ใต้อาณัติคีตา

ใต้อาณัติ บทที่ 13 : ฉีดยา

(ควีน)

ณ ห้องนั่งเล่นภายในบ้านส่วนตัว เวลา 14.40 น.

พรึ่บ!

กระเป๋าถือใบหรูในมือถูกเหวี่ยงอัดเข้าโซฟาเต็มแรงด้วยความหงุดหงิด แม้จะมีอารมณ์โมโหอยู่ในใจแต่ฉันก็พยายามบังคับสีหน้าของตัวเองไว้ และจะไม่พูดอะไรกับลูกน้องกลัวว่าจะไปทำให้พวกเขาเกิดความกลัวขึ้นมา

โมโหแค่ไหนก็ทำได้แค่ปั้นหน้านิ่งเข้าไว้...

การคำนวณเวลาของฉันมันผิดพลาดหรือเพราะตัวเองดวงซวย แต่ถึงจะคิดแบบนั้นก็ไม่คิดจะหลบหน้าผู้ใหญ่ไปตลอด ฉันพร้อมเจอพวกท่านเพียงแค่ไม่อยากเจอหน้าคีตาก็เท่านั้น

เราต้องเจอกันช่วงเวลาในข้อตกลงก็ทำฉันพะอืดพะอมเต็มกลืนแล้ว พยายามหลีกเลี่ยงการเจอคีตานอกเวลาให้มากที่สุดและรู้ดีว่าความต้องการของตัวเองนั้น มันไม่มีทางเป็นไปได้ยังไงงานหน้าที่ของเราก็ข้องเกี่ยวกันอยู่ดี

หงุดหงิดมาก!

หงุดหงิดที่สุด!

คำพูดและการแสดงออกของคีตายังคงวนเวียนอยู่ในความทรงจำไม่เลือนหาย...ไอ้บ้าเอ๊ย

“คุณควีนพูดกับคุณคีตาแบบนั้นจะไม่ส่งผลให้ตัวเองต้องเจอกับเรื่องอันตรายในคืนนี้เหรอครับ” รามที่เดินตามหลังฉันเข้ามาพูดขึ้น เวลานี้มีเพียงแค่เราสองคนเท่านั้น ส่วนลูกน้องคนอื่นคงกำลังวุ่นวายขนย้ายของส่วนตัวฉันไปที่บ้านของคีตา

“จะเจออะไรก็เจอ ยังไงเขาก็ไม่ฆ่าฉันหรอก” เป้าหมายก่อนที่จะตามหาราชาเจอก็คือการทำให้ฉันทรมาน ทุกทางทั้งทางใจที่มาจากคำพูดเหล่านั้น การกระทำที่สั่งให้ฉันยืนยันเช้าจนตอนนี้ก็ยังไม่ได้นอนนั่นอีก

“คุณควีนช่วยเป็นห่วงความปลอดภัยของตัวเองด้วยเถอะครับ ตอนนี้คุณคีตาไม่เหลือความรู้สึกอย่างเช่นเมื่อก่อนเอาไว้เลย...อยากให้ระวังตัวให้มากที่สุด” คำเตือนของรามฉันรับรู้ได้ถึงความเป็นห่วง ในฐานะมือขวาและยังเป็นหัวหน้าของทุกคน เขาเป็นคนเดียวที่รับคำสั่งเรื่องสำคัญต่อฉันโดยตรง ด้วยความสนิทสนมย่อมรู้ดีว่าเจ้านายของตัวเองมีนิสัยยังไง

ถ้าวันหนึ่งเป็นอะไรไปทุกคนคงแย่แน่...

“เฮ้อ...เข้าใจแล้ว” ตัวเองไม่ใช่คนที่จะไม่รับคำแนะนำจากใคร และฉันก็มองออกว่ารามนั้นพูดเตือนด้วยความเป็นห่วงจากใจจริง

“ขออนุญาตค่ะ...หัวหน้าคะ”

เสียงหวานใสของแม่บ้านดังขึ้นขัดจังหวะ ทำให้รามละความสนใจจากฉันมองไปทางลูกน้องก่อนจะเดินเข้าไปหาเธอ

คำรายงานออกมาจากปากหญิงสาวคนนั้นด้วยใบหน้าเคร่งเครียดไม่น้อย ทั้งสองคนพูดคุยกันอยู่สักพักใหญ่ในระหว่างนั้นก็ทิ้งตัวนั่งลงที่โซฟา ยกขาไขว่ห้างหลับตาลงพยายามสงบใจ ฉันควรจะนอนพักสายตาสักหน่อยดีกว่ายังไงจากนี้ก็ไม่มีอะไรที่ต้องไปทำแล้ว

กว่าจะถึงเวลา 18.00 น.ก็อีกหลายชั่วโมง...

“ของทั้งหมดถูกย้ายไปบ้านคุณคีตาตามข้อตกลงเรียบร้อยแล้วครับ” รามเดินกลับมาหยุดยืนข้างโซฟาหลังจากคุยกับลูกน้องเรียบร้อย รายงานเรื่องราวทั้งหมดส่งต่อมาให้ฉัน

“....” หูทั้ง 2 ข้างได้ยินทุกคำพูดอย่างชัดเจนแม้ว่าดวงตาทั้งสองจะปิดสนิท

“และคนของคุณคีตาก็แจ้งมาเช่นเดียวกันว่า เรื่องการเข้าอยู่ของคุณควีนจะถูกปิดเป็นความลับตามคำสั่งของคุณคีตาเป็นอย่างดีขอให้ทางเราปฏิบัติตามข้อตกลง แม้คุณเพลิงกับคุณซีเวียก็ไม่มีสิทธิ์รู้”

“....” คิดว่าฉันอยากให้คนอื่นรู้มากหรือไง

“รถยนต์ส่วนตัวผมให้คนเอาไปไว้ที่นั่นให้ด้วย คาดการณ์ว่าคุณคีตาคงไม่อนุญาตให้พวกเราเข้าไปในพื้นที่ของเขาอย่างแน่นอน” สมกับเป็นมือขวาของฉัน สามารถจัดการทุกอย่างได้ด้วยตัวเองโดยที่ไม่ต้องเอ่ยปากสั่งเลย

“ตอนนี้ของของฉันอยู่ที่ไหน เขาโยนไว้มุมไหนของบ้าน...ส่วนหน้าบ้านหรือหลังบ้าน ที่สระว่ายน้ำหรือว่าหอพักแม่บ้าน” ฉันย้อนถามรามกลับไปด้วยความอยากรู้ทั้งที่ดวงตาทั้ง 2 ข้างยังปิดสนิท คืนนี้จะได้ยืนหน้าบ้านอีกหรือเปล่า? หรืออาจจะได้รับความใจดีสักนิดหน่อย ฉันน่าจะได้นอนสวนหน้าบ้าน

“...ของทั้งหมดถูกขนเข้าไปเก็บไว้ในห้องนอนของคุณคีตาครับ” และคำตอบที่ออกจากปากของรามทำให้ดวงตาของฉันเปิดขึ้นแล้วหันไปสบตากับลูกน้องคนสนิท

“....” ห้องนอนของเขางั้นเหรอ...

“ของทุกชิ้นของคุณควีนถูกจัดเรียงเอาไว้เรียบร้อยแล้ว และอยู่ในห้องนอนส่วนตัวของคุณคีตาเพราะต้องนอนห้องเดียวกัน และยังมีคำสั่งกำชับมาว่าถ้าไปถึงห้ามนอนหลับก่อน ให้รอจนกว่าคุณคีตาจะกลับมาถึงครับ” รามรายงานด้วยสีหน้ากังวลใจไม่น้อย ในฐานะผู้ชายและในวัยนี้ย่อมมีความคิดว่าการนอนห้องเดียวกันของผู้ชายผู้หญิงนั้นมันจะมีอะไรตามมา

แล้วฉัน...ไม่เคยนอนห้องเดียวกับผู้ชาย!

ณ บ้านของคีตา เวลา 18.10 น.

เอี๊ยด!

รถหรูวิ่งผ่านประตูรั้วสูงเข้ามาจอดลงหน้าคฤหาสน์หลังโตตามกำหนดเวลาของข้อตกลงระหว่างเรา และดูเหมือนว่าลูกน้องของเขากำลังเฝ้ารอการมาของฉันอยู่

กึก!

“เจ้านายกำลังรอคุณควีนอยู่เลยครับ” ประตูรถฝั่งคนขับถูกเปิดออกโดย ‘เชน’ ที่ฉันรู้จักเขาดีในฐานะมือซ้ายของคีตา แล้วสิ่งที่ออกจากปากเขานั้นทำให้ฉันขมวดคิ้วด้วยความสงสัยพร้อมก้าวเท้าลงจากรถ

“คิดว่าเขาจะกลับดึก ๆ” สิ่งที่กำชับมากับเหตุการณ์ที่ต้องประสบพบเจอนั้นไปคนละเรื่องราวเลย

“เสร็จธุระก่อนเวลาก็เลยกลับมารอคุณควีนครับ” กลับมารอฉัน...รอฆ่าน่ะสิไม่ว่า

ร่างบางก้าวเท้าเดินเข้ามาในคฤหาสน์ตามหลังเชน บรรยากาศภายในบ้านที่มีเพียงความเงียบสงบและนี่คือการเข้ามาในบ้านของเขาครั้งที่ 3 ในชีวิต ตลอดเวลาที่ผ่านมาฉันเว้นระยะห่างต่อกันชัดเจน แม้ว่าในอดีตเราจะสนิทกัน...มาก

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!

เมื่อเราทั้งสองมาหยุดยืนหน้าประตูห้องห้องหนึ่ง ผู้ชายที่เดินนำทางฉันก็เคาะประตูส่งสัญญาณบอกคนในห้อง ก่อนจะเอ่ยปากพูดให้เจ้านายของตัวเองได้รู้

“คุณควีนมาแล้วครับเจ้านาย” ทำไมการมาของฉันในครั้งนี้มันสร้างความหวั่นใจอย่างแปลกประหลาด

ลางสังหรณ์กำลังบอกว่าจะมีอะไรบางอย่างเกิดขึ้นกับตัวเอง แต่อีกใจก็พยายามบอกว่าเขารังเกียจฉันขนาดนั้นไม่ทำอะไรหรอก เต็มที่ก็แค่อยากให้รู้สึกทรมานทางใจเท่านั้น

“เข้ามา” เสียงทุ้มต่ำที่ตอบกลับมาฉันรู้จักเจ้าของเสียงนั้นดี

กริ้ก!

“เชิญครับคุณควีน” ประตูห้องถูกเปิดออกให้ฉันได้เข้าไปในนั้น เท้าเล็กก้าวเดินเข้าไปด้วยความรู้สึกในใจที่กำลังตบตีกันมากมาย แต่การแสดงออกบนใบหน้านั้นมีเพียงความนิ่งเฉย

กริ้ก!

ประตูห้องปิดสนิทลงและการเข้ามาในนี้ทำให้รู้ว่ามันคือห้องทำงานไม่ใช่ห้องนอน ความกลัวในใจลดถอนลงไปได้เยอะพอสมควร ฉันหยุดยืนกลางห้องและมองตรงไปยังเบื้องหน้า สบตากับผู้ชายตัวสูงที่ยืนพิงขอบโต๊ะหันหน้ามาทางเดียวกัน

ระยะห่างของเรามีมากพอสมควรแต่ถึงอย่างก็ยังเห็นสายตาที่มองมาได้อย่างชัดเจน บรรยากาศเต็มไปด้วยความอึดอัดระหว่างเราที่ไร้ซึ่งคำทักทาย ไม่มีคำพูดกวนประสาทอีกต่อไป แต่แล้วสายตาของฉันก็เห็นเข้ากับขวดยาและเข็มแหลมที่วางอยู่ข้างกายเขาบนโต๊ะทำงาน

“ใส่เดรส...ถลกชายกระโปรงขึ้น” คำสั่งที่ออกมาพร้อมกับการเคลื่อนตัวของคีตา เขาหยิบเอาถุงมือสีขาวสวมใส่เข้าที่มือทั้งสองข้าง

“จะทำอะไร” คนปกติที่ไหนจะมาสั่งให้คนอื่นเปิดกระโปรง แต่เขาก็ใส่ถุงมือนั่น...จะฆ่าฉันเหรอ

“ฉีดยาคุม” คีตาพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบแล้วเงยหน้ามาสบตา แล้วหยิบเอาขวดยากับเข็มขึ้นมาจัดการขั้นตอนต่อไป

ยาคุม...

ระหว่างผู้ชายผู้หญิงมีกิจกรรมแค่อย่างเดียวเท่านั้นแหละ ที่ต้องใช้ยาคุมช่วยในการป้องกัน