ตอนที่ 4 โกรธเหรอ? … โกรธแล้วจะยังไง
1455 Words
เลอายืนรอใครบางคนอยู่อีกฟากที่ใบหม่อนอยู่ ระหว่างทั้งสองมีกำแพงยื่นออกมากั้นไว้ ใบหม่อนใส่หูฟังเลยไม่รู้ว่ามีคนมา
เลอายืนรอไม่นานนักเขาก็มา นักศึกษาหนุ่มร่างสูงผู้มาพร้อมออร่าความน่าเกรงขาม
เขาเดินตรงเข้ามาหาเลอาอย่างไม่ลังเล
“เอ่อ วิกเตอร์ ขอบคุณที่มานะ”
เลอานัดเขามาที่นี่เพราะเป็นที่ที่คนไม่มากัน เธอมีเรื่องมากมายที่อยากคุยกับเขา เขาที่แสนจะเย็นชากับเธอไม่ว่าจะเจอกันกี่ครั้งก็ตาม
“ฉันต้องการของ มันอยู่ไหน “
“ของ เอ่อ วิกเตอร์ คือ มันไม่มี มันไม่มีจริงๆ”
“งั้นที่เธอบอกว่ามีข้อมูลก็เรื่องโกหกสินะ”
วิกเตอร์พูดเสียงเย็น
“ไม่ใช่แบบนั้นนะวิกเตอร์ คือ คือวันนั้นที่งานปาร์ตี้ตอนที่ยูกลับไปแล้ว เลอาเห็นนักศึกษาผู้หญิงมีอาการแปลกๆ ด้วย แต่เลอาช่วยไว้ทัน”
“แล้วเทสรู้เรื่องนี้ไหม”
“น่าจะไม่รู้เพราะเลอาไม่ได้บอกเรื่องนี้กับใคร”
“เธอได้ถ่ายคลิปนักศึกษาคนนั้นไว้ไหม”
“ถ่ายสิ นี่ไง”
เลอายื่นคลิปวิดีโอให้วิกเตอร์ดู วิกเตอร์มองดูนักศึกษาสาวที่เริ่มเปลื้องผ้าตัวเองออกทีละชิ้นท่ามกลางเสียงเฮของคนในงาน
“ผู้หญิงคนนี้ทำได้ทุกอย่างเวลามีคนขอ เลอาทนไม่ไหวเลยไปลากออกมา”
“มีคนอื่นอีกไหมนอกจากเธอคนนี้”
“ไม่มีแล้ว”
“เธอชื่ออะไร”
“เลอาไม่ได้ถาม”
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวก็รู้”
“แต่ไม่ใช่นักศึกษามหาลัยเรานะ คนนอก”
“…”
“วะ…วิกเตอร์”
“อะไร”
“เลอาอยากคุยเรื่องของเรา”
“เรื่องอะไร?”
“เรื่องงานหมั้น”
“หมั้น?”
“คุณพ่อของเราอยากให้เราแต่งงานกัน”
“แล้วไง?” วิกเตอร์ขมวดคิ้ว
“เลอาถูกคุณพ่อบังคับ คุณพ่ออยากให้เลอาคบกับยู”
“ฮึ!”
วิกเตอร์ที่ได้ยินแบบนั้นก็พ่นหัวเราะออกมา
“เธอคิดว่าคนแบบฉันจะคบคนแบบเธอเหรอเลอา”
“วิกเตอร์! ทำไมยูพูดแบบนั้น”
“อย่าให้ฉันขยายความเลยนะ ฉันเองก็อายปาก”
“วะ วิกเตอร์” เลอาเริ่มน้ำตาคลอ
“ยูเชื่อข่าวลือที่ใครก็ไม่รู้เขียนในเพจห่วยๆ แบบนั้นเหรอ”
“เลอา เธอคิดว่าคนแบบฉันรู้ข่าวสารจากเพจนินทาคนโง่ๆ แบบนั้นเหรอ เธอทำอะไรไว้ น่าจะรู้อยู่แก่ใจ”
“….หยาบคาย!” เลอาที่ทนฟังคำพูดจี้ใจดำไม่ไหว น้ำตาไหลออกมา แล้วเธอก็วิ่งชนไหล่วิกเตอร์ออกไปจากตรงนั้น
วิกเตอร์ยืนนิ่งอยู่ตรงนั้นขณะใช้มือปัดไหล่ที่ถูกเลอาชนอย่างไม่สะทกสะท้าน เสร็จแล้วเขาก็ยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดูเมื่อเห็นว่ายังพอมีเวลาเขาเลยล้วงเอาโทรศัพท์ออกมาตรวจเช็กงาน ระหว่างที่เขากำลังเลื่อนดูคลิปวิดีโอสาวๆ ในมหาลัยที่มีอาการแปลกๆ อยู่ๆ ก็มีเสียงหัวเราะเล็กๆ ดังขึ้นอีกด้านของกำแพง
“ฮ่าๆๆๆๆ”
วิกเตอร์นิ่ง เขาไม่คิดว่าจะมีคนอยู่ตรงนั้น เป็นไปได้ว่าอาจจะได้ยินบทสนทนาเมื่อกี้
“นายคิดว่าตัวเองเป็นใครเหรอ หล่อตายหรือไง ทำตัวแบบนี้” เสียงเล็กๆ ของผู้หญิงพูดด้วยน้ำเสียงใส่อารมณ์
“วิเศษวิโสมาจากไหน? ก็แค่พ่อรวยก็แค่นั้นแหละ ถ้าไม่มีบารมีพ่อก็ผู้ชายง่อยๆ นี่แหละ”
เมื่อวิกเตอร์ได้ยินคำว่าร้ายเหล่านั้นเขาก็ชักโมโห ชายหนุ่มค่อยๆ เดินไปอีกด้านของกำแพง เมื่อเขาแอบส่องดู ก็เห็นเด็กผู้หญิงผมยาวถึงกลางหลังใส่ที่คาดผมสีดำกำลังนั่งกินข้าวกล่องแล้วก็จ้องมองโทรศัพท์ไปด้วย
เขารู้สึกคุ้นๆ หน้าเธออย่างบอกไม่ถูก และที่แน่ๆ เธอเป็นคนพูดจาร้ายๆ แบบนั้น วิกเตอร์เดินออกไปปรากฏตัวต่อหน้าเธอ ทว่าเด็กสาวนั้นดูเหมือนไม่ใส่ใจสิ่งแวดล้อมรอบตัวนัก กว่าจะรู้สึกตัวว่ามีคนยืนอยู่ตรงนั้นก็เกือบหลายนาทีแล้ว
“ว้ายยยยยย ผะ ผี ผี เอ่อ คน เอ่อ ขอโทษค่ะ” ใบหม่อนตกใจเมื่อเห็นผู้ชายตัวสูงใส่สูทยืนอยู่ ตอนแรกเธอก็นึกว่าเป็นผี แต่พอได้เห็นหน้าชัดๆ ก็ได้รู้ว่าเขาน่ากลัวกว่าผีเสียอีก ใบหม่อนรีบก้มหน้าพร้อมกับขอโทษเขา
“เมื่อกี้เธอพูดอะไร” เขาถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา
“พูดอะไรเหรอคะ” ใบหม่อนที่นั่งอยู่บนพื้นพูดกับคนตัวสูงที่ยืนค้ำหัวเธออยู่ สิ่งเดียวที่เธอเห็นในตอนนี้คือรองเท้าผ้าใบยี่ห้อดังที่สะอาดเอี่ยมราวกับไม่เคยเดินเหยียบย่ำพื้นดินมาก่อน
“เธอพูด!” เขาเน้นเสียง
“ตอนไหนคะ” เธอถามตะกุกตะกัก
“เมื่อกี้! เงยหน้าขึ้นมาเดี๋ยวนี้!” เขาสั่ง
ใบหม่อนค่อยๆ เงยหน้าขึ้นไปมองเขา ยิ่งเขายืนตระหง่านต่อหน้าเธอแบบนี้ ก็ยิ่งทำให้เขาน่าเกรงขาม
“พูดว่าอะไรเหรอ” ใบหม่อนรวบรวมความกล้าถามกลับ
“เธอบอกว่าฉันคิดว่าตัวเองวิเศษวิโสมาจากไหน ถ้าไม่มีบารมีพ่อก็ผู้ชายง่อยๆ คนหนึ่ง” วิกเตอร์พูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ แต่ทุกคำนั้นแฝงไปด้วยความอันตราย
“ฉัน ฉันไม่ได้ว่านายนะ ฉันว่าพระเอกในซีรีส์นี่ต่างหาก” ใบหม่อนมีสีหน้าดีขึ้น เด็กสาวรีบหยิบโทรศัพท์ราคาถูกรุ่นเก่าๆ ชูให้เขาเห็นว่าเธอกำลังดูวิดีโอในนั้น
“เธอคิดว่าฉันโง่เหรอ มุกตื้นๆ แบบนี้ ฉันเจอมาบ่อย”
“มุกเหรอ ไม่ใช่นะ นายกำลังเข้าใจผิด”
“เธอคงได้ยินทุกอย่างแล้วสินะ บทสนทนาของฉันกับเลอา เธอคงคิดว่าฉันไปจากตรงนี้แล้ว คงคิดว่าไม่มีใครก็เลยพูดจาว่าร้ายคนอื่น!” วิกเตอร์ร่ายยาว
“นาย! เรื่องมันไปกันใหญ่แล้ว มันไม่ได้เป็นแบบนั้นเลยสักนิด”
“เธอคิดว่าฉันเจอเรื่องแบบนี้มาเยอะแค่ไหน คิดว่าฉันไม่รู้เหรอว่าพวกคนชั้นต่ำชอบพูดถึงฉันยังไง” วิกเตอร์ไม่ฟังเธอ เขาค่อยๆ ก้าวเท้าเข้าไปหาเธอ จนใบหม่อนต้องถอยหลังหนี
“ฉันไม่รู้หรอกนะว่านายเจออะไรมาบ้าง แต่ฉันไม่ได้ว่านายเลยสักนิด นายฟังฉันก่อนได้ไหม” ใบหม่อนพยายามอธิบาย
วิกเตอร์หยุดเดินจากนั้นเขาก็ย่อตัวนั่งลงไป
ตอนนี้เขาอยู่ระดับเดียวกันกับเธอแล้ว แต่ก็ยังสูงกว่าเธออยู่ดี ชายหนุ่มยื่นมือไปจับแก้มของเธอก่อนจะบังคับให้เธอเงยหน้ามาสบตาเขา ดวงตาสีดำขลับ ผิวหน้าเนียนละเอียด คิ้วเข้มได้รูป จมูกโด่งรับโครงหน้า ริมฝีปากหยักสีอ่อน
ทำไมใบหม่อนจะไม่รู้ว่าเขาคือใคร ความหล่อเหลาของเขาในตอนนี้ไม่ได้ทำให้เธอใจชื้นขึ้นมาสักนิด
“วิกเตอร์ฉันขอโทษ”
“ขอโทษเรื่องอะไร? ไม่ได้ทำอะไรผิดไม่ใช่เหรอ?” เขาแสยะยิ้มออกมา
“หรือคนจนๆ อย่างพวกเธอจะไร้ศักดิ์ศรี”
“ฉันขอโทษเพราะไม่อยากมีเรื่อง ฉันแค่อยากอยู่สงบๆ แล้วฉันก็ไม่ได้ว่าอะไรนายเลยสักนิด” เธออ้อนวอน
“กราบขอโทษฉันสิ” เขายิ้มเยือกเย็น
“…” ใบหม่อนจ้องตาเขา เด็กสาวเผลอกัดริมฝีปากด้วยความไม่พอใจ เมื่อเขาเห็นปฏิกิริยาของเธอเขาก็ขำออกมา
“โกรธเหรอ โกรธฉันเหรอ ไม่พอใจเหรอ โกรธแล้วยังไง โกรธแล้วจะทำไม เธอก็รู้ ว่าฉันเป็นใคร แล้วอย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะว่าเธอเป็นใคร” เขาเยาะเย้ย
“หน้าแดงแล้วนะ สงสัยจะโกรธมาก” เขายังพูดไม่หยุด
“นายเอามือออกจากแก้มฉันก่อนสิ อยากให้ฉันกราบขอโทษไม่ใช่เหรอ” เด็กสาวพูดออกมา เมื่อได้ยินแบบนั้นวิกเตอร์ก็ค่อยๆ ปล่อยมือออกจากแก้มนุ่มๆ นั่น เขาเลิกคิ้วให้เธอก่อนจะรอดูฉากสำคัญ
“เอาเลยสิ!” เขาเชื้อเชิญให้เธอก้มลงกราบ
ใบหม่อนค่อยๆ หลับตาลง เด็กสาวหายใจติดขัดกับสิ่งที่เธอกำลังจะลงมือทำ ในขณะที่วิกเตอร์กลับนั่งอมยิ้ม
“โอ้ยยยยยยยย!!!!!!” วิกเตอร์หงายหลังก้นกระแทก
ใบหม่อนผลักเขาจนล้มลง จากนั้นเธอก็คว้าข้าวของตัวเองแล้วก็เผ่นหนีทันที
“ยัยบ้า!!! หยุดเดี๋ยวนี้นะ กลับมาเดี๋ยวนี้” วิกเตอร์แค่นเสียงออกมาอย่างหัวเสียขณะพยายามลุกขึ้นทว่าเด็กสาวคนนั้นก็วิ่งหนีเขาไปไกลแล้ว
- Writer
