แผนร้ายซ่อนรัก

ต้องเข้มแข็ง

พิมรดานั้งเงียบ

(เธอจะมั่วแต่อ่อนแอไม่ได้พิมรดา ยิ่งไม่มีพ่อแม่แล้วเธอต้องเข้มเเข็ง อย่าทำตัวเป็นภาระคนอื่น)

พิมรดาบอกตัวเองในใจ

"พรีมขอโทษค่ะที่ทำให้ทุกคนต้องลำบากไปด้วย"

พิมรดาเอ่ยขึ้น

"ไม่เป็นไรจ้ะ พวกเราไม่ได้ลำบากอะไร"

คุณภาวิณีพูดขึ้น

พิมรดาหันไปมองคนตัวสูงที่ยืนเงียบอยู่ก็พบกับสายตาคมที่มองมาที่เธออยู่แล้ว

"เอาละครับ งั้นเรามาทำความรู้จักกันก่อน"

ราเชนเอ่ยขึ้นทำร้ายความอึดอัดภายในห้อง

"พี่ชื่อราเชน เป็นพี่ชายคนโต แล้วนั้นพ่อพี่น้องพรีมเรียงว่าลุงเทวัญก็ได้ ส่วนนั้นแม่พี่เรียกป้านีก็ได้ แล้วส่วนนั้นน้องชายพี่ภาคิน คนที่จะดูแลน้องพรีมต่อจากนี้"

ราเชนไล่ยาว

"สวัสดีคุณลุงคุณป้าอย่างเป็นทางการนะคะ พรีมต้องขอโทษด้วยที่เสียมารยาท ไม่ได้ทำความเคารพคุณลุงคุณป้าตั้งแต่เเรก"

"ไม่เป็นไรจ้ะลุงกับป้าเข้าใจ"

"พี่ราเชนสวัสดีค่ะ"

"สวัสดีครับครอบครัวเรายังมีน้องคนเล็กชื่นคนิตอีกคน แต่ตอนนี้ติดเคสผ่าตัดด่วนอยู่ที่โรงพยาบาลเลยมาไม่ได้ ก็เลยได้เห็นพี่กับภาคินก่อน"

พิมรดาหันไปมองคนตัวโตที่ทำหน้านิ่ง

ยากที่จะเดาได้ว่าเขาคิดอะไร

"พรีมขอโทษด้วยที่พรีมต้องมาเป็นภาระให้คุณภาคิน"

เธอพูดขึ้น เธอรู้แล้วว่าทำไมเขาถึงไม่พอใจเธอตอนเจอกันครั้งแรก เพราะเขาจำใจต้องมาดูแลเธอนั้นเอง

"ช่างเถอะอย่าทำตัวอ่อนแอมากก็พอ ถ้าจะไปฟังพระสวดก็เตียมตัวก็แล้วกันอีก20นาทีเจอกันข้างล่าง"

ภาคินพูดขึ้นก่อนจะเดินออกไป

"หนูพรีมอย่าไปสนใจพี่เขาเลยนะ ความจริงแล้วตาคินเขาใจดี"

คุณภาวิณีพูดปลอบใจเธอ

"ใช่ครับ น้องพี่มันไม่เก่งเรื่องเเสดงออกนะน้องพรีมไม่ต้องคิดมากนะครับ"

ราเชนช่วยเสริมอีกแรง

"ไม่เป็นไรค่ะพรีมเข้าใจ"

พิมรดาตอบกลับเธอเข้าใจว่าเขาไม่ได้เต็มใจแต่อาจจะถูกพ่อบังคับก็ได้

"เอาละงั้นพวกเราไม่รบกวนหนูแล้วระหว่างนี้หนูพักที่นี้ไปก่อน ห้องนี้เป็นห้องของหนูตามสบายนะจ้ะ"

คุณภาวิณีเอ่ย

"พรีมขอบคุณคุณลุงคุณป้าแล้วพี่ราเชนมากๆเลยนะคะ"

"ไม่เป็นไรหนูก็เหมือนลูกสาวลุงกับป้ามีอะไรก็บอกได้เลยไม่ต้องเกรงใจ"

คุณเทวัญกล่าวพร้อมรอยยิ้ม แลัวทุกคนก็เดินออกไป

ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบพิมรดารู้สึกโดดเดียวอย่างบอกไม่ถูกน้ำตาก็ไหลออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ ชีวิตที่ไม่มีใครเธอจะอยู่ต่อไปยังไง ทันใดนั้นใบหน้าและคำพูดของผู้ชายหน้าดุก็ลอยเข้ามาในหัว

"ใช่แล้วเธอจะอ่อนแอไม่ได้พิมรดา"

เธอพูดกับตัวเองก่อนจะลุกขึ้นไปอาบน้ำเพื่อเตียมตัวไปวัด

20นาทีผ่านไป

พิมรดาเดินลงมาจากชั้นบน พบว่า

ภาคินนั้งรออยู่แต่ไม่ได้อยู่คนเดียว มีผู้ชายอีกคนที่ เคาโครงใบหน้าเหมือนกับภาคินแต่ดูแววตาจะขี้เล่นและอ่อนโยนมากกว่า

ภาคินเหลือบตามองผู้หญิงในปกครองของเขา เธออยู่ในชุดกระโปรงยาวคุมข้อเท้าสีขาวกับเสื้อเชิ้ตผู้หญิงสีดำใบหน้าถูกแต่งแต้มแค่นิดหน่อย ผมยาวดำสลวย

ถูกม้วนเกล้าขึ้นไว้ที่ท้ายทอยยิ่งทำให้ใบหน้าสวยดูโดดเด่นขึ้นไปอีก

"สวัสดีครับน้องพรีม พี่คนิตครับเป็นน้องชายคนเล็กของบ้าน"

คนิตเอ่ยพร้อมรอยยิ้ม

"สวัสดีค่ะพี่คนิต"

พิมรดายกมือสวัสดีคนิตพร้อมส่งยิ้มอ่อนๆกลับไป

"พี่เป็นกำลังให้นะครับถ้ามีอะไรให้พี่ช่วยบอกได้เลยนะ"

คนิตยังชวนคุยตามนิสัยของเขาที่เป็น คนอัธยาศัยดี

"ขอบคุณค่ะ"

พิมรดาตอบกลับ

"จะไปกันได้หรือยัง"

ภาคินที่นั้งดูอยู่พูดขึ้น

คนิตหันไปมองหน้าพี่ชาย แล้วหันมายิ้มให้พิมรดา

"ไปเถอะครับน้องพรีม เดี๋ยวพี่ขออาบน้ำก่อนแล้วพี่ตามไปนะครับ"

คนิตพูดกับพิมรดา

"ค่ะ"

เธอตอบสั่นๆ

ภาคินเดินนำเธอออกไปก่อนแล้ว พิมรดารีบ สาวเท้าเดินตามเขาออกไป

พอเดินออกมาด้านหน้าก็พบว่ามีรถจอดตั้งขบวนรออยู่สามคน

"รถพร้อมแล้วครับนาย"

รถตู้คันใหญ่เปิดประตูรอ

โจรายงานนายของเขา ภาคินพยักหน้าก่อนจะก้าวขึ้นรถไปก่อน

"เชิญครับคุณพรีม"

โจพูดขึ้น

"ขอบคุณค่ะ"

พิมรดาเอ่ยขอบคุณก่อนจะขึ้นรถไป

ภาคินมองลูกน้องอย่างรู้สึกขัดใจไปหมด

"เร็วสิไอโจช้าอยู่ได้"

ภาคินพูดขึ้น

"ครับนาย"

โจขึ้นนั้งข้างคนขับเหมือนเดิม แล้วรถทั้งสามคัน ก็เคลื่อนขบวนออกจากคฤหาสน์ไปโดยรถที่เธอกับภาคินนั้งอยู่คันที่สอง

ใช้เวลาไม่นานก็มาถึงวัดที่ตั้ง สวดอภิธรรมศพ

แค่มองเข้าไปในศาลาเธอก็เจ็บปวดในใจเหลือเกินน้ำตาเริ่ม เออล้นออกมาจากหน่วยตา ภาคินมองพิมรดาที่นั้งมองงานศพบุพการีผ่านกระจกหน้าต่างรถด้วยความโศกเศร้า

"ไปกันเถอะคุณจะได้เวลาพระสวดแล้ว"

ภาคินเอ่ยขึ้น

"ค่ะ"

พิมรดาพยักหน้ารับประตูรถเปิดออก

ภาคินเดินนำลงไปก่อนเขายืนรอเธอแล้วเดินเข้าไปในศาลาพร้อมกัน

สายตาหลายคู่มองมายังเธอเเละเขา

ภาคินชายหนุ่มรูปหล่อนั้นใครๆก็รู้กันดีว่าเขาเป็นเจ้าพ่อธุรกิจอสังหารายใหญ่ ลูกชายคนกลางของตระกูลคุณากร แต่หญิงสาวแสนสวยที่มีแววตาเศร้าหมอง ที่เดินคู่มากับเขานั้นน้อยคนนักที่จะรู้ว่าเธอคือลูกสาวของปรานุทผู้ที่นอนหมดลมหายใจอยู่ในโลงศพนั้นเพราะพิมรดาเรียนอยู่ต่างประเทศหลายปีถึงจะกลับมาบ้านบ่อยแต่เธอก็ใช้ชีวิตอยู่กับครอบครัวไม่ค่อยได้ออกไปเที่ยวไหน ส่วนพวกที่พอจะรู้ก็ซุบซิบนินทากันไปต่างๆนาๆว่าทั้งสองมาด้วยกันได้ไง

"หนูพรีมมาแล้วหรอลูก มาจ้ะมานั้งกับอานะ"

โสภาอาสะใภ้พยามดึงเธอออกมาให้ห่างจากภาคิน พิมรดาหันไปมองหน้าภาคิน

อย่างขอความช่วยเหลือ

"ไม่เป็นไรผมดูเเลเธอเองคุณไม่ต้องลำบาก "

ภาคินใช้มือโอบไปที่เอวของพิมรดา และดึงรั้งเธอไว้เบาๆเขาพาเธอเดินไปนั้งเก้าอี้ด้านหน้าสุดที่พ่อกับแม่ของเขานั้งอยู่

ทุกการกระทำของภาคินตกอยู่ในสายตาของคนในงานและอีกไม่นานเรื่องนี้จะขยายไปในวงกว้างแน่นอน

"มาจ้ะหนูพรีม มานั้งใกล้ๆป้านี้"

คุณภาวิณีรีบจับแขนพิมรดาให้มานั้งใกล้กัน

โสภาเดินไปนั้งคู่กับสามีอย่างไม่สบอารมณ์

"เราจะแยกหลานคุณออกมาได้ยังไง ภาคินมันทำยังกะจงอางหวงไข่แบบนั้น"

โสภาพูดกับสามี

"มันต้องมีจังหวะมั่งแหละคุณก็ใจเย็นๆหน่อยสิ คุณดูสิลูกน้องไอภาคินยืนอยู่เต็มไปหมดยังไงตอนนี้เราก็ทำอะไรไม่ได้หลอก"

บวรบ่นภรรยาที่ทำอะไรไม่ได้ดั่งใจ เขามองสำรวจลูกน้องพาคินที่ยืนอยู่ตามจุดต่างๆเมื่อเทียบกับคนของตัวเองถ้าเล่นกันซึ่งหน้ายังไงก็แพ้ บวรเริ่มคิดหนัก