เด็กหวงของเฮียพีช

พี่ชายของเพื่อนสนิท

@ 5 นาทีต่อมา

แพรไหมถูกวาโยพาตัวออกไป ส่วนควีนเองก็ปลีกตัวขอไปเข้าห้องน้ำ เหลือเพียงเหมยหลินกับหนุ่มหล่อมาดคูลที่ยังคงนั่งบริหารเสน่ห์อยู่ท่ามกลางเหล่าบรรดานักเต้น เสียงดนตรีกระหึ่มภายในผับผสมกับแสงไฟสีสันฉูดฉาดสาดส่องวูบวาบไปทั่วบริเวณ โซน A ยังคงคึกคักด้วยผู้คนที่เคลื่อนไหวไม่หยุด แต่ภายในมุมหนึ่งของโซฟานั่งเล่นสีดำเนื้อกำมะหยี่ เหมยหลินกำลังตกเป็นเป้าสายตา หนุ่มหล่อหน้าคมแต่งตัวเนี้ยบกำลังยกแก้ววิสกี้ในมือจิบเบา ๆ พลางโน้มตัวเข้ามาเล็กน้อย มุมปากยกยิ้มเจ้าเล่ห์ ขณะที่สายตาคมเป็นประกายมองเธออย่างมีความหมาย รู้ตัวว่ามีใครบางคนกำลังจ้องมองมายังเธอ แผ่นหลังของเธอวาบวับราวมีลมเย็น ๆ พัดผ่าน สัญชาตญาณบางอย่างเตือนให้รู้ว่า เธอกำลังถูกจับตามอง สายตาคมจ้องมองอย่างเอาเรื่อง แสดงออกชัดเจนว่าเขากำลังไม่พึงพอใจ แววตานั้นไม่ใช่เพียงแค่หึงหวง แต่แฝงความคุกรุ่นร้อนระอุ เหมือนพายุที่รอปะทุ สีหน้าเย็นชา แขนสองข้างกอดอกแน่น ดวงตาจ้องเขม็งไม่ลดละแม้เสี้ยววินาที

"น้องเหมยเรียนคณะอะไรครับ"

น้ำเสียงนุ่มนวลของชายแปลกหน้าเรียบแต่เจือเสน่ห์ในทุกถ้อยคำ ริมฝีปากคลี่ยิ้มพองาม สายตายังจับจ้องไปที่ใบหน้าเรียวเล็กของเหมยหลิน

"สัตวแพทย์ศาสตร์ค่ะ"

หญิงสาวตอบพร้อมรอยยิ้มบาง ดวงตาใสซื่อที่ดูอ่อนโยนแต่ก็มีแววระวังตัว มือบีบแก้วน้ำอัดลมในมือแน่นขึ้นเล็กน้อยอย่างไม่รู้ตัว

"พอดีเลย..แมวที่บ้านพี่ไม่สบาย ขอเบอร์ติดต่อน้องเหมยได้ไหมครับ เผื่อฉุกเฉินจะได้โทรปรึกษา"

เขาพูดเสียงเรียบ แต่สายตากลับพุ่งตรงราวกับไม่มีแม้แต่แมวในบ้านจริง ๆ รอยยิ้มยิ่งขยายออก เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายยังไม่ลุกหนี

"จะจีบเหมยเหรอคะ..." เหมยหลินเอียงคอนิด ๆ แสร้งถามด้วยน้ำเสียงขี้เล่น

"หึ...ตรงดีนะครับ :) ... แล้วจีบได้หรือเปล่า น้องเหมยมีเจ้าของหรือยังครับ"

ชายหนุ่มตอบพร้อมรอยยิ้มมุมปากที่ทำให้บรรยากาศรอบโต๊ะอวลไปด้วยความเจ้าชู้ เสียงหัวเราะเบา ๆ หลุดออกจากลำคอ

"หน้าตาไม่ดีมั้งคะ เลยไม่มีใครเอา (^⁠‿⁠^⁠)"

เธอยักไหล่เล็กน้อยตอบอย่างอารมณ์ดี แววตาหวานซ่อนความแสบซน ปลายนิ้ววนเบา ๆ บนปากแก้วที่มีหยดน้ำเกาะพราว

"พูดแบบนี้ แปลว่ายังโสดใช่ไหมครับ ทั้งสวยทั้งน่ารัก แถมอัธยาศัยดีขนาดนี้ ถ้าพี่จะขอจีบ น้องจะว่ายังไงครับ"

เขาขยับตัวโน้มเข้ามาเล็กน้อย เสียงเพลงรอบข้างเหมือนเบาลงในจังหวะที่คำพูดนั้นหลุดจากปาก ดวงตาวาววับเต็มไปด้วยความคาดหวัง

"เหมยโสดค่ะ คุยได้แต่ไม่รับประกันว่าจะพัฒนาต่อได้นะคะ เพราะเหมยมีคนที่ชอบอยู่แล้ว"

เธอยิ้มจางลงเล็กน้อย ดวงตาไหววูบด้วยความรู้สึกบางอย่างที่ยังไม่แน่ใจ ริมฝีปากขยับช้า ๆ เพื่อบอกความจริงที่เก็บไว้ในใจ

"มีแฟนแล้วเหรอครับ .."

ชายหนุ่มทำสีหน้าแปลกใจ เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ขณะที่มือยังวางแนบกับพนักโซฟา ยังคงจ้องเธออย่างไม่ยอมแพ้

"ยัง..../... มีแล้ว !

เสียงเข้มเอ่ยขึ้นพร้อมกับเสียงหวาน ก่อนที่เจ้าของเสียงจะปรากฏตัวอยู่ตรงหน้า วูบหนึ่งของบรรยากาศเปลี่ยนไปทันทีเหมือนถูกตัดด้วยมีด ดวงตาคมกริบของเฮียพีชฉายความไม่พอใจอย่างรุนแรง กรามขบแน่น นัยน์ตาแทบจะเผาอีกฝ่ายเป็นจุณด้วยแววตา

"เฮียพีช...!"

เหมยหลินเบิกตากว้าง เธอผงะนิด ๆ อย่างไม่คาดคิด เขามาได้ยังไง...และทำไมต้องดูโมโหขนาดนั้น

"ใครเหรอครับ "

หนุ่มหล่อเอ่ยถามเหมยหลิน พร้อมกับจ้องมองเฮียพีชกลับ สองสายตาส่อถึงความสงสัยงุนงง แต่แววสงสัยนั้นถูกแทนที่ด้วยแววระแวดระวังในเวลาไม่กี่วินาที ก่อนจะได้รับคำตอบที่ไม่ค่อยจะถูกใจนัก

"ก็คนที่มึงกำลังถามถึงไง...จีบคนมีเจ้าของระวังจะโดนตีนโดยไม่รู้ตัว"

น้ำเสียงของเฮียพีชเย็นจัด ร่างสูงยืนเต็มความสูงตรงหน้าอีกฝ่ายอย่างไม่มีถอย ริมฝีปากยกยิ้มเยาะ แต่แววตากลับไม่ได้ยิ้มตาม มือสองข้างกำแน่นจนเส้นเลือดปูดขึ้น

"แฟนน้องเหมยเหรอครับ" ชายหนุ่มขยับตัวเล็กน้อย แต่ยังไม่ลุกออกจากโต๊ะ เสียงถามฟังเหมือนยั่วเล็ก ๆ

"ไม่ใช่นะคะ...เหมยยังไม่มีแฟน เขาเป็นพี่ชายของเพื่อนสนิทเหมย" เหมยหลินรีบพูดตัดบท น้ำเสียงขุ่นเล็กน้อย พร้อมกับหลบตาเฮียพีช

"หึ...! คนที่เธอบอกว่าชอบ ก็ฉันไม่ใช่เหรอ เธอชอบฉันก็เท่ากับว่าฉันเป็นเจ้าของเธอ"

เสียงพูดของเขาทั้งหนักแน่นทั้งเยือกเย็น แววตาจับจ้องใบหน้าเล็กไม่ละเว้น มันคือคำประกาศความเป็นเจ้าของที่โคตรจะเอาแต่ใจ

"แต่เฮียไม่ได้ชอบเหมย ! : คนตัวเล็กเอ่ยขึ้นเสียงแข็ง เขามายุ่งวุนวายอะไรกับเธอ ทีเมื่อเช้ายังเอ่ยไล่ ไม่เห็นจะแคร์ความรู้สึกเธอเลยสักนิด"

มือเธอกำแน่นบนหน้าตัก ดวงตาสั่นไหวเจือด้วยความเจ็บและตัดพ้อ ริมฝีปากสั่นนิด ๆ ขณะฝืนใจพูดสิ่งที่ค้างคา

"อย่าดื้อนะเหมยหลิน เธอเป็นผู้หญิงอยู่กับผู้ชายสองต่อสองคนอื่นจะมองไม่ดี !

"เหมยจะอยู่กับใครมันก็สิทธิ์ของเหมย คนอื่นจะมองยังไงเหมยไม่สนใจหรอกนะ เฮียเองก็ไม่ได้สนใจเหมยอยู่แล้วนิ จะมายุ่งวุ่นวายกับเหมยทำไม

"ในเมื่อน้องเหมยบอกว่ายังโสด แปลว่าผมก็มีสิทธิ์ที่จะจีบ คุณไม่ชอบก็อย่างหวงก้างสิครับ"

ชายหนุ่มลุกขึ้นยืนเผชิญหน้ากับเฮียพีช สีหน้าท้าทายไม่ยอมแพ้ สองมือแนบเอวคล้ายท้าทาย

"ถ้าไม่รู้อะไร มึงอย่าเสือก ! รีบใสหัวไปให้พ้นหน้ากู ก่อนที่กูจะกระทืบมึงให้ตายคาตีน "

คำพูดของเธอทำเขาหงุดหงิดใจไม่น้อย ส่วนคำพูดของไอ้หน้าหล่อก็วอนโดนตีนเขาซะเหลือเกิน เอ่ยเตือนมันด้วยวาจาไปแล้ว แต่ถ้ามันยังดึงดันที่จะจีบยัยเด็กเหมยหลินต่อ รับรองได้ตายคาตีนลูกน้องของเขาจริงๆแน่ เสียงของเฮียพีชเริ่มดังขึ้น สายตาแข็งกร้าวราวมีเปลวไฟลุกวาบเต็มนัยน์ตา

"เฮีย !!!! "

เสียงเหมยหลินดังแทรกขึ้นมาพร้อมกับสีหน้าตกใจ ใบหน้าหวานแดงก่ำเพราะทั้งอายทั้งโมโห

"ส่วนเธอกลับบ้านไปกินนมนอนซะ ถ้ายังดื้อ ฉันจะบอกคุณอาวิษณุ ว่าเธอแอบหนีมาเที่ยวผับ แถมยังกินเหล้าไม่ระมัดระวังตัวเอง"

เขาหันกลับมาขู่เธออย่างจริงจัง ใบหน้าคมเข้มขึงขัง น้ำเสียงเย็นเยียบราวน้ำแข็ง ดวงตาเต็มไปด้วยเจตนาจะควบคุม

"อยากบอกก็บอกเลย คิดว่าเหมยจะกลัวรึไง โดนป๊าดุไม่กี่นาที ยังดีกว่าเชื่อฟังคนใจร้ายแบบเฮีย"

"ไปหาโต๊ะอื่นนั่งกันดีกว่าค่ะ แถวนี้บรรยากาศไม่ค่อยดี"

เธอหันไปพูดกับคนที่นั่งใกล้ ๆ ก่อนจะก้าวนำอย่างไม่แยแสใคร สะโพกเล็กสะบัดนิด ๆ แสดงความไม่พอใจ

"นลินนิภา !!!

เสียงของเขาดังกร้าวเรียกชื่อจริงออกมาอย่างเคร่งเครียด เสียงนั้นทำเอาคนรอบข้างเงียบกริบทันตา เอาแล้วไง ถึงกับเรียกชื่อจริง แบบนี้คือเฮียเขาโกรธจริงๆแล้วใช่ไหม ใจเธอเต้นแรง ราวกับจะหลุดออกมานอกอก แต่แล้วไง จำเป็นต้องแคร์เหรอ ก็เขาบอกเองนี่น่าว่าไม่ให้ฉันไม่ยุ่งกับเขา แล้วเขามีสิทธิ์อะไรมายุ่งกับฉัน ความคิดวูบผ่านในใจเธอ ริมฝีปากเม้มแน่น ขณะที่เธอเดินออกไปโดยไม่หันกลับมามองเขาแม้แต่นิดเดียว