก็แต่ถ้าเธอถามล่ะคะ”
“จัสมินมีกำหนดอยู่เมืองไทยแค่หนึ่งเดือนจากนั้นเธอจะกลับไปอยู่สิงคโปร์” เขาตอบไปโดนไม่รู้เลยว่าถ้าครบหนึ่งเดือนแล้วลูกสาวจะกลับไปหรือเปล่า
“ค่ะ”
“บางทีฉันอาจจ้างเธอเพิ่มถ้าจัสมินกลับมาที่นี่และอยากเจอเธออีกหรือวันไหนจัสมินอยากจะคุยกับเธอฉันก็จะจ้างเธอเป็นครั้งๆ ไป”
“ยังไงคะ”
“ถ้านัดมาเจอฉันจะให้เธอครั้งละแสนแต่ถ้าวิดีโอคอลหาฉันจะให้เธอครั้งละหมื่นตกลงไหม”
“แล้วถ้าลูกสาวคุณโทรหาฉันทุกวันล่ะ”
“ฉันก็จะจ่ายคุณตามนั้นแหละ ตกลงเธอจะรับงานนี้ใช่ไหม”
“รับสิงานดีเงินดีแบบนี้มีหรือคนอย่างฉันจะไม่รับ” เมื่อคิดถึงจำนวนเงินที่จะเพิ่มขึ้นในบัญชีนฤดาก็ยินดีรับงานด้วยความเต็มใจ
แต่ปัญหามันติดอยู่ที่ว่าหญิงสาวจะบอกมารดายังไงเรื่องที่จะมาทำงานที่บ้านของเขาเพราะถ้ามารดาถามถึงสาเหตุที่ทำให้ลูกสาวของลูคัสเข้าใจผิดเธอจะบอกได้ยังไงว่าตนเองออกไปเที่ยวและเมาจนไร้สติถึงขั้นมากับผู้ชายแปลกหน้า
“คุณลูคัสคะฉันขอร้องคุณอย่างหนึ่งได้ไหม” น้ำเสียงฟังดูอ่อนลงเพราะกลัวว่าเขาจะไม่ทำตามที่เธอขอร้องและเงินจำนวนมากจะหายไปในพริบตา
“อะไรล่ะ ลองว่ามาสิ” ลูคัสมองออกว่าตอนนี้ตนเองกำลังถือไพ่เหนือกว่าจึงถามด้วยเสียงที่วางอำนาจ
“เรื่องที่เราเจอกัน”
“มีปัญหาอะไร เราเจอกันในผับ”
“คือฉันไม่อยากให้ใครรู้ว่าเราเจอกันที่ไหนและเกิดอะไรขึ้นระหว่างฉันกับคุณ เราไม่บอกคนอื่นได้ไหม”
“ได้สิไม่มีปัญหา”
“แต่...”
“ก็ฉันบอกแล้วไงว่าจะไม่บอกใครแล้วเธอจะมีข้อแม้อะไรอีก”
“ถ้าฉันรับงานนี้แล้วแม่ฉันถามว่าเราเจอกันได้ยังไงฉันไม่รู้จะตอบแม่ว่ายังไง”
“ฉันจ้างเธอแล้วยังจะต้องคิดคำแก้ตัวให้เธออีกเหรอ”
“นะคุณช่วยฉันคิดหน่อยสิ”
“ตอนนี้เธอทำงานอะไร”
“ฉันทำงานที่ฝ่ายบัญชีในโรงพยาบาลค่ะ”
“ก็บอกไปสิว่าเธอเจอฉันที่นั่นแล้วฉันก็อยากได้พี่เลี้ยงเด็กง่ายๆ แค่นี้เอง”
“นั่นสิทำไมฉันถึงคิดไม่ออกนะ”
“ฉันช่วยคิดคำโกหกให้แล้วเธอตกลงรับงานแล้วใช่ไหมจะได้เริ่มงาน”
“ฉันต้องทำงานวันนี้เลยเหรอ”
“แน่สิ วันนี้เธอต้องทำงานแล้วคืนนี้เธอก็ต้องมานอนที่นี่”
“เอ่อฉันขอกลับไปเตรียมเสื้อผ้าก่อนได้ไหมคะ”
“เดี๋ยวฉันให้คนจัดการให้ รออยู่ในห้องนี้ก่อนเดี๋ยวเขาจะเอาชุดใหม่มาให้เธอเปลี่ยน และเราต้องพาจัสมินไปเที่ยวทะเล”
“ทะเลเหรอคะ”
“ใช่สิ มีปัญหาอะไร”
“คุณจะไปหลายวันไหมคะ คือฉันได้หยุดแค่วันนี้วันเดียว”
“อย่างน้อยก็สามวัน”
“แล้วงานของฉัน”
“บอกชื่อโรงพยาบาลมาเดี๋ยวฉันจัดการเรื่องวันหยุดของเธอเอง”
“ฉันเพิ่งทำงานได้ไม่กี่เดือนถ้าลางานนานๆ เขาคงไล่ออก”
“เงินเดือนเธอทั้งปีจะเท่าเงินเดือนที่ฉันจ้างเธอหนึ่งเดือนไหม”
นฤดาคำนวณตัวเลขในหัวอย่างรวดเร็ว เงินมากขนาดนั้นเธอต้องทำงานอีกหลายปีกว่าจะได้
“ถึงเงินเดือนของฉันจะน้อยแต่ฉันก็ภูมิใจในงานของฉัน”
“แปลว่าไม่รับงาน”
“รับสิใครไม่รับก็โง่เต็มทีแล้ว”
- Writer
