รับผิดชอบ
1783 Words
"กรี้ดดด!!!"
เสียงหวีดร้องแหลมสูงดังลั่นจนแทบสะเทือนผนังห้อง เสียงนั้นเต็มไปด้วยความตกใจสุดขีด พร้อมกับร่างบางที่ดีดตัวลุกขึ้นจากเตียงอย่างรวดเร็ว ร่างกายสั่นระริก ดวงตากลมเบิกโพลง น้ำเสียงที่เปล่งออกมาเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก
"เชี้ย!......"
เขาสะดุ้งตื่นจากหลับใหล เสียงสบถหลุดจากปากทันทีเมื่อเจอเสียงกรีดร้องเหมือนโดนฆาตกรรมแต่เช้า ร่างหนาพลิกตัวตื่นแบบงัวเงีย หัวฟู หน้าเหวอ
"หยุดร้องดิวะ.."
เขาเอื้อมมือไปคว้าอย่างรวดเร็ว ใบหน้ายุ่งเหยิงเพราะโดนปลุกแบบไม่ให้ตั้งตัว มือหนายกขึ้นมาปิดปากของคนที่กำลังร้องกรี้ดลั่นห้อง จะไม่ให้กรี้ดได้ยังไง ตื่นเช้ามาตัวเปล่าล่อนจ่อนมีเพียงบราปีกนกที่ปกปิดร่างกายส่วนบนแถมยังมีใครอีกคนนอนอยู่ข้างๆ
"อื้อออ.. ... : มือหนายกขึ้นมาปิดปากของคนที่กำลังร้องกรี้ดลั่นห้อง จะไม่ให้กรี้ดได้ยังไง ตื่นเช้ามาตัวเปล่าล่อนจ่อนมีเพียงบราปีกนกที่ปกปิดร่างกายส่วนบนแถมยังมีใครอีกคนนอนอยู่ข้างๆ
"อ๊ะ..โอ้ย..ยัยตัวแสบ! " ปากเล็กงับเข้าไปที่ฝ่ามือหนาเต็มแรง แววตาวาวโรจน์แฝงความเอาคืน เขารีบชักมือกลับ แววตาฉายแววตกใจปนหงุดหงิด
"นี่เธอเป็นหมารึไง..กัดมาได้ มันเจ็บน่ะโว้ย" เขาทำหน้าบูด นิ้วมือไหวกระตุกเบา ๆ พร้อมกับเป่าลมใส่มือที่โดนกัดไปด้วย สีหน้าไม่อยากจะเชื่อ
"ใครใช้ให้เฮียมาปิดปากเหมยก่อนทำไมล่ะ โดนกัดก็สมควร"
คนตัวเล็กเชิดหน้าขึ้น ท่าทางเอาเรื่องเต็มที่ ดวงตาขุ่นเคือง ผมเผ้ายุ่งเหยิงแต่กลับดูน่ารักอย่างประหลาด
"...ฟันโคตรแหลม..จะเป็นบาดทะยักหรือเปล่าวะ" เขาพึมพำพลางจ้องนิ้วตัวเองอย่างจริงจังเหมือนกำลังประเมินความเสียหาย
"รีบไปฉีดยานะ เกิดติดเชื้อขึ้นมาเหมยไม่รับผิดชอบ" เธอกอดอกอย่างเชิด ๆ สีหน้าสะใจนิด ๆ ที่เขาโดนเอาคืน
"เหมยหลิน !
"ทำไมเฮียมาอยู่ห้องเหมย??? อย่าบอกนะว่าเฮีย..."
เธอหันขวับมาจ้องเขาเต็มแรง สายตาตื่นตระหนกเต็มเปี่ยม มือขยุ้มผ้าห่มแน่นจนขึ้นข้อขาว
"หยุดคิดอะไรปัญญาอ่อน ฉันไม่มีวันเอาเด็กกระโปโลอย่างเธอมาทำเมียหรอก"
"เฮียพีช!!! "
คนตัวเล็กถลึงตาใส่เต็มที่ มือทุบอกตัวเองปึง ๆ ขณะใบหน้าร้อนวูบวาบ เขาบอกไม่มีวันเอาเธอมาทำเมีย แต่ตอนนี้เธอนอนตัวเปล่าล่อนจ่อน แถมเขายังถอดเสื้อผ้า ท่อนล่างเหลือเพียงกางเกงบ็อกเซอร์ตัวเดียว นอนกอดเธออยู่ข้างกัน มันหมายความว่าอะไร
"เฮียได้เหมยแล้ว เฮียต้องรับผิดชอบ!" เธอเถียงกลับทันควัน น้ำเสียงปนสะอื้นนิด ๆ
"ได้เชี้ยอะไรวะ...น้ำสักหยดยังไม่มีเลย" เขายกมือขึ้นเกาหัวอย่างหงุดหงิด แววตาปรือล้าแต่นิ่งอย่างสุดทาง
"ก็เหมยตื่นขึ้นมาในสภาพแบบนี้ แถมเฮียยังนอนกอดเหมยไม่ยอมปล่อย จะให้เหมยคิดยังไง
"ที่ฉันกอดเพราะคิดว่าเธอเป็นหมอนข้างหรอก นอนนิ่งไม่ไหวติงขนาดนั้นไม่ได้อยากกอดเธอจริงๆ สักหน่อย"
เขาสะบัดเสียงอย่างไม่แคร์ ท่าทางนิ่ง ๆ แต่สายตาเลี่ยงมอง
"เฮียพีช!! ตกลงเฮียจะไม่รับผิดชอบเหมยใช่ไหม" เธอมองหน้าเขาอย่างเว้าวอน แต่ก็เตรียมพร้อมรบเต็มที่
"...ไม่รับ!" เขาตอบหน้าตาย
"ได้... งั้นเหมยจะบอกเจ้พราว บอกแพรไหม บอกเฮียโย บอกเฮียไปร้ท บอกเฮียฟาร์ บอกป๊ากับม้าด้วยว่าเฮียเป็นคนไม่มีความรับผิดชอบ" เธอสวนกลับพร้อมแบกรายชื่อเต็มปากเต็มคำ เสียงดังลั่น ใบหน้าแดงจัดด้วยความโกรธ
"อยากบอกก็เชิญ คิดว่าฉันจะสนใจรึไง"
เขาสะบัดหน้าหนี ทำเป็นไม่แคร์ ใบหน้าเรียบเฉย ไม่พูดเปล่า แต่เขายังทำหน้ามึนลุกออกจากเตียงก่อนจะสวมใส่กางเกงทำท่าทีราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น การกระทำไร้เยื่อใยของเขาทำให้บรรยากาศในห้องเย็นวูบ ไม่พูดเปล่า แต่เขายังทำหน้ามึนลุกออกจากเตียงก่อนจะสวมใส่กางเกงทำท่าทีราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น
"เฮียพีชใจร้าย...นอนกอดเหมยขนาดนี้แล้ว ยังไม่คิดจะรับผิดชอบอะไรเลย
"ฮือ...ฮือออออ.... (〒﹏〒) "
เมื่อเขาทำทีไม่สนใจ ก็ร้องไห้มันซะเลย คนตัวเล็กร้องไห้โฮออกมาเสียงดัง พอเขาหันกลับมามองเธอยิ่งร้องหนักขึ้นไปอีก
"ร้องไห้ทำไมวะเหมย.." เขาหยุดชะงัก มองเธออย่างทำอะไรไม่ถูก
"ฮือออออ....ฮือออออ.... " เธอสะอื้นหนักขึ้น มือปาดน้ำตาป้อย ๆ
"หยุดร้องดิวะ....เดี๋ยวใครได้ยินก็คิดว่าฉันรังแกเธอหรอก"
คนเป็นพี่ถึงกับทำตัวไม่ถูกเมื่อเหมยหลินเอาแต่ร้องไห้เสียงดัง ห้ามก็แล้ว ดุก็แล้ว แต่คนตัวเล็กไม่ยอมเงียบปากเลยสักนิด เขาจึงทำได้เพียงนั่งปลอบเธออยู่ข้างเตียง ก่อนจะยกมือสองข้างขึ้นแสดงให้เห็นว่าเขายอมแพ้ ยอมยกธงขาวให้เธอแล้ว
"โอเคๆ..ฉันยอมแล้ว หยุดร้องได้แล้ว.." เสียงเขาอ่อนลง ใบหน้าปลง ๆ เหมือนยอมจำนนต่อความดื้อของเธอ
"อึก...อึก...ฮะ..เฮียยอมแล้วจริงๆเหรอ" เธอเงยหน้าขึ้น ดวงตาแดงช้ำ แต่มีแววเปล่งประกาย
"อืม..ยอม..จะให้รับผิดชอบยังไงก็บอกมา" เขาตอบรับด้วยน้ำเสียงเนือย ๆ
"เป็นแฟนกัน ｡◕‿◕｡"
รอยยิ้มกว้างแต้มเต็มใบหน้า ดวงตาเปล่งประกายเหมือนโลกสดใสขึ้นในทันที หึ..ดูเอาเถอะว่าเธอมันร้ายขนาดไหน เมื่อกี้ยังร้องห่มร้องไห้โวยวายเสียงดัง แต่พอเขาบอกยอมเท่านั้นแหละ ยิ้มกว้างอย่างกับคนละคน
"ก็ได้.."
เขาพยักหน้าเบา ๆ อย่างยอมจำนน แววตานิ่งขรึมหลุบลงเล็กน้อย พยายามไม่สบสายตาเธอมากนักเพราะรู้ตัวดีว่าโดนเด็กแสบหลอกดึงเข้าสถานะโดยสมบูรณ์
"ทำไมเฮียยอมง่ายจังอ่ะ"
คนตัวเล็กเอนตัวไปใกล้ ย่นจมูกทำหน้างง ๆ สายตาเจ้าเล่ห์จับจ้องใบหน้าเขาอย่างจับพิรุธ
"ตกลงจะเอายังไง พอบอกว่าไม่ก็ร้องไห้จะเป็นจะตาย แต่พอฉันตอบตกลงก็ทำหน้าสงสัยงุนงง...เลิกกันเลยก็ได้นะ"
เขาพูดเรียบ ๆ แต่แววตากดต่ำเล็กน้อยเหมือนจะประชด มือกอดอกเอนตัวพิงกำแพง ทำสีหน้าเซ็ง ๆ
"จะบ้าเหรอเฮีย พึ่งจะตอบตกลงยังไม่ถึงสิบวิเลย เฮียจะเลิกแล้วเหรอ เหมยไม่ยอมหรอก" เธอท้วงเสียงแหลม ขยับเข้ามานั่งแนบชิดพร้อมตีเบา ๆ ที่ต้นแขนเขาอย่างอ้อน ๆ
"ไม่เลิกก็หยุดงอแงได้แล้ว ร้องไห้อย่างกับเด็ก เป็นแฟนฉันเธอต้องเชื่อฟังที่ฉันบอก ห้ามดื้อ ห้ามเถียง เข้าใจไหม"
ดวงตาคมจ้องตรง น้ำเสียงดุแต่แฝงความเป็นห่วง เธอสะดุ้งนิด ๆ ก่อนพยักหน้า
"ค่ะ..เหมยจะไม่ดื้อ ไม่เถียงเฮียเลยสักคำ (θ‿θ)" รอยยิ้มหวานเจื่อน ๆ ปรากฏขึ้น พร้อมสายตาวิบวับที่ดูแล้วไม่น่าไว้ใจเอาเสียเลย
"เห่อะ ! สาธุเถอะเหมย... " คนเป็นพี่ถึงกับถอนหายใจ ถ้าเธอทำได้อย่างที่รับปาก ก็ไม่ใช่เหมยหลินแล้วไหม
"ทำหน้าแบบนั้นไม่เชื่อเหมยรึไง... " เธอเอียงคอ ถามเสียงอ้อนพร้อมยิ้มตาหยี
"ทำให้ได้ก็แล้วกัน..ฉันจะคอยดู " เขาพูดพลางเลิกคิ้วท้าทาย ดวงตาเรียบนิ่ง
"ตกลงเป็นแฟนกับเหมยจริงนะ :)" เธอถามเสียงใส ใบหน้าแดงระเรื่อ ดวงตาวาววับด้วยความหวัง
"ยังจะถามอีก!
"ฟอดดด! (^‿^)" เสียงฟอดดังขึ้นอย่างไม่ทันตั้งตัว เมื่อเธอโน้มตัวเข้ามาหอมแก้มเขาเต็ม ๆ ใบหน้า
"มะ... เหมย!!" เขาสะดุ้งเฮือก ใบหน้าที่เคยเรียบเฉยขึ้นสีแดงจัดในทันที ปากที่พร้อมจะต่อว่าอ้าค้างเหมือนค้างสตั๊น
"ขอบคุณนะคะ เฮียพีชของเหมย (^‿^)"
เธอยิ้มกว้าง เอียงหน้าพริ้ม ๆ พลางสบตาเขาอย่างซื่อ ๆ แต่แฝงความขี้เล่น คนเป็นพี่ถึงกับสะดุ้ง เมื่อปลายจมูกเล็ก หอมเบาๆ ไปที่แก้มหนา คนหน้านิ่ง ปากขากรรไกรถึงกับเงียบปาก ใบหูแดงจนปิดไม่มิด เขาเบือนหน้าหนีอย่างรวดเร็ว สองมือกำชายเสื้อแน่นเหมือนจะกลบความเขิน
"หอมไม่ได้เหรอคะ เป็นแฟนกันแล้วนิ :)" ธอยิ้มตาหยี เอนตัวเข้ามาใกล้เขาอย่างจงใจ ใบหน้าทะเล้นจนคนตรงหน้าหลบสายตาแทบไม่ทัน
"อย่ามาทำหน้าทะเล้น หอมฉันได้ แต่ห้ามไปหอมคนอื่น" เขาชี้หน้าเธออย่างจริงจัง แม้ปลายหูจะยังแดงระเรื่อ
"แฟนของเหมยใจดีจัง แบบนี้หอมเช้าหอมเย็นเฮียก็คงจะไม่ว่าใช่ไหม :)" เธอพูดเสียงใสอย่างจงใจหยอก ดวงตาสุกสกาวพราวระยับ
"น้อยๆหน่อย แก่แดดเกินไปแล้ว" เขาสะบัดหน้าหนีเบา ๆ ปากบ่นแต่มุมปากกลับคลี่ยิ้มบาง ๆ
"ฮ่า ฮ่า ฮ่า ก็เหมยเฮ่อแฟนนี่นา" คนตัวเล็กหัวเราะชอบใจ ยิ่งเห็นท่าทีเขินอายของเขา เธอยิ่งนึกสนุกเข้าไปใหญ่
"นอกจากห้ามดื้อห้ามเถียง ต่อไปนี้ห้ามคุยกับผู้ชายคนอื่น ห้ามเข้าผับ ห้ามดื่มเหล้า ถ้าจะดื่มต้องมีฉันอยู่ด้วยเข้าใจไหม"
เขาพูดชัดถ้อยชัดคำ สายตาคมกริบ ราวกับตรึงเธอไว้ตรงหน้าอย่างจริงจัง
"ข้อห้ามของเฮียเยอะไปไหมอ่ะ ห้ามยิ่งกว่าป๊ากับม้าอีก" เธอบ่นเสียงเบาแต่ใบหน้ายังยิ้ม ยกมือขึ้นเท้าคางอย่างครุ่นคิด
"แล้วทำให้ได้ไหมล่ะ" เขาขยับตัวเข้ามาใกล้ ดวงตาจ้องตรง จนคนตัวเล็กเริ่มหลบสายตาไม่กล้าสบ
"ห้ามคุยกับผู้ชายคนอื่น ถ้าหมายถึงคนที่เข้ามาจีบ เหมยทำได้ค่ะ แต่ห้ามเข้าผับ ห้ามดื่มเหล้า เหมยไม่รับปากได้ไหมอ่ะ เผื่อควีนกับแพรมันชวน ถ้าเหมยไม่ไปมันคงบ่นเหมยจนหูชาแน่
"ถ้าจะไปก็ต้องบอก ฉันจะได้ให้คนคอยดูแล
"เหมยโตแล้วนะ ดูแลตัวเองได้
"หึ..ถ้าเธอดูแลตัวเองได้ เธอไม่มานอนอยู่บนเตียงกับฉันแบบนี้หรอกเหมยหลิน
"หมายความว่ายังไงคะ.." เธอเอียงคอถาม น้ำเสียงอ่อนลง ใบหน้าฉงน
"จำไม่ได้ ???? " เขาเลิกคิ้ว ท่าทางสบาย ๆ
"อะไรอ่ะเฮีย" เธอย่นคิ้ว คำพูดนั้นทำให้ใจเธอเต้นตึก ๆ
- Writer
