น้อยใจ
1379 Words
กว่าภาคินจะตรวจงานเสร็จก็เย็นพอดี
"พรีมขอเข้าห้องน้ำแปบหนึ่งนะคะ เดี๋ยวพรีมตามไปที่รถ"
ภาคินเห็นว่ารถจอดอยู่ใกล้ก็เลยเดินออกมาก่อน พอดีกับผู้รับเหมาเดินมาบอกจุดที่มีปัญหาเพิ่มอีกนิดหน่อย ภาคินก็เลยเดินตามผู้รับเหมาไป
พิมรดาออกมาจากห้องน้ำก็เดินมาที่รถนึกว่าภาคินรออยู่แล้วแต่ก็ไม่เจอ
"วันนี้นายนัดคุณนัตตี้ไว้"
"จริงหรอว่ะ"
"เออดิว่ะ พี่โจโทรนัดเรียบร้อยแล้ว"
"ถ้างั้นวันนี้พวกเราก็มีลุ้นดิว่ะ"
"พวกเรานะมีลุ้นแต่พี่โจต้องอยู่เฝ้าคุณพรีม"
"ฮ่าาๆ พี่โจอดดิงานนี้"
"วันที่เรารอคอย งั้นกูโทรนัดน้องมะนาวเลยดีกว่า วันที่นายได้ปลดปล่อย ก็เหมือนเป็นวันของเราด้วย"
"เผื่อด้วยให้น้องมะนาวเอาเพื่อนมาด้วยขอสวยๆแซ่บๆนะโว้ยย"
พิมรดาบังเอิญ ได้ยินชัยกับเพื่อนคุยกันทั้งสองไม่เห็นว่าเธอเดินมารถแล้ว
(วันนี้เขาจะไปหาผู้หญิงของเขาหรอ)
พิมรดารู้สึกเจ็บจี๊ดๆที่ใจ
(มันก็เป็นสิทธิ์ของเขา เธอไม่ได้เป็นไรกับเขานะพิมรดา)
"มาแล้วหรอคุณปะ ขึ้นรถ"
ภาคินเดินมาพอดี
"ค่ะ"
เธอตอบรับและขึ้นรถไปนั้งที่ประจำของเธอ
ชัยกับเพื่อนมองหน้ากัน
"มึงว่าคุณพรีมจะได้ยินไหมว่ะ"
ชัยถามเพื่อน
"ไม่หรอ ถ้าได้ยินคุณพรีมก็ต้องถามเราแล้วสิ"
"อ่าวว..พวกมึงจะนอนนี้หรือไงหรือจะให้กูขับเอง"
"ครับๆนาย"
ทั้งสองลนลานขึ้นรถ
ระหว่างทางพิมรดานั้งเงียบมาตลอดทาง
เธอหันหน้าออกไปวิวขางทางผ่านกระจกรถ
"เย็นนี้ผมจะไปธุระ ผมจะให้โจอยู่เป็นเพื่อนคุณ"
"ค่ะ"
เธอตอบรับเขาสั่นๆ สายตาก็ยังมองออกไปนอกรถเหมือนเดิม
ภาคินขมวดคิ้วแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร
จนรถมาจอดหน้าบน พิมรดาลงรถไปโดยที่ไม่พูดอะไร
ภาคินเดินตามเข้ามาคว้าข้อมือเธอไว้
"พรีมเป็นอะไรหรือเปล่า"
พิมรดามองมือเขาที่จับมือเธอไว้
"เปล่าค่ะ พรีมแค่เหนื่อยๆ พรีมขอตัวอาบน้ำนอนเลยนะคะ"
พูดเสร็จเธอก็บิดข้อมือออกและเดินเข้าห้องไป
ภาคินได้แต่มองตาม แล้วเขาก็เดินเข้าห้องเขาไป
เเสงไฟรถออกไปแล้ว
"ไปแล้วสินะ"
พิมรดาน้ำตาคลอ แค่คิดว่าเขาจะไปกอดคนอื่นเธอก็รู้สึกเจ็บปวดไปหมด
เธอล้มตัวลงนอนบนที่นอนหลับตาข่มความเจ็บปวดและด้วยความ เหนื่อยล้าทำให้เธอเผลอหลับไป
[ก๊อกๆๆ]
พิมรดาเปิดประตูออกมา พบว่าโจยืนอยู่หน้าประตู
"คุณพรีมครับ จะรับอาหารก่อนนอนไหมครับนายสั่งไว้ว่าให้เตียมอาหารไว้ให้คุณพรีม"
"ไม่แล้วค่ะพี่โจ"
พิมรดาพูดขึ้นด้วยใบหน้าที่ผิดปกติ เธอยืนตัวงอเกาะขอบประตูไว้
"คุณพรีมเป็นอะไรหรือเปล่าครับ"
โจรีบถาม
"พรีมปวดท้องค่ะ พี่โจพอจะมียาไหมคะ"
"ปวดท้องหรอครับ ปวดแบบไหนครับ เดี๋ยวผมโทรหานายก่อนดีกว่าครับ"
"ไม่ต้องค่ะ พรีมไม่ป็นไรมากกินยาเดี๋ยวก็หาย"
"แต่นายสั่งไว้ว่าถ้ามีอะไรให้รีบโทรบอกนายนะครับ"
"ไม่ต้องนะคะพี่โจพรีมขอร้อง อย่าไปขัดความสุขเขาเลยค่ะ พรีมขอยากินก็พอ"
พิมรดาทำหน้าแหงเก๋ด้วยความเจ็บปวด เธอปวดจนยืนไม่ได้ต้องนั้งงอตัวลงไปกับพื้น
"คุณพรีมครับไปโรงพยาบาลดีกว่านะครับ"
"พรีมขอยากินก็พอค่ะ"
"เออ..ไปนังที่โซฟาก่อนดีกว่าครับ"
โจประคองเธอมานั้งที่โซฟา และตามเมียลูกน้องที่อยู่ใกล้ๆนั้นมาช่วนดูแลพิมรดา
ก่อน
"คุณพรีมกินยาธาตุก่อนนะคะ"
เมียคนงานเอายาให้เธอกิน เหงือผุดออกมาเป็นเม็ดๆด้วยความเจ็บ
"ขอบคุณค่ะ"
เธอลุกขึ้นมากินยาและก็นอนลงที่เดิม
โจรีบออกมาโทรบอกนายทันที
ภาคินที่กำลังนั้งดื่มอย่างเครียดๆถึงแม้จะมีสาวสวยข้างกายก็ตาม
"วันนี้คุณภาคินเป็นอะไรคะดูเครียดๆ ให้นัตตี้ไปนวดให้ที่ห้องดีกว่าไหมคะ"
สาวเจ้าพยายามเอาหน้กอกเบียดไปที่แขนของเขา
ภาคินไม่พูดอะไรเขากระดกเหล้าเขาปากไม่พูดไม่จา
Rrrrrr
เสียงโทรศัพท์เขาดังขึ้น
[โจ]
ภาคิน : ว่าไง
โจ : นายครับคุณพรีมปวดท้อง แต่เธอไม่ให้ผมโทรบอกนายครับ
ภาคิน : แล้วตอนนี้เป็นไงมั่ง
โจ : เอาเรื่องอยู่ครับนาย ผมจะไปโรงพยาบาลเธอก็ไม่ไปขอยากินอย่างเดียว
ภาคิน : เดี๋ยวฉันรีบกลับไป
"คุณภาคินจะไปแล้วหรอค่ะ นัตตี้ยังไม่ได้ดูแลคุณเลย"
"เดี๋ยวผมให้โจโอนเงินให้วันนี้ผมมีธุระ"
"แต่ว่าา..คุณภาคิค่ะ..บ้าจริง"
ไม่ทันแล้วภาคินเดินจ้ำอ่าวออกไปแล้ว
นัตตี้เสียอารมณ์กำลังจะได้ขึ้น สวรรค์กับชายในฝันอยู่แล้วเชียว
"คุณพรีมเป็นเป็นไงบ้างครับ"
"ปวด...ปวดมากเลยค่ะ"
พิมรดานอนงอตัวอยู่บนโซฟา
"พี่โจพาคุณพรีมไปโรงพยาบาลเถอะ เหงือออกแบบนี้ต้องปวดมากแน่ๆ"
เมียลูกน้องที่มาช่วยดูแลบอกขึ้น ดูอาการแล้วไม่น่าจะธรรมดา
"ไปครับคุณพรีมไปโรงพยาบาลกัน"
ทั้งสองกำลังช่วยกันประคองเธอลุกขึ้นนั้ง พอดีกับมาเเสงไฟจากหน้ารถส่องเขามา
"นายมาแล้ว"
"พี่โจโทรบอกเขาหรอค่ะ พรีมบอกแล้วไงว่าไม่ต้องรบกวนเขา"
"ผมขอโทษครับคุณพรีมแต่นายสั่งไว้แล้วคุณพรีมก็อาการไม่ดีถ้าผมไม่บอกนายนายรู้ทีหลังเอาผมตายแน่ครับ"
"เขาไม่สนใจเด็กแบบพรีมหรอกค่ะ..
โอ้ยยยย...เจ็บอีกแล้ว"
เธองอตัวลงไปนอนที่เดิมด้วนความเจ็บ
ภาคินรีบเดินเข้ามาพอดี
"พรีม"
ภาคินเรียกเธอด้วยความเป็นห่วง เขาปัดผมที่ปิดหน้าเธอออก เขาสัมผัสเข้ากับเหงือที่เปียกชื้นอยู่เต็มใบหน้าเธอ
พิมรดานอนหลับตาปี๋เจ็บจนจะขาดใจ ยิ่งได้ยินเสียงเขาความเจ็บกับอารมณ์น้อยใจทำให้น้ำตาไหลออกมาจากหางตา
"ไปเตียมรถ"
ภาคินสั่ง ก่อนจะอุ้มพิมรดาไว้ในอ้อมแขนในท่าเจ้าสาว เขาอุ้มเธอขึ้นรถจับให้เธอนั้งพิงเขาไว้
"ไปโรงบาลไหนครับนาย"
โจหันมาถามเพราะถ้าไปโรงพยาบาลของบ้านเขาก็ต้องใช้เวลานานหน่อยแต่ถ้าไปโรงพยาบาลของเพื่อนเขาก็จะใกล้กว่า
"ไปโรงพยาบาลหมอปกรณ์"
"ครับนาย"
โจรับคำสั่ง
"พรีมเป็นไงมั่ง"
"ปวดค่ะ..ฮื้ออๆๆ"
ปวดก็ด้วยน้อยใจเขาก็ด้วยเลยร้องไห้ออกมาเลย
เธอนั้งพิงอกเขาแขนก็กอดเอวเขาไว้แน่น ภาคินโอบเอวเธอไว้ อีกมือก็กดโทรศัพท์
[หมอมึงอยู่ไหน]
ภาคินถามไปตามสาย
[อยู่โรงพยาบาลสิว่ะถามได้]
ปลายสายตอบกลับมา
[อีกสิบนาทีกูถึงมึงรอดูให้กูด้วย]
[ใครเป็นไรว่ะ]
เพื่อนเขาที่เป็นหมอเริ่มใจไม่ดีเพราะไม่เคยได้ยินน้ำเสียงเพื่อนเป็นแบบนี้
[เออน่าา อีกสิบนาทีกูถึง]
พูดเสร็จเขาก็ตัดสายไป
พิมรดาได้ยินเสียงเขาคุยโทรศัพท์แต่ก็ไม่มีกระจิตกระใจถามว่าคุยกับใคร
ไม่นานก็มาถึงโรงพยาบาล
ภาคินอุ้มพิมรดาว่างลงที่เตียงผู้ป่วย
ปกรณ์รีบวิ่งเข้ามา
"เป็นไรมาว่ะ"
ปกรณ์ถามเพื่อน
"ปวดท้อง"
"เออๆ แก่รออยู่นี้ก่อน"
"ขอเขาไปด้วยดิว่ะไอหมอ"
"ไม่ได้"
"ต้องได้"
"เออๆ เข้าก็เข้า"
พูดเสร็จหมอปกรณ์ก็รีบเดินตามผู้ป่วยเข้าไปในห้องฉุกเฉินโดยมีภาคินตามไปติดๆ พยาบาลรู้งานรีบดึงผ้าม่านปิดให้เป็นส่วนตัว
- Writer
