หวั่นไหว
1467 Words
[เอี๊ยดดด..]
เสียงยางรถบดกับถนน
"ลงมา"
มันดึงพิมรดาลงมาจากรถวิ่งเข้าป่าข้างทางหลังจากที่ลูกน้องมันจอดรถ
"ปล่อยนะ"
พิมรดาร้องขึ้นพยายามขัดขืน มันหันปลายกระบอกปืนมาทางเธอ
"เดี๋ยวกูยิงไส้แตกหุบปากแล้วตามมา"
แล้วมันก็ลากเธอเข้าป่าไป
"มันจอดรถแล้วครับนาย"
โจรายงานเจ้านาย
รถทุกคันจอดตาม ภาคินโดดลงไปทันทีที่ประตูรถเปิดพร้อม อาวุธคู่กาย
"เอาตัวคุณพรีมกลับมาให้ได้"
"ครับนาย"
เสียงตอบรับ ผสานเสียงกันขึ้นมา
ภาคินวิ่งตามกลุ่มคนร้ายเข้าไป พร้อมกับลูกน้องนับสิบ
"หยุด...ไม่หยุดกูยิง"
เสียงภาคินตะโกนไล่หลังพวกมันมา
[ปั๊งงง..]
"เอาไงดีลูกพี่"
พวกมันเริ่มกลัวเมื่อได้ยินเสียงปืน
[ปั๊ง]
"โอ้ยยย.."
เสียงร้องดังขึ้นเมื่อสิ้นเสียงปืนนัดที่สอง
หนึ่งในไอโม่งถูกระสุนเจาะขาเลือดสาด
"อย่าเข้ามานะโวยไม่งั้นอีนี้ตาย"
มันเห็นท่าไม่ดีรีบดึงพิมรดามาขวางไว้ข้างหน้าและเอาปืนจ่อตรงหลังเธอไว้
"คุณภาคิน..ฮึก"
พิมรดาเรียกชื่อเขาพร้อมกับกันก้อนสะอื้นไว้ ภาคินยกปืนขึ้นและเล็งไปที่มันพวกมันที่เหลือเริ่มกล้ว เพราะตอนนี้ลูกน้องของภาคิน ยืนล้อมพวกมันไว้หมดแล้ว
"อย่านะกูยิงอีนี้จริงนะมึง"
"ใครส่งมึงมา"
ภาคินถามพวกไอ้โม่ง
"ไม่มีโวย"
"โจนกระจอกอย่างพวกมึงนะหรอมีสมองคิดเอง"
ภาคินพูดต่อ พร้อมกระส่งสัญญาให้โจที่อยู่ข้างหลังมัน
"มึงว่าใครกระจอก...โอ้ยยย"
พูดยังไม่ทันจบไอ้โม่งที่เอาปืนจี้พิมรดาก็ร้องขึ้นมันปล่อยพิมรดาทันที เธอยังไม่ทันได้หันไปมองว่าเกิดอะไรขึ้นก็ถูกภาคินคว้าแขนแล้วดึงให้เข้ามาอยู่ในอ้อมแขนของเขา
[ปั๊กกก]
เสียงที่สองก็ตามมา
แล้วก็เกิดการชุลมุนกันขึ้น
"หนีก่อนโว้ยตัวใครตัวมัน"
ไอ้โม่งที่เป็นลูกพี่ตะโกนบอก ก่อนจะ เผ่นหนีเอาตัวรอดก่อนคนแรก ที่เหลือก็รีบวิ่งกระจัดกระจายกันออกไป
"ไม่ต้องตาม"
ภาคินตะโกนสั่งลูกน้อง พิมรดาทำหน้าตื่นยืนกอดภาคิดไว้แน่นด้วยความลืมตัว ภาคินโอบไหล่เธอไว้อีกมือหนึ่งก็ถือปืน พอเห็นว่าเหตุการณ์ปกติแล้วเขาจง เหน็บปืนไว้ที่เอว
"คุณเป็นไรหรือเปล่า"
เขาหันมาจับตัวเธอดึงให้ถอยออก เพื่อสำรวจว่าเธอได้รับ บาดเจ็บตรงไหนหรือ เปล่า
"ไม่ค่ะ พรีมไม่เป็นไร"
เธอส่ายหน้าจนผมกระจาย
"เรากลับไปที่รถกันเถอะ โจโทรเเจ้งตำรวจท้องที่นี้มาที่นี้ แล้วเฝ้ารถมพวกมันไว้"
"ครับนาย"
แล้วทั้งหมดก็ออกมาที่รถ
Rrrrrrrr
พอกลับมาถึงรถโทรศัพท์ภาคินก็ดังขึ้น
เข้าพาเธอขึ้นมานั้งบนรถก่อนรับโทรศัพท์
[พี่เชน]
"ครับพี่"
"เป็นยังไงมั่งภาคินน้องพรีมปลอดภัยหรือเปล่า"
ภาคินเหลือบตาไปมองหญิงสาวที่ถูกถามถึงที่ตอนนี้นั้งมองเขาตาแป๋ว
"ปลอดภัยดีครับ"
"เห้ออ..ค่อยโล่งใจหน่อยคุณแม่เป็นลมแล้วเป็นลมอีก"
"ครับตอนนี้ผมกำลังรอตำรวจอยู่ อาจจะถึงบ้านช้าหน่อยบอกคุณพ่อคุณแม่ไม่ต้องห่วง"
"โอเค มีอะไรให้ช่วยก็โทรมาแล้วกัน"
"ครับ"
ภาคินตอบรับก่อนจะกดตัดสาย เขาหันมามองตัวต้นเรื่อง พิมรดาทำใจไว้แล้วว่าต้องโดนเขาดุแน่ๆ
"ทีนี้รู้หรือยังว่าคุณถูกจับตามองจาก ศัตรูอยู่ตลอดนี้เเค่ เผลอนิดเดียวคุณยังถูกลากมาถึงนี้ ถ้าผมมาไม่ทันจะเกิดอะไรขึ้นคุณรู้หรือเปล่าพิมรดา"
พิมรดาก้มหน้ามองมือตัวเอง เขาพูดถูกทุกอย่าง
"พรีมขอโทษค่ะ ที่ทำให้คุณเดือดร้อน"
เธอพูดขึ้น ภาคินรีบหันหน้าหนีจากเธอเขารู้สึกว่าใจเขาไม่ปกติเท่าไหร่
"ช่างเถอะ ต่อไปนี้ก็ระวังตัวแล้วก็เชื่อฟังผมด้วย"
"ค่ะ พรีมจะเชื่อฟังคุณ"
พอใจยินเเบบนี้เขากลับรู้สึกดีแปลกๆ
แล้วทั้งสองก็นั้งรอตำรวจเงียบๆอยู่บนรถ
"นายครับนายมีนัดเซ็นสัญญา ซื้อที่กับคุณวิวัฒน์ตอนบ่ายสามนะครับ"
โจขึ้นรถมารายงานเขา ภาคินยกนาฬิกาข้อมือดูเวลา เหลือเวลาอีก 2 ชั่วโมง แต่ถ้าย้อนกลับไปไม่ทันแน่
"โทรไปเปลี่ยน สถานที่นัดหมายตรงไหนก็ได้ให้ฉันไปถึงได้ภายใน1 ชั่วโมง"
"ครับนาย"
หลังจากนั้นไม่นานตำรวจก็มาถึง
"เรื่องนี้อาจเกี่ยวข้องกับการเสียชีวิตของพ่อกับแม่พิมรดาผมต้องการให้เรื่องเงียบที่สุด"
"รับทราบครับคุณภาคิน"
สารวัตรท้องที่รับเเจ้งความกล่าวกับเขา
"ถ้าไม่มีอะไรในส่วนของผมกับพิมรดาแล้วยังไงผมต้องขอตัวก่อนนะครับ พอดีผมมีธุระ เดี๋ยวผมจะให้ลูกน้องจัดการต่อทางนี้"
"ได้ครับ ถ้ามีอะไรเพิ่มเติมผมอาจจะเชิญคุณพิมรดามาให้ปากคำเพิ่ม"
"ได้ครับงั้นผมไปก่อนนะครับ"
"โจเดี๋ยวจัดการทางนี้ให้เสร็จ ให้ไอ้ศักดิ์ขับรถให้ฉัน"
"ครับนาย"
โจรับคำอย่างรู้งาน
"ไปคุณขึ้นรถ"
เขาเปิดประตู้แล้วต้อนเธอขึ้นรถไป
"คุณจะไปธุระต่อให้พรีมอยู่กับพี่โจก็ได้นะคะ"
เธอหันมาพูดกับเขา หลังจากขึ้นมานั้ง
บนรถแล้ว
เขาหันมามองหน้าเธอ
"เมื่อกี้เราคุยกันว่าไง ไหนบอกจะเชื่อฟังผม"
"พรีมแค่คิดว่าถ้าพรีมไปด้วยคุณจะทำงานไม่สะดวก"
"ไม่ต้องคิดแทนผม"
"ค่ะ"
เธอตอบเขาเสียงอ่อยๆ
"ไอ้ศักดิ์ไปสิว่ะมึงรอให้ใครเชิญ"
เขาหันไปบอกลูกน้องที่ประจำตำแหน่งคนขับและนั้งข้างคนขับไปอีกหนึ่งคน
"ครับนาย"
ศักดิ์รับคำสั่งและรีบออกรถไปทันที
ระหว่างนั้งรถภาคินก็ยื่นเอกสารให้
พิมรดาปึกหนึ่ง
"นี้เป็นเอกสารการทำสัญญาซื้อขาย คุณอยุ่เฉยๆนั้งเช็คไปให้ผมหน่อยเดี๋ยวผมต้องใช้"
พิมรดาขมวดคิ้ว แต่ก็รับเอกสารมาแต่โดยดี
"หรือว่าทำไม่ได้"
ภาคินถามกลับ เมื่อดูเธอไม่ค่อยมั่นใจ
"พรีมไม่เคยทำแต่ขอดูก่อนนะคะ"
เธอบอกแล้วก็ก้มหน้าเปิดอ่านเอกสารที่ละใบไปเลื่อยๆ
ภาคินแอบมองคนตัวเล็กข้างๆที่ยังคง
นั้งอ่านเอกสารอย่างตั้งใจโดยที่ไม่คิดนะเงยหน้าขึ้นมามองเขาด้วยซ้ำ
จนรถจอดที่โรงแรมแห่งหนึ่ง ที่โจจ้องห้องอาหารvipไว้
"ถึงแล้วครับนาย"
"พวกแกรออยู่นี้ ไปคุณ"
ท้ายประโยคเขาหันมาทางพิมรดา ก่อนจะลงรถไป
"ค่ะ"
พิมรดารีบตามเขาลงไป
พนังงานพาเข้าไปยังห้องที่จองไว้
[ก๊อกๆๆ]
พนักงานเคาะประตูก่อนที่จะเปิดเข้าไป
"สวัสดีครับคุณภาคิน"
วิวัฒน์นายหน้าขายที่ดิน ที่ภาคินซื้อที่กับเขามาหลายรอบแล้ว หรืออยากได้ที่ตรงไหนบอกเขาได้เลยเขาจัดการให้ได้หมด
เงินหนาปัญหามักไม่เกิด
"สวัสดีครับคุณวิวัฒน์ โทษทีนะครับที่มาช้าพอดีติดธุระนิดหน่อย"
ภาคินเอ่ยขึ้น
"แม้วันนี้มีสาวสวยมาด้วยนี้เองไม่หน้าถึงมาช้าฮ่าาๆๆ"
ภาคินหันไปมองพิมรดาที่ได้แต่ ทำตาปริบๆแต่เขาก็ไม่ได้อธิบายเพิ่ม
"สวัสดีครับผมวิวัฒน์ครับ"
วิวัฒน์เห็นว่าภาคินไม่เเนะนำให้รู้จักเขาเลยแนะนำตัวเอง
"สวัสดีค่ะพิมรดาค่ะ หรือจะเรียกพรีมก็ได้ค่ะ"
พิมรดาพูดพร้อมกับส่งยิ้มไปให้เขา
"ครับคุณพรีมยินดีที่ได้รู้จักนะครับ ไม่แปลกใจนะครับที่คุณภาคินพาออกมาด้วยก็คุณพรีมสวยขนาดนี้"
"อะแฮ่มมม..คุณจะคุยกับผมได้หรือยังคุณวิวัฒน์ แล้วเจ้าของที่ละไม่มาหรือไง"
ภาคินถามขึ้นวิวัฒน์มัวแต่ กะลิ้มกะเลีย
พิมรดาไม่เลิก
"มาครับมา แม้แค่นี้ทำหงุดหงิด"
"อันนี้เป็นภาพถ่ายเพิ่มเติมที่คุณขอมา ราคาตามที่ตกลงกันไว้ครับ"
ภาคินเช็คดูเอกสารต่างๆ ไม่นานเจ้าของที่ก็เข้ามา การพูดคุยซื้อขายจงเริ่มขึ้น
พิมรดานั้งมองการทำงานของเขา ภาคินเป็นคนไหวพริบดี สุดท้ายการเซ็นสัญญาซื้อขายก็ผ่านไปได้ด้วยดี
ภาคินให้พิมรดาเป็นผู้ดูแลเอกสาร การเซ็นซื้อขาย ถือว่าเธอทำงานรอบขอบใช้ได้เรียนรู้เร็ว
- Writer
