แผนร้ายซ่อนรัก

เป็นห่วง

ภาคินพาพิมรดากลับมาถึงบ้านก็เย็นมากแล้ว

"หนูพรีมเป็นยังไงบ่างจ้ะ เป็นเพราะป้าแท้ๆไม่หน้าปล่อยหนูไว้คนเดียวเลย"

คุณภาวิณีรีบเดินเข้ามาสำรวจดูเธอ

"ไม่ใช่ความผิดคุณป้าหรอกค่ะ เป็นความผิดของพรีมเองที่ไม่ระมัดระวังตัวให้ดี พรีมต้องขอโทษคุณลุงคุณป้าด้วยนะคะที่ทำให้เป็นห่วง"

"เอาละๆ ไม่เป็นไรก็ดีแล้วลูก อ่าวแล้วนั้นหอบอะไรมาพะรุงพะรัง"

คุณเทวัญพูดขึ้นก่อนจะหันไปถามศักดิ์กับแม่บ้านหอบข้องเข้ามา ศักดิ์ว่างของแล้วรีถอยออกไป

"นวลเดี๋ยวเอาขึ้นไปไว้บนห้องคุณพรีม"

ภาคินที่นั้งพิงโซฟาอยู่พูดขึ้น

"ของน้องพรีมหรอครับ"

ราเชนถามด้วยความเเปลกใจ

"คุณภาคินเขาซื้อให้พรีมค่ะเขาบอกว่าเวลาไปไหนกับเขา เขาจะได้ไม่อายใคร"

พิมรดาพูดขึ้นอย่างงอนๆ

ทุกคนในบ้านหันมองหน้ากัน มันใช่เหตุผลนี้หรอ ทุกคนรู้นิสัยภาคินดีนี้ไม่น่าจะใช่เหตุผล

"ไปอาบน้ำสิคุณเดี๋ยวจะได้เวลาพระสวดแล้ว"

ภาคินบอกพิมรดา เพื่อหลีกเลี่ยงสายตาที่เต็มไปด้วยคำถามของคนในครองครัว

"งั้นพรีมขอขึ้นไปอาบน้ำก่อนนะคะ"

"จ้ะ ไปเถอะลูก"

คุณภาวิณีพูด

"มีอะไรจะบอกหรือเปล่าครับไอ้น้องชาย"

ราเชนเริ่มทันทีหลังจากที่พิมรดาขึ้นไปบนห้องแล้ว

"เรื่องวันนี้หรอครับก็อย่างที่บอกไป ผมแจ้งตำรวจแล้วและก็คิดว่าน่าจะเป็นพวกไอ้บวรนั้นแหละ"

"เรื่องนี้พอรู้แล้วแต่เรื่องที่เปย์ของให้น้องขนาดนี้กลัวอายคนอื่นเขาจริงๆหรอ"

ราเชนพูดอย่างรู้ทัน ปกติน้องชายเขาไม่เคยพาผู้หญิงคนไหนไปซื้อของและไม่คิดว่าภาคินจะทำด้วย

"เฮ้ออ..ก็ผมเห็นว่าตอนเขากลับมาเขามีแค่กระเป๋าใบเดียว"

"เป็นห่วงว่าน้องจะไม่มีเสื้อผ้าใส่ว่างั้น"

"ผมไม่ได้เป็นห่วง ผมขอตัวขึ้นไปพักก่อนนะครับ เดี๋ยวจะต้องพาหลานสาวคุณพ่อคุณแม่ไปวัดอีก"

ภาคินรีบตัดบทก่อนจะลุกขึ้นเดินขึ้นชั้นสองไป

"หึๆ ผมว่าผมได้กลิ่นแปลกๆนะครับงานนี้"

ราเชนพูดไปยิ้มไปคนเดียว

หลังจากอาบน้ำเสร็จพิมรดาก็เดินลงมาพบว่าภาคินกับคุณเทวัญนั้งคุยกันอยู่หน้าเครียด

"ขอโทษค่ะ ที่พรีมเข้ามารบกวนเดี๋ยว

พรีมออกไปรอด้านนอกนะคะ"

"มาพอดีเลย ลุงมีเรื่องจะคุยด้วยมา

นั้งก่อนสิ"

"ค่ะ"

พิมรดาเดินไปนั้งโซฟาใกล้ๆภาคินแต่อยู่ตรงข้ามกับคุณเทวัญ

"เรื่องพ่อกับแม่หนูพรีม ลุงกับพี่ภาคินมีความเห็นตรงกันว่าอยากจะเก็บศพไว้ก่อนจนกว่าจะพิสูจน์การเสียชีวิตได้"

พิมรดากันไปมองหน้าภาคิน

"คำตอบเรื่องนี้จะอยู่ในคำถามที่ผมถามคุณไว้ ทุกอย่างขึ้นอยู่กับคุณ"

พิมรดานิ่งเงียบไป

"พ่อหนูพรีมเคยช่วยเหลือลุงไว้ตอนลุงลำบาก ครั้งนี้ถือเป็นโอกาสที่ครอบครัวลุงจะตอบแทนบุญคุณปรานุท ถึงแม้ว่าเขาจะไม่มีชีวิตอยู่แล้วก็ตาม เพราะฉะนั้นหนูไม่ต้องกังวนว่าหนูจะเป็นภาระให้พวกเรา พี่ภาคินรับมือกับพวกนั้นได้อยู่แล้ว แต่ทุกอย่างขึ้นอยู่กับหนูคนเดียว"

เทวัญกล่าว พิมรดาหันไปมองภาคิน พบว่าเขามองเธออยู่แล้ว

"ผมไม่มีปัญหาอยู่แล้ว"

ภาคินพูดขึ้นเพื่อให้เธอมั่นใจ

"ค่ะ พรีมจะทวงความยุติธรรมให้พ่อกับแม่ แล้วจะรักษาสมบัติที่พ่อรักไว้ให้ได้ค่ะ"

"งั้นก็ตามนี้ ส่วนเรื่องพินัยกรรมหนูสามารถกำหนดวันเปิดได้เลย"

"ค่ะคุณลุง พรีมขอบคุณคุณลุงมากๆนะคะ ถ้าไม่มีคุณลุงไม่รู้ว่าชีวิตพรีมจะเดินไปได้อย่างไร"

พิมรดายกมือไหว้คุณเทวัญ

"อย่าคิดอะไรมากหนูก็เหมือนลูกสาวลุงคนหนึ่งลุงก็ขอให้หนูคิดว่าลุงกับป้าเป็นพ่อแม่หนูก็แล้วกัน"

"ค่ะ"

"วันนี้ลุงกับป้าไม่ไปได้ไปฟังงพระสวดด้วยคุณป้าเวียนหัวตั้งแต่หัวค่ำแล้ว หนูพรีมไปกับพี่เขาสองคนก็แล้วกัน ไปตาคินเดี๋ยวจะไม่ทันพระ

"ครับพ่อ เราไปกันเถอะ"

ภาคินกับพิมรดาเดินตามกันออกไป เทวัญมองตามหลังทั้งสองด้วยความ กังวลใจ แต่ก็เชื่อมั่นว่าภาคินสามารถจัดการได้

"คุณภาคินคะ พรีมขอบคุณคุณมากนะคะที่คุณช่วยพรีมไว้วันนี้"

เธอนึกได้ว่าเธอยังไม่ได้ขอบคุณเขาเลย

ภาคินหันมามองหน้าเธอ แล้วก็หันกลับไปสนใจไอแพดบนมือต่อ

"ผมทำตามหน้าที่"

เขาพูดสั้นๆ

"ถึงอย่างนั้นก็เถอะค่ะ พรีมก็อยากขอบคุณคุณอยู่ดี"

"ครั้งนี้ถือว่าโชคดีที่ผมตามไปช่วยทัน แต่ไม่ใช่ว่าทุกครั้งจะโชคดีแบบนี้ ผมตามไปช่วยคุณทุกครั้งไม่ได้หรอก เพราะฉะนั้นคุณก็ต้องระวังตัวเองด้วย"

เขาว่างไอแพดลงแล้วหันมาพูดกับเธออย่างจริงจัง

"พรีมขอโทษค่ะ คราวหน้าพรีมจะระวังตัวให้มากว่านี้"

พิมรดายอมรับความผิดแต่โดยดี เป็นเพราะเธอเองที่ทำให้ตัวเองเดือดร้อน ถ้าเขาไปช่วยเธอไว้ไม่ทันป่านนี้ไม่รู้ว่าเธอจะเป็นยังไง แค่คิดพิมรดาก็กลัวขึ้นมาจังใจ เธอนั้งบีบมือตัวเองไว้แน่น

"เอาเถอะ คุณปลอดภัยมาก็ดีแล้ว"

แล้วทั้งสองก็นั้งเงียบจนถึงวัด

ผู้คนเริ่มทยอยมาในงาน พิมรดาเดินเข้าไปที่รูปภาพของบุพการีที่ตั้งอยู่คู่กัน

"เป็นกำลังใจให้พรีมด้วยนะคะคุณพ่อคุณแม่"

เธอยกมือขึ้นลูบรอยยิ้มที่อยู่ในกรอบนั้นอย่างคิดถึง น้ำตา น้ำตาลื่นขึ้นมาที่หน่วยตาน้ำใส่ๆไหลลงมาอย่างกลั้นไว้ไม่อยู่

เธอยืนสะอื่นไห้เงียบๆ กับรูปภาพของพ่อกับแม่ที่จากไปอย่างไม่มีวันกลับ

ภาคินเดินเข้าไปยืนอยู่ข้างเธอ เขาแตะเเขนเธอเบาๆ

"ไปนั้งเถอะแขกเริ่มมาแล้ว"

ภาคินพูดพร้อมกลับพาเธอกลับมานั้งเก้าอี้ที่อยู่ด้านหน้าสุด

"พรีมพรุ่งนี้เราจะเผาตามเวลาที่พระอาจารย์กำหนดไว้เลยนะ"

บวรเดินเข้ามาคุยกับหลานสาว พิมรดาเงยหน้ามองอาแท้ของตัวเอง

"พรีมยังไม่เผาค่ะ พรีมจะรอให้ตำรวจหาสาเหตุการตายให้เเน่ชัดก่อน"

"พรีมสงสัยอะไรใน อุบัติเหตุครั้งนี้งั้นหรอ"

บวรแกล้งถาม

"มันก็หน้าสงสัยไม่ใช้หรอค่ะ และอีกอย่างตำรวจก็ยังไม่ได้สรุปว่าเป็น

อุบัติเหตุจริงๆ"

"ตำรวจเขาก็ไม่ได้มีหลักฐาน ว่าเป็นการฆาตกรรมนี้ หรือมีใครเป่าหูแก"

บวรพูดพร้อมกับมองไปภาคิน

"ไม่มีใครเป่าหูพรีมหรอกค่ะ พรีมแค่รู้สึกว่าการเสียชีวิตของพ่อกับแม่พรีมผิดปกติ แม้กระทั่งพรีมเองที่พึ่งกลับมา เหยียบเมืองไทยได้ยังไม่ถึงสามวันพรีมยังถูกปองร้ายเลย มันจะปกติได้ไงค่ะ"

พิมรดาพูดขึ้น

"อาจจะเป็นคนใกล้ตัวเธอเองก็ได้นะคนอื่นเขาจะไปรู้ความ เคลื่อนไหวของเธอได้ไง"

โสภาพูดขึ้นหวังเสี้ยมให้ภาคินกับพิมรดา

ไม่ไว้ใจกัน

"นั้นสินะคะ คนอื่นจะรู้ได้ไงพรีมก็คิดว่าน่าจะเป็นคนใกล้ตัวพรีมนี้แหละค่ะ แต่ไม่ต้องห่วงนะคะตอนนี้คุณภาคินพาพรีมไปแจ้งความไว้แล้วตำรวจน่าจะตามคนร้ายได้ไม่อย่างหรอดกค่ะ"

บวรมองหน้าโสภา

"งั้นจะทำอะไรก็ตามใจเลยก็แล้วกัน ไม่ต้องเห็นหัวฉัน"

พูดเสร็จบวรก็เดินออกไป

"เห็นคนอื่นดีกว่าอาแท้ๆตัวเองระวังเถอะ"

โสภาพูดต่อท้ายก่อนจะเดินตามสามีไป