เด็กกะโปโล
1503 Words
"คุณหิวหรือยัง"
เขาถามเธอหลังจากที่เซ็นสัญญาเสร็จ
"เรากินข้าวที่นี้เลยแล้วกัน"
เขาถามเองตอบเอง เพราะดูแล้วพิมรดาน่าจะยังไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เช้า
"คุณจะอยู่กินข้าวด้วยกันก่อนไมคุณวิวัฒน์"
ภาคินถาม เขากับวิวัฒน์ออกจะสนิทกันอยู่พอสมควรการพูดคุยเลยง่ายๆสบายๆ
"กินด้วยสิครับวันนี้มาสาวสวยมาร่วมโต๊ะด้วยทุกที่กินกับคุณภาคินสองคนข้าว มันจะฝืดๆคอหน่อยฮ่าาๆๆ"
วิวัฒน์แหย่ภาคินเล่น
"จะกินอะไรก็สั่งครับอย่ามัวแต่พูด"
ภาคินเหน็บเขาให้
"คุณจะกินอะไรก็สั่งเลยผมกินได้หมด"
เขาบอกพิมรดา
"งั้นพรีมไม่เกรงใจแล้วนะคะ"
พิมรดาบอก เธอก็จัดการสั่งอาหารมาสี่ห้าอย่าง
"คุณวิวัฒน์รับอะไรเพิ่มไมค่ะ"
"ผมขอปลาเก๋านึ่งมะนาวอีกทีก็พอแล้วครับ"
"โอเคค่ะ ตามนี้เลยนะคะ"
เธอหันไปพูดกับพนักงาน พร้อมรอยยิ้ม
ภาคินนั้งมองเธอเพลินจนวิวัฒน์จับได้
"อะเเฮ่มมม ดูท่าคุณภาคินจะหิวนะครับ"
วิวัฒน์พูดขึ้นอย่างรู้ความหมายกันสองคน
"พูดมากน่าคุณวิวัฒน์เดี๋ยวผมก็ หักเปอร์เซ็นต์ซะหรอก"
"หิวแล้วพาลซะด้วย..ฮ่าาๆๆ"
"คุณภาคินหิวหรอคะ"
พิมรดาหันมาถามแบบซื่อๆแถมยังมองเขาตาแป๋วอีก
"นิดหน่อย"
ภาคินตอบพร้อมกับยกแก้วน้ำขึ้นดื่มเพื่อดับอะไรบ่างอย่างในใจ
"ฮ่าาาๆๆ หิวก็บอกคุณพรีมเขาไป ระวังนะครับอดมากๆจะเป็นโรคกระเพาะเอา"
"คนอย่างผมมีทั้งของคาวของหวาน พร้อมเสิร์ฟตลอดอยู่แล้วคุณไม่ต้องห่วง"
ภาคินตอบวิวัฒน์ด้วยความภาคภูมิใจ
"แต่จะอร่อยถูกใจหรือป่าวละครับ"
วิวัฒน์ยังกวนต่อ
"นี้เราพูดถึงเรื่องอาหารกันอยู่ใช่ไมคะ"
พิมรดาถามขึ้น เธอเองก็เริ่มรู้สึกแปลกๆ
"พูดถึงเรื่องอาหารสิครับคุณพรีม จริงไมครับคุณภาคิน"
ภาคินมองหน้าพิมรดาแต่เขาไม่ได้พูดอะไร พอดีกับอาหารมาเสิร์ฟพอดี
"ว้าววว..น่าทานจังเลยค่ะ งั้นพรีมทานก่อนเลยนะคะ"
พิมรดาตาเป็นประกาย เธอหิวมากตั้งแต่เช้ายังไม่ได้กินอะไรเลย
"เห้อออ..คุณพรีมน่ารักขนาดนี้มีแฟนยังครับ"
วิวัฒน์ถามด้วยความอยากรู้และทั้ง
อย่ากรู้ถึงความสัมพันธ์ของเธอกับภาคินด้วย
พิมรดาเคี้ยวอาหารจนแก้มตุ๋ย
"พรีมยังไม่มีแฟนหรอกค่ะ"
เธอตอบวิวัฒน์มือก็ตักอาหารไปด้วย ภาคินทำเป็นไม่สนใจแต่หูก็ฟังเพื่อนรวมโต๊ะคุยกัน
"ยังงี้ผมก็จีบคุณพรีมได้สิครับ"
วิวัฒน์พูดต่อ อยากรู้อาการคนเเถวนี้ว่าจะเป็นยังไง
"พรีมให้คิดใหม่ค่ะ พรีมไม่ได้น่ารักอย่างที่คุณเห็นหรอกนะคะ"
เธอพูดติดตลก รู้ว่าเพื่อนใหม่ที่พึ่งรู้จักกัน แกล้งเล่น
"งั้นผมจีบนะครับ"
"เพล้ง"
เสียงวางช้อนดังขึ้น
"โทษทีพอดีช้อนหลุดมือ"
ภาคินพูดพร้อมกับมองหน้าวิวัฒน์
วิวัฒน์ยิ้มปริ่มที่จับทางเพื่อนรวมธุระกิจได้
"ฮ่าาๆๆไม่เป็นไรครับผมเข้าใจ"
วิวัฒน์พูดขึ้น
"นี้ค่ะทานเยอะๆนะคะ"
พิมรดาตักกุ้งตัวโตให้เขา เพราะเธอเข้าใจว่าเขา
"กินเยอะๆนะครับคุณภาคินเดี๋ยวจะหิวอีก"
วิวัฒน์ยังแซวไม่เลิก ภาคินมองวิวัฒน์พร้อมร้อยยิ้มมุมปากที่บอก (ฝากไว้ก่อน)
มื้ออาหารผ่านไปด้วยความค่อนข้างที่จะราบรื่น
"แยกกันตรงนี้เลยแล้วกัน ขอบคุณสำหรับอาหามมื้อนี้"
ภาคินตัดจบให้วิวัฒน์
"ฮ่าาๆๆได้อยู่แล้วครับ ถือว่าเป็นเกียรติที่ได้เลี้ยงข้าวคุณพรีม"
"ขอบคุณครับงั้นผมกับคุณพรีมขอตัวก่อนนะครับ"
ภาคินยักคิ้วให้วิวัฒน์แล้วรีบจูงมือพิมรดาออกไปทันทีด้วยความหมั่นไส้เพื่อน
"พรีมไปก่อนนะคะ"
พิมรดาได้แต่โบกมือลา เพราะมืออีกข้างถูกคนตัวโตจับไว้แน่น
วิวัฒน์ขำกับท่าทีของภาคิน ผู้หญิงคนนี้เเหละที่จะมาพังทลายหัวใจที่แข็งดังหินผาของภาคิน
"ไปไหนต่อครับนาย"
ศักดิ์ถามเมื่อภาคินกับพิมรดาขึ้นมานั้งบนรถแล้ว
"ไปห้างxxx"
ภาคินบอกลูกน้อง
"ครับนาย"
ไม่นานรถก็มาจอดใต้ถุนห้างสรรพสินค้า
ขนาดใหญ่
ประตูรถเปิดออก
"ไปสิคุณ"
ภาคินบอกพิรดา
"ไปไหนคะ"
พิมรดาทำหน้างง เธอไม่ได้มีธุระอะไรที่นี้สักหน่อย
"ก็ไปซื้อของไง ผมเห็นคุณกับมามีแค่กระเป๋าใบเดียวเสื้อผ้าข้าวของคุณพอใช้หรือไง"
ภาคินถาม
"เอ้อ..ไม่เป็นไรค่ะเดี๋ยวพรีมค่อยไปหาซื้อทีหลัง"
"ผมมีเวลาไม่มากนะพิมรดา"
เขาทำหน้าดุใส่เธอ
"ก็ได้ค่ะ"
ภาคินกับพิมรดาพร้อมกับลูกน้องเดินเข้ามาในห้างหรู
"คุณต้องการอะไรมั่ง"
ถ้าจะถามหาสิ่งที่เธอต้องการเธอก็ต้องการทุกอย่างแหละ เพราะตอนเธอกลับมาก็ไม่ได้เอาเสื้อผ้ามาเยอะเพราะแค่สภาพอากาศมันก็แตกต่างกันอยู่แล้ว
"พรีมขอดูชุดดำหน่อยนะคะ"
เธอบอกเขา แล้วเธอก็เดินไปที่ร้านเสื้อ เป็นแบรนด์ระดับกลางๆ ที่ราคาไม่
เเรงมากแต่มีคุณภาพระดับหนึ่ง
เธอเลือกชุดขาวดำมาสามชุด แล้วก็ยืนให้พนักงาน
"เอ้อ..เดี๋ยวค่ะ"
เธอรีบเรียกพนักงานไว้
"ขอโทษนะคะ ฉันยังไม่รับดีกว่าค่ะ"
เธอพูดกับพนักงานอย่างเกรงใจ
เธอลืมไปสนิทว่าเธอไม่มีอะไรติดตัวมาเลย ทั้งกระเป๋าและโทรศัพท์
"คุณลูกค้าไม่พอใจการบริการของเราหรือเปล่าค่ะ"
พนักงานสาวถามด้วยความไม่เข้าใจที่อยู่ๆลูกค้าก็ไม่รับของ
"เปล่าค่ะ ไม่เกี่ยวเลยค่ะแต่ว่า.."
"ใส่ถุงเลยครับ"
ภาคินเดินเข้ามาพร้อมกับยื้นบัตรให้พนักงาน แค่เห็นบัตรที่ภาคินยื้นให้พนักงานก็ยิ้มหวานขึ้นมาทันที
"คุณลูกค้านั้งรอสักครู่นะคะ"
พนักงานรีบกุรีกุจอจัดการให้
ไม่นานพนักงานก็เดินออกมาพร้อมถุงกระดาษขนาดใหญ่สามถุง
"เรียบร้อยแล้วค่ะ"
พนักงานกล่าวพร้อมรอยยิ้ม
ภาคินรับถุงมาแล้วส่งต่อให้ศักดิ์ที่ยืนรออยู่แล้วอย่างรู้หน้าที
"ซื้ออะไรต่อ"
เขาถามเธอ
"ไม่แล้วค่ะ พรีมไม่อยากได้อะไรแล้ว"
เธอบอกเขา
"เฮ้ออ.."
ภาคินถอนหายใจเขาคว้าขอมือเธอเเละจูงออกไปเดินผ่านร้านชุดนอนเขาก็ดึงเธอเข้าไป ผ่านร้านเสื้อผ้า แบรนด์ดังเขาก็ดึงเธอเข้าไป
"เอ้อ..ร้านนี้พรีมขอเข้าไปคนเดียวได้ไมค่ะ"
เธอหันมาบอกเขาด้วยใบหน้าที่มีสีชมพู เข้าขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด
ภาคินมองร้านชุดชั้นในสุภาพสตรี
"เชิญ..ผมให้เวลาคุณ 10นาที ถ้าไม่ออกมาผมจะเข้าไปตาม"
"ขอบคุณค่ะ"
พูดเสร็จเธอเตียมจะเดินเข้าร้าน
"เดียว"
เขาเรียกเธอไว้ พิมรดาหันมามองเขาอย่างสงสัย
"อ่ะ ไม่จ่ายเงินเขาคุณจะได้ของ
ออกมาไม"
เขายื้นบัตรให้เธอ
"เดี๋ยวพรีมเลือกแล้วคุณค่อยไปจ่ายก็ได้ค่ะ"
พูดเสร็จเธอก็รีบเดินเข้าไปในร้านทันที
สิบนาทีผ่านไป เธอก็เดินออกมาตามให้เขาไปจ่ายเงินให้
แล้วเขาก็ยื้นถุงให้ศักดิ์กับเพื่อนร่วม ชะตากรรมที่มาด้วยกันอีกคนก็ หอบของพะรุงพะรังเต็มไปหมด
"พรีมว่าเรากลับกันเถอะค่ะ พรีมไม่อยากได้อะไรแล้ว"
"อีกสองวันผมจะพาคุณเขาบริษัท พ่อคุณในฐานะประท่านบริษัทคนใหม่"
"เข้าบริษัทหรอคะ"
พิมรดาเริ่มกังวล ภาคินจูกเธอเข้าร้านเสื้อผ้า กระเป๋า รองเท้า แบรนด์เนมชื่อดัง
"โห้..หมดนี้เลยหรอคะ พรีมว่าเอาเเค่อย่างละหนึ่งก็พอค่ะ"
พิมรดาตาโต หมดนี้เงินเธอที่มีตอนนี้ไม่พอจ่ายคืนเขาแน่
"ต่อไปนี้คุณจะต้องไปไหนมาไหนกับผมบ่อยขึ้นจะมาแต่งตัวเป็นเด็กกะโปโลแบบนี้ไม่ได้"
ภาคินพูดเสียงเข้ม
"เข้าใจแล้วค่ะ แต่เงินพรีมที่มีตอนนี้ไม่รู้จะพอคืนคุณหรือเปล่านะคะ"
เธอตอบเขา
"ผมซื้อให้ แค่นี้ขนหน้าแข้งผมไม่ร่วงหรอก ถือว่าซื้อหน้าให้ตัวเอง"
"ค่ะ มีอะไรดิฉันต้องมีอีกไมคะจะได้ไปไหนมาไหนกับคุณได้โดยที่คุณจะได้ไม่ต้องอายคนอื่น"
พิมรดาพูดประชดเขา
"คุณประชดผม"
"เปล่าค่ะ ฉันก็ถามดีๆ"
พูดเสร็จเธอก็เดินออกไปด้วยใบ หน้าบึ้งตึง
"คนบ้า"
เธอบ่นให้เขา
- Writer
