ช่วยงาน
1414 Words
เช้าวันเสาร์...
"กาแฟของคุณ"
ภาคินเลื่อนถ้วยกาแฟมาให้เมื่อพิมรดาเดินออกมาจากห้อง
"ขอบคุณค่ะ"
เธอพูดก่อนจะยกกาแฟขึ้นจิบเงียบๆ ผิดปกติกว่าทักวันที่เธอจะต้องหาเรื่องมา ทะเลาะกับเขา
"ไม่สบายหรือเปล่า"
เขาถามขึ้นด้วยความเป็นห่วง
"เปล่านี้คะ"
ภาคินพยักหน้า
"วันนี้ผมจะออกไปทำงานคุณอยู่บ้านพักผ่อนไปก็แล้วกัน"
"ให้พรีมไปด้วยได้ไหมคะ ให้พรีมไปช่วยงานคุณมั่งนะค่าา"
เขามองหน้าเธอ
"แน่ใจหรองานผมไม่ได้นั้งอยู่ ในห้องแอร์นะคุณ"
"แน่ใจคะ"
เธอยิ้มให้เขาอย่างประจบ
"เฮ้อออ..ก็ได้งั้นไปเตียมตัวเราจะออกไปดูไซต์งาน ผมให้เวลา 15นาที"
"รับทราบค่ะ"
พิมรดาตอบรับก่อนจะวิ่งปู๊ดเข้าห้องไป
ภาคินนได้เเต่ส่ายหน้าให้กับความดื้อของเธอ
15นาทีผ่านไป
"มาแล้วค่าาาา.."
พิมรดาวิ่งหน้าตั้งออกมาจากห้อง เธออยู่ในชุดเสื้อกล้ามรัดรูปสีดำสวบทับด้วย เสื้อเชิ้ตสีขาวตัวโคลง กางเกงยีนส์ขายาวกับร้องเท้าผ้าใบยี่ห้อดัง ผมถูกรวบเป็นหางม้าไว้ด้านหลัง
"เป็นไงคะ ชุดนี้พอไหวไหม"
"อืมม..ไปกันเถอะ"
พาคินเดินนำออกไปขึ้นรถพิมรดารีบตามออกมา และก็ขึ้นไปนั้งบนรถกลับเขา วันนี้ภาคินอยู่ในชุด กางเกงยีนส์เสื้อยืด คาดด้วยเข็มขัดหนังกับรองเท้าหนังยี่ห้อหรู เขาใส่แวนดำยิ่งเพิ่มความหล่อเข้มเข้าไปอีก
"จะมองอีกนานไหมพรีม"
เขารู้ว่าเธอนั้งมองเยาอยู่
"ก็วันนี้คุณหล่อพรีมกำลังคิดว่าพรีมแต่งตัวดีพอที่จะเดินไปกับคุณหรือเปล่า"
"แล้วคิดว่าไง"
"พรีมว่าก็พอได้นะคะหรือคุณว่าไง"
"แต่งตัวยังกะเด็กกะโปโล"
"คุณก็ว่าเเต่พรีมเป็นเด็ก ต้องทำยังไงคะคุณถึงจะรู้ว่าพรีมโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว หรือต้องโชว์เนื้อนมเหมือนสาวๆของคุณ"
พิมรดาพูดด้วยความน้อยใจคำก็เด็กสองคำก็เด็ก
ภาคินนั้งมองคนตัวเล็กที่ตอนนี้นั้งหน้าบูดอยู่ เขาปีนี้ก็38แล้วถ้าเทียบกับเธอพึ่งจะ26ห่างกันตั้งสิบกว่าปี เขาไม่อย่ากใช้ความเป็นผู้ใหญ่เอาเปรียบเธอ เธอยังต้องเจอโลกกว่าอีกเยอะ
ไม่นานก็มาถึงจุดหมาย
"ถึงแล้วครับนาย"
คนขับรถหันมาบอกภาคิน พร้อมกับประตูรถเปิดออก
ภาคินเดินลงไปก่อนพิมรดารีบตามลงไป
วันนี้เขาเข้ามาดูการก่อสร้างบ้านที่เป็นบ้านโครงการหรูอีกหนึ่งโครงการของเขา
เขาพาเธอเดินเข้าจุดนั้นออกจุดนี้ ถึงจะมีรถกอล์ฟให้นั้งแต่ส่วนมากเขาจะเดินเอง ซะมากกว่า
"ไหวไหม"
เขาหันมาถามเธอ เพราะตอนนี้อากาศเริ่มร้อนแล้ว
"ไหวค่ะ สบายมาก"
เธอบอกเขา ใครจะบอกว่าไม่ไหวละแค่นี้เขาก็ว่าเธอเป็นเด็กอยู่แล้ว
"ชัยไปเอาหมวกในรถมาให้คุณพรีม"
"ครับนาย"
เขาหันไปสั่งลูกน้อง แล้วเขาก็เดินไปดูงานกับ วิศวกรออกแบบต่อเขาเข้าดูแทบทุกจุด พิมรดาก็เดินตามเขาไปทุกที เธอเริ่มชอบแล้วสิได้เรียนรู้อะไรอีกมากมาย
"ได้แล้วครับคุณพรีม"
ชัยกลับมาพร้อมหมวกกับน้ำสองขวด
พิมรดารับหมวกมาสวม มันใหญ่ไม่พอดีหัว เธอก็พยายามปรับขนาดให้พอดีกับศรีษะเธอ
ภาคินหันมาเห็นเขาเลยเอาหมวกไปปรับให้ และลองใส่ให้เธอพร้อมกับจัดแจ้งผมให้เข้าที่
"ขอบคุณนะคะ"
พิมรดาส่งยิ้มไปให้ ตอนนี้แก้มเธอแดงเป็นลูกตำลึงสุกเลย เขาหยิบน้ำส่งให้เธอ
"ถ้าไม่ไหวก็ไปรอผมในรถก่อน"
"ไหวค่ะ"
เธอยิ้มให้เขา
(เฮ้อออ..เลิกยิ้มสักทีเถอะแม่คุณ)
เขาบ่นในใจ เห็นรอยยิ้มเธอทีไรหัวใจเขาเต้นผิดจังหวะทุกที
"หน้าพรีมมีอะไรติดหรือเปล่าคะ"
เธอถามเขาเพราะเห็นเขายืนมองอยู่
"เปล่า กินน้ำซะ"
เขาบอกแถมยังยืนรอให้เธอกินน้ำให้เสร็จก่อน พอเขาเห็นเธอกินเสร็จแล้วเขาก็เอามายกดื่มต่อ
พิมรดามองเขาตาค้าง
"ทำไมไม่เอาขวดใหม่ละคะ"
"ทำไม จูบกันก็จูบมาแล้วกะอีแค่กินน้ำขวดเดียวกันจะะเป็นไรไป"
"คุณภาคิน"
พิมรดาหันซ้ายหันขวากลัวคนอื่นมาได้ยินเข้า
"ไปกันต่อได้แล้ว"
เขาบอกก่อนจะเดินนำเธอออกไป
"คนบ้า"
เธอบ่นตามหลังเขาไป
กว่าภาคินจะตรวจงานเสร็จก็เที่ยงพอดี
ทั้งคู่เดินกลับมาขึ้นรถที่ สตาร์ทเครื่องเปิดแอร์รอไว้แล้ว
"แดดประเทศไทยร้อนเกิ้นนน"
พิมรดาบ่นหลังจากเธอขึ้นมาบนรถแล้ว เธอถอด เสื้อเชิ้ตที่คลุมออกเหลือเสื้อกล้ามสีดำตัวเดียวที่ ที่ฟิตจนเห็นทรวดทรงชัดไปหมด
"พรีม"
ภาคินหันมาเห็นเขารีบเลือนผ้าม่าน ที่ใช้กั้นระหว่างห้องคนขับกับห้องผู้โดยสาร ตังแต่ติดมาเขายังไม่รู้ประโยชน์ของมันเลย พึ่งจะรู้ว่ามันมีประโยชน์ก็วันนี้
"ทำอะไร"
"ก็มันร้อนนี้ค่ะ"
"เราไม่ได้อยู่บ้านนะพรีม"
"แต่เราอยู่บนรถไงค่ะ และอีกอย่างพรีมไม่ได้แก้ผ้าสักหน่อย เสื้อข้างในพรีมก็มี"
"เสื้อตัวแค่นั้นมันช่วยอะไรได้"
"อะไรที่เป็นพรีมไม่ถูกใจคุณสักอย่างเลยใช่ไมคะ"
[พรึบบบ..!]
"พอใจยังคะ"
พิมรดาเอาเสื้อคลุมตัวด้านหน้าไว้ เเละทิ้งตัวลงพิงเบาะอย่างขัดใจ
ภาคินส่ายหน้า
(มันน่าจับฟาดก้นสักเปี๊ยะ)
แล้วทั้งสองก็นั้งเงียบไปตลอดทาง เธอไม่รู้หรอกว่าเขาจะไปไหนต่อ
"หิวหรือยัง"
ภาคินถามขึ้น
"หิวค่ะ"
พิมรดารีบหันมามองเขาตาเป็นประกาย ลืมไปเลยว่างอนเขาอยู่
"อย่ากกินอะไร"
"ให้พรีมเลือกหรอค่ะ"
เธอทำตาโต
"ตามใจวันหนึ่ง"
"ส้มตำค่ะ"
"ส้มตำ"
"ใช่ค่ะ นะคะพรีมอยากกินมานานแล้วตอนอยู่ที่โน้นพรีมอยากกินมากเลย คิดไว้ว่ากลับมาเมืองไทยพรีมจะกินให้ฉ่ำแต่ก็ยังไม่ได้กินเลย"
"ไอ้ชัยหาร้านส้มตำให้คุณพรีมหน่อย"
"ครับนาย"
ไม่นานก็มาถึงร้านส้มตำที่กำลังเป็นที่นิยมในตอนนี้
"ว้าวว..ร้านน่านั้งมากเลยค่ะ"
พอรถมาจอดหน้าร้านพิมรดาก็ตาโตขึ้นมาทันที
"แต่งตัวให้เรียบร้อยด้วย"
"ค่าาา"
เธอตอบประชดเขา แต่ก็รีบหยิบเสื้อมาใส่ทับอย่างรวดเร็ว
แล้วก็เดินมานั้งที่โต๊ะ พนักงานยื่นเมนูอาหารให้
"ตั้งสติก่อนสั่ง"
ภาคินขัดขึ้นก่อนที่เธอจะสั่งรายการอาหาร
"ค่ะตั้งสติ เอาส้มตำปูปลาร้า ตำข้าวโพดกุ้งสด ต้มเเซ่บเนื้อ ไกย่าง หมูน้ำตก ลาบปลาดุก หมูแดดเดียว แล้วก็ตำเหลาทะเลเดือด ข้าวเหนียว2 ขนมจีน1 คุณภาคินรับอะไรเพิ่มอีกไหมคะ"
เธอยังมีน้ำใจหันไปถามเขา
"แค่นี้ก็กินให้หมดก่อนพรีม"
เธอทำปากยื่นใส่เขา
"งั้นเอาเท่านี้ก่อนคะ"
เธอหันไปบอกพนักงานก่อนจะยื่นเมนูคืนให้ นั้งรอไม่นานอาหารก็มาเสิร์ฟ
"ว้าววว...น่ากินมากเลยกินเลยนะคะ"
แล้วเธอก็จัดการอาหารตรงหน้าอย่าง เอร็ดอร่อย อากาศร้อนๆกับอาหารรสจัดพิมรดาหน้าแดงไปหมด เหงื่อผุดเป็นเม็ดๆ ใช้เวลาไม่นานอาหารตรงหน้าก็หมด
"เฮ้อออ..อิ่มเกิ๊นนน"
เธอบ่นหลังจากขึ้นมานั้งบนรถแล้ว
"ไม่อิ่มก็แปลกแล้ว ตัวแค่นี้เอาไปเก็บไว้ตรงไหนหมด"
"ก็มันอร่อยนิค่ะ แล้วเราจะไปไหนต่อคะ"
"ไปดูไซต์งานอีกที่หนึ่งแล้วก็กลับบ้านเลย"
"รับทราบค่ะ"
- Writer
