ของขวัญวันจากลา

ตอนที่8 อาการเริ่มแรก

เช้าวันต่อมา

เสียงเอะอะโวยวายที่ดังอยู่หน้าห้อง ทำให้รุ่งทิวาต้องรีบเปิดประตูเดินออกมาดู คุณจันทร์กระจ่างกำลังต่อว่าด่าทอลูกชาย สภาพของเขามีเพียงผ้าขนหนูผืนเดียวที่พันรอบกายท่อนล่างเอาไว้

“แกต้องรับผิดชอบหนูฟ้า แกทำเรื่องงานหน้าแบบนี้ได้ยังไงตาชิน!”

“กล้าทำผมก็ต้องกล้ารับผิดชอบอยู่แล้วครับแม่ แม่จะมาตบตีด่าว่าผมทำไมเนี่ย ผมโตแล้วนะ จะเอากับใครนอนกับใคร ผมก็ย่อมทำได้ไหมครับแม่”

“แต่มันต้องไม่ใช่กับหนูฟ้าไหม ฉันให้แกกับเขาลองศึกษาใจกันดูก่อน ถ้าแกอยากแต่งงานฉันก็จะจัดงานแต่งให้ แต่ไม่ใช่ให้แกไปเจาะไข่แดงเขาก่อนแบบนี้ ถ้าต้องรู้ถึงหูพ่อแม่เขาฉันจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนนะ”

“แม่ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก ผมจะแต่งงานกับฟ้า จะรับผิดชอบชีวิตฟ้า”

“ดี แต่งอาทิตย์หน้าเลยได้ยิ่งดี เดี๋ยวหนูฟ้าจะท้องป่องขึ้นมาก่อน แกนี่นะตาชิน แกเมามากจนไม่รู้ว่าทำอะไรลงไปเลยหรือยังไง ถ้าฉันไม่เข้ามาเห็นแกคิดจะบอกฉันเรื่องนี้บ้างไหมล่ะตาชิน”

“แม่เลิกบ่นผมหูชาสักทีเถอะ ผมไม่ทำให้แม่ผิดใจกับบ้านนั้นหรอกนะ ผมยินดีรับผิดชอบฟ้ากับเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้น แม่เตรียมจัดงานให้มันยิ่งใหญ่อลังการไปเลย เขาอยากได้สินสอดเท่าไหร่แม่ก็ให้ไป ผมไม่ติดขัดอะไรทั้งนั้น ผมพอใจถ้าเจ้าสาวของผมจะเป็นฟ้า”

“แกพูดแล้วนะ ห้ามกลับคำเด็ดขาด ฉันจะได้ไปคุยกับพ่อแม่หนูฟ้าให้มันเรียบร้อย ก่อนที่ทางนั้นจะมาถอนหงอกฉันกับพ่อแกเสียก่อน”

“ตามนั้นแหละครับแม่ ผมกลับไปนอนได้หรือยัง ง่วงจะตายอยู่แล้ว”

“ย่ะ!!! เชิญ”

ประตูห้องพักของอชิรวัฒน์ถูกปิดลง คุณจันทร์กระจ่างยืนยิ้มอย่างพออกพอใจ แม้จะเกิดเรื่องงามหน้าขึ้นแบบไม่ให้ได้ตั้งตัว แต่นางก็ยินดีที่จะให้ลูกชายแต่งงานรับผิดชอบฟ้ารดาอย่างที่หมายมาดเอาไว้ตั้งแต่ก่อนมากรุงเทพฯ

รุ่งทิวาที่แอบฟังสองแม่ลูกพูดคุยกัน เธอพอจะจับใจความทั้งหมดได้ ว่าเมื่อคืนนี้เกิดอะไรขึ้นหลังจากที่คนทั้งคู่ไปเที่ยวกันกลับมา หัวใจดวงน้อยที่แอบมีใจให้เขามานานรู้สึกเจ็บแปลบจนไม่อาจควบคุมเอาไว้ได้ สุดท้ายแล้วเขาก็ไปเป็นของคนอื่น เขาเต็มใจที่จะรับผิดชอบหล่อนคนนั้น วาสนาของเธอคงเป็นแค่คนคั่นเวลาสำหรับเขา เป็นที่คลายเหงาให้เขาล้อเล่นกับความรู้สึกของเธอเพียงเท่านั้น ฝ่ามือเรียวเล็กกอบกุมหน้าอกข้างซ้ายเอาไว้ รู้สึกว่ามันเต้นแรงและปวดหนึบอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

“เธอควรจะยินดีกับเขาสิรุ้ง ยินดีกับพี่ชิน ยินดีกับคู่ครองที่เหมาะสมกับเขา อย่าร้องไห้กับเรื่องแค่นี้เลยนะรุ้ง”

น้ำเสียงที่แผ่วเบาปลอบประโลมตัวเอง จ้องมองไปยังหน้าประตูห้องนอนที่ถูกปิดสนิทลงแล้ว น้ำตาที่ไหลเอ่อเกิดจากความอ่อนแอที่มีภายในหัวใจ เสียงสะอื้นไห้เบา ๆ ตอกย้ำทุกความเป็นจริงที่เกิดขึ้นในเวลานี้ เธอไม่ใช่คนสำคัญสำหรับเขา เธอจะไม่มีโอกาสโอบกอดหรือแนบชิดกับเขาได้อีกต่อจากนี้ จะเป็นเพียงเด็กร่วมบ้านที่นับวันจะยิ่งห่างเหินและห่างไกลกันไปในทุก ๆ วัน...

รุ่งทิวาต้องลงมานั่งรับประทานอาหารเช้าร่วมกับทุกคนด้วยความกล้ำกลืนฝืนทนที่ล้นอก เธอต้องปั้นหน้ายิ้มรับแม้ภายในใจจะรู้สึกมากมายจนพูดอะไรออกมาไม่ได้

“คุณลุงคุณป้าคะ ฟ้าต้องขอโทษด้วยนะ ที่ฟ้าทำตัวไม่เหมาะสม คุณลุงคุณป้าคงจะผิดหวังกับฟ้า” ฟ้ารดาแสร้งบีบน้ำตากับผู้ใหญ่ทั้งสองที่นั่งอยู่ตรงหน้าอีกครั้ง

“โต ๆ กันแล้วหนูฟ้า เรื่องแบบนี้มันก็ต้องเกิดขึ้นเป็นปกติหรือเปล่าล่ะ จะเกิดวันนี้หรือพรุ่งนี้มันก็คงจะเกิดอยู่ดีนั่นแหละ ยังไงซะตาชินก็จะแต่งงานรับผิดชอบหนูฟ้าให้ถูกต้องตามประเพณีอยู่แล้ว ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกนะ กลับไปถึงบ้านแม่กับพ่อจะรีบไปคุยกับพ่อแม่ของหนูฟ้าทันที”

คำสรรพนามที่คุณจันทร์กระจ่างเรียกแทนตัวเอง ทำให้ฟ้ารดาต้องรีบไหว้ขอบคุณกับความเมตตาที่นางมีให้

“ขอบคุณนะคะที่ไม่รังเกียจฟ้า ขอบคุณชินด้วยนะที่ยอมรับผิดชอบชีวิตฟ้า”

“ผมทำให้ฟ้าเสียหายแล้วนี่นา ผมก็ต้องรับผิดชอบฟ้าอยู่แล้ว อาทิตย์หน้าเราจะจัดงานแต่งงานเลยนะฟ้า ผมไม่อยากให้เวลามันผ่านไปนานมากกว่านี้”

อชิรวัฒน์ส่งยิ้มอบอุ่นให้กับฟ้ารดา เขาทำเหมือนกับว่าบนโต๊ะอาหารในเช้านี้รุ่งทิวาเป็นเหมือนธาตุอากาศที่อยู่รอบกาย ยิ่งมองเห็นรอยยิ้มที่เขามอบให้อีกคน ยิ่งทำให้หญิงสาวรู้สึกเศร้าใจจนอยากจะลุกเดินหนีออกจากโต๊ะให้รู้แล้วรู้รอด

“หนูรู้งต้องไปล้างแผลที่โรงพยาบาลไหมวันนี้?”

คุณอิทธิพลหันมาถามรุ่งทิวาที่นั่งเงียบอยู่ฝั่งตรงข้าม รุ่งทิวารีบหันกลับไปมองพร้อมกับส่ายหน้าไปมาเบา ๆ

“พอดีหมอเขาให้อุปกรณ์ล้างแผลมาทำเองที่บ้าน เดี๋ยวทานข้าวเสร็จรุ้งก็ขึ้นไปทำแผลแล้วค่ะคุณลุง”

“ยังเจ็บอยู่มากหรือเปล่าล่ะ เมื่อคืนได้นอนบ้างไหม”

“ก็ยังปวดแสบปวดร้อนอยู่ค่ะ แต่รุ้งก็พอทนได้ ถ้าปวดมากก็แค่กินยาแก้ปวดค่ะคุณลุง” อยากจะบอกคนตรงหน้าเหลือเกินว่าแผลที่ขา ไม่ได้ครึ่งของความเจ็บปวดที่หัวใจเธอรู้สึกตอนนี้หรอก

“ไม่ได้ไปเรียนเลยสิเรา คงต้องหยุดยาวเป็นอาทิตย์สินะ”

“คงจะต้องเป็นแบบนั้นค่ะ”

“เดี๋ยวอีกไม่นานเราจะมีพี่สะใภ้จริง ๆ แล้วนะ พี่ชายเรามันไวไฟ เผลอเป็นไม่ได้มันลากหนูฟ้าเข้าไปกินถึงในห้องนอนเมื่อคืนนี้ แต่ก็ดีเหมือนกันตาชินจะได้มีเมีย มีครอบครัวเป็นหลักเป็นฐานสักที”

รุ่งทิวาปรายสายตาหันไปมองอชิรวัฒน์ที่เขาก็หันมามองสบตาเธอ หญิงสาวได้แต่ทำตาปริบ ๆ ขับไล่ความรู้สึกที่กำลังเอ่อล้นจะท่วมดวงตา ไม่มีใครรับรู้ความรู้สึกที่เธอมีในตอนนี้ได้ แม้แต่อชิรวัฒน์เองเขาก็คงไม่รู้ว่าเธอเจ็บปวดมากมายสักแค่ไหน แต่ก็ช่างมันเถอะเพราะสักวันเรื่องแบบนี้มันก็ต้องเกิดขึ้นอยู่แล้ว จะช้าจะเร็วมันก็ต้องมีวันนี้ วันที่เธอจะร้องไห้ให้กับความรักที่เธอมีต่อเขาอยู่ฝ่ายเดียว

อาหารเช้าถูกนำมาเสิร์ฟวางลงให้กับตรงหน้าทุกคน ก่อนที่ถ้วยข้าวต้มกลิ่นหอมกรุ่น ใส่กระเทียมเจียวเป็นพิเศษจะถูกวางลงตรงหน้าของรุ่งทิวา เป็นสิ่งที่หญิงสาวชอบและโปรดปรานเวลาทานข้าวต้มกุ้งต้องใส่กระเทียมเจียวเยอะแบบนี้ แต่ดูเหมือนว่าวันนี้กลิ่นอาหารที่อยู่ตรงหน้าเป็นเหมือนของแสลงที่ชวนให้อยากอาเจียนออกมาเหลือเกิน หญิงสาวทำสีหน้าพะอืดพะอม ก่อนที่เธอจะรีบวิ่งเข้าไปอาเจียนที่ห้องน้ำซึ่งอยู่ไม่ไกลจากห้องอาหารนัก

ทำให้คนที่อยู่บนโต๊ะอาหารตกใจและงวยงงกับอากัปกิริยาที่รุ่งทิวาแสดงออก ฟ้ารดาถึงกับมีสีหน้าที่เป็นกังวล เพราะเธอพอจะรู้และเดาออกว่าสิ่งที่รุ่งทิวาเป็นอยู่อาจเป็นอาการของหญิงที่กำลังตั้งครรภ์ ถ้าหากว่าเป็นแบบนั้นจริงพ่อของเด็กในท้องรุ่งทิวาคงหนีไม่พ้นว่าที่สามีในอนาคตของเธอแน่ หรือว่าเธอต้องจัดการทั้งรุ่งทิวาและมารหัวขนให้พ้นทางกันแน่นะ ไม่ต้องอยู่เป็นมารขวางความสุขในอนาคตที่กำลังจะมาถึง

“หนูรุ้ง เป็นอะไรน่ะลูก ไปหาหมอหน่อยไหม?”

คุณจันทร์กระจ่างถามด้วยความรู้สึกเป็นห่วงเป็นใย รุ่งทิวาส่ายหน้าปฏิเสธ ทั้งที่สีหน้าซีดเผือดจนเห็นได้ชัด เธอก็ไม่รู้ว่าทำไมอยู่ ๆ ถึงรู้สึกเหม็นอาหารที่หน้าตาแสนน่ารับประทานเช่นนี้ได้ แค่หญิงสาวหันไปมองถึงกับรู้สึกพะอืดพะอมขึ้นมาอีกครั้ง ต้องรีบเบือนหน้าหนี แล้วยกฝ่ามือขึ้นปิดจมูกเอาไว้แน่น

“รุ้งขอตัวขึ้นห้องก่อนนะคะ พอดีรู้สึกปวดหัวแล้วด้วย”

“หนูรุ้งอยากได้อะไรหรือเปล่าเดี๋ยวป้าจะให้แม่บ้านเอาขึ้นไปให้บนห้อง”

“รุ้งฝากบอกคุณป้าให้คนเอาโกโก้ร้อน ๆ ขึ้นไปให้รุ้งทีนะคะ รุ้งขอตัวก่อน”

หญิงสาวรีบเดินออกจากตรงนั้นไป ทุกคนบนโต๊ะอาหารต้องหันกลับมามองหน้ากันอีกครั้ง

“อย่าไปสนใจเขาเลยครับแม่ เดี๋ยวค่อยให้คนเอาอาหารขึ้นไปให้ทีหลังก็ได้ ทานข้าวกันเถอะครับ” อชิรวัฒน์บอกกับทุกคน ก่อนที่เขาจะตักข้าวต้มเข้าปากไม่สนใจใครอีกเลย

“ทานเถอะจ้ะหนูฟ้า เดี๋ยวทานเสร็จไปบอกให้เด็กชงโกโก้ไปให้น้องหน่อยนะจ๊ะ”

“ได้ค่ะคุณแม่”

ทุกคนบนโต๊ะอาหารลงมือรับประทานอาหารกันอีกครั้ง ไม่มีใครพูดถึงรุ่งทิวาอีกเลย

ฟ้ารดารู้สึกร้อนอกร้อนใจ เพราะเธอเป็นกังวลกับอาการของรุ่งทิวาที่ได้เห็นเมื่อครู่นี้ มือตักอาหารเข้าปากแต่ก็ยังคงครุ่นคิดว่าจะทำอย่างไรกับทุกอย่างที่กำลังเกิดขึ้นในเวลานี้ได้ เพราะเธอมั่นใจเหลือเกินว่าสิ่งที่คิดอยู่มันคือเรื่องจริง ถ้าหากว่าคุณจันทร์กระจ่างและคุณอิทธิพลรู้เรื่องเข้า ท่านทั้งสองคงไม่ปล่อยผ่านเรื่องนี้เหมือนกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นได้หรอก จากที่เจ้าสาวจะเป็นเธออาจจะต้องเปลี่ยนตัวกะทันหัน ซึ่งเธอจะไม่มีวันยอมให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้แน่ ทุกอย่างที่เธอทุ่มเททำลงไปจะต้องไม่สูญเปล่า แม้จะรู้ดีว่าสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนระหว่างเธอกับอชิรวัฒน์ยังไม่มีอะไรเกินเลยอย่างที่ทุกคนเห็นและเข้าใจ ทุกอย่างก็เป็นไปตามแผนที่เธอได้วางเอาไว้ แต่มันกำลังจะพังถ้าหากว่ารุ่งทิวาท้องกับอชิรวัฒน์จริง ๆ