ตอนที่ 8 สู้หรือหนี!!!!

1961 Words

“เห้ย ยัยผ้าขี้ริ้ว” เทสพุ่งเข้ามากระชากตัวใบหม่อนเหวี่ยงไปที่พื้น “หยุด!!! ห้ามทำเธอ” วิกเตอร์สั่ง เขาลุกขึ้นเหมือนจะพุ่งเข้าใส่เทสจนเทสกับหลุยส์ที่กำลังจะเข้ามาช่วยเทสจัดการยัยผู้หญิงชั้นต่ำหน้าเสีย วิกเตอร์จ้องหน้าเทสเหมือนไม่พอใจก่อนที่เขาจะหันไปมองใบหม่อนที่กองอยู่บนพื้น ชายหนุ่มเดินตรงเข้าไปหาเธอ เด็กสาวรีบถอยร่นหนีแต่วิกเตอร์ก็ตามมาถึงจนได้ เทพบุตรซาตานย่อตัวลงไปนั่งต่อหน้าเธอก่อนจะพูดเสียงเย็น “ขอให้สนุกกับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น” วิกเตอร์พูดเย็นๆ ก่อนที่เขาจะลุกยืนขึ้นแล้วเดินออกจากห้องไป เทสกับหลุยส์จ้องหน้าใบหม่อนอย่างแค้นเคืองก่อนรีบตามวิกเตอร์ออกไป “รีบพาเธอออกไปจากที่นี่เถอะ” ควินตันพูดขึ้น “ถ้าเป็นไปได้ก็หยุดสักสามวันนะ” เขาพูดอย่างเห็นใจก่อนจะลุกออกไปอีกคน “ไปจากที่นี่เถอะหม่อน” ปลาดาวรีบเข้าไปประคองเพื่อนรักออกไปจากที่นั่น “พวกเราไม่น่าพาหม่อนมาที่นี่เลย” ปลาดาวพูดเมื่อขึ้นไปนั่งบนรถของโชน “แล้วนี่จะทำยังไงต่อ” “หม่อนจะสู้” ใบหม่อนพูดขึ้น แม้เธอจะรักสงบแต่ถ้าต้องรบก็ไม่ขลาด “สู้อะไรหม่อน หม่อนไม่มีวันชนะหรอก” ม่านฟ้าเตือนสติ “หม่อนไม่มีอะไรต้องเสียแล้ว ร้ายแรงที่สุดก็ออก ออกก็ออก ถ้ามันจะแย่ขนาดนั้น” ใบหม่อนที่ยังโกรธอยู่พูดอย่างไม่เกรงกลัว “หม่อน คิดยาวๆ อย่าคิดสั้นแบบนี้ อนาคตอีกยาวไกลนะ ไม่คุ้มกันหรอก อีกไม่กี่ปีก็จะเรียนจบแล้ว” ม่านฟ้าเตือน “จะให้หม่อนทนให้คนอื่นแกล้งน่ะเหรอ” ปลาดาวถาม “มันไม่ง่ายแบบนั้นหรอก” ปลาดาวพูดในฐานะที่เธอก็เคยผ่านจุดนั้นมาก่อน “อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด” ใบหม่อนโพล่งขึ้น ไม่ใช่เธอไม่กลัว เธอกลัวมาก แต่เธอเลือกจะคิดถึงสิ่งที่แย่ที่สุดไปเลย ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะหลอกตัวเองว่ามันจะไม่มีอะไรเกิดอะไรขึ้นเพราะมันเกิดขึ้นแน่แล้วสิ่งที่ร้ายแรงที่สุดคืออะไร เธอจะยอมให้มันเกิดขึ้นไหม… ตอนนี้เป็นไงเป็นกัน ไม่สู้ก็เป็นเหยื่อ “เดี๋ยวโชนไปส่งฟ้ากับดาวลงข้างหน้านะ แล้วโชนจะไปส่งหม่อนที่บ้านเอง” โชนพูดขึ้น “อือ ขอบคุณมากนะโชน” ปลาดาวพูดขึ้น เธอรู้ว่าไม่มีใครอยากยุ่งเรื่องนี้ โชนเองก็เสี่ยงเหมือนกัน โชนส่งสองสาวลงที่ป้ายรถเมล์ก่อนที่เขาจะไปส่งใบหม่อนที่บ้าน “หม่อน หม่อนกลัวมากไหม” โชนเอามือตัวเองมากุมมือใบหม่อน ใบหม่อนนิ่งไปสักพักก่อนจะตอบ “ไม่!” พร้อมเอามือออกมาอย่างสุภาพ “โชนนึกออกแล้วว่าจะช่วยหม่อนยังไง” “ยังไงเหรอโชน” ใบหม่อนตาลุกวาวเพราะอยากออกจากปัญหาบ้าๆ นี่เต็มทีแล้ว “หม่อนมาคบกับโชน เราเปิดตัวกันแล้วก็บอกว่าเรื่องที่ผ่านมามันเป็นเรื่องเข้าใจผิด” โชนเสนอ “….เอ่อ หม่อนคิดว่ามันอาจจะไม่ดีเท่าไหร่ คนอาจจะคิดได้ว่าหม่อนนอกใจโชน หม่อนจับปลาสองมือ ยังไงคนส่วนใหญ่ก็เชื่อคำพูดของวิกเตอร์มากกว่า” หม่อนพูดตามตรง “หม่อน หม่อนคบกับโชนเถอะ หม่อนก็รู้ว่าโชนคิดยังไงกับหม่อน” โชนขอใบหม่อนเป็นครั้งที่สาม ชายหนุ่มนั้นชอบใบหม่อนมานานแล้ว เขาพยายามจีบเธอแม้เธอจะไม่มีทีท่าจะเล่นด้วยสักนิด “โชน หม่อนไม่ได้อยากมีแฟน หม่อนชอบอยู่แบบนี้” “…อีกอย่างดาวเขาชอบโชนนะ” ใบหม่อนพูด “แล้วไง โชนไม่เคยสนใจดาว โชนชอบหม่อนคนเดียว คนอื่นไม่เกี่ยว” “เกี่ยวสิ ดาวเป็นเพื่อนหม่อน” “มันเป็นข้ออ้าง หม่อนไม่ชอบโชนก็บอก” “หม่อนชอบโชนมากนะในฐานะเพื่อนแต่ในฐานะอื่น หม่อนไม่เคยคิด” ใบหม่อนพูดตรงๆ “…” โชนได้ยินแบบนั้นก็เงียบตลอดทางจนถึงบ้านใบหม่อน “พรุ่งนี้เจอกันนะโชน” ใบหม่อนพยายามทำทุกอย่างปกติทว่าเขาก็ไม่คุยกับเธอ “ไปละนะ” ใบหม่อนพูดกับเขาที่ไม่แม้จะมองหน้าเธอ ว่าแล้วเธอก็เดินเข้าบ้านไป โชนมองตามหลังผู้หญิงที่เขาชอบไปอย่างเสียดาย นอกจากความสวยที่ซ่อนอยู่ ใบหม่อนยังเป็นคนน่ารัก อบอุ่น เขามีความสุขมากเวลาที่อยู่ใกล้ๆ เธอ ตอนนี้เขาเห็นเธอลำบากก็อยากช่วย แม้จริงๆ แล้วจะไม่อยากยุ่งเพราะคนที่ใบหม่อนกำลังมีปัญหาด้วยคือเจ้าพ่อมาเฟียคุมมหาลัย ใบหม่อนเดินเข้ามาในบ้าน บ้านที่ช่วงนี้ยายก็ไม่อยู่เพราะไปทำธุระต่างจังหวัด ดีแล้วที่ยายไม่อยู่จะได้ไม่ต้องเห็นสภาพหลานสาวในตอนนี้ . . . “มันมาแล้ว เลอา” เพื่อนของเลอาเดินเข้ามารายงานระหว่างที่เธอกำลังนั่งอยู่ในห้องเรียน วันนี้เลอามาเรียนเช้ากว่าปกติ หญิงสาวยกยิ้มขึ้นเมื่อรู้ว่าใครบางคนที่เธอกำลังรออยู่มาถึงแล้ว เพจคนส่งกรรมมีข่าวใหม่ ใบหม่อนกับวิกเตอร์ไม่เคยคบกัน เรื่องทั้งเกิดขึ้นที่ดาดฟ้า วิกเตอร์โกรธที่ใบหม่อนหักหน้า เลยคิดแก้แค้น… จะว่าไปเพจคนส่งกรรมก็กว้างขวางใช่เล่น …ข่าวนั้นไม่ได้ช่วยให้สถานการณ์ดีขึ้นเพราะวิกเตอร์ไม่ยอมหยุดแค่นั้น… มีข้อความส่งมาหาทุกคนว่าใครก็ตามที่ทำให้ใบหม่อนออกไปจากที่นี่ได... จะได้รับรางวัลจากวิกเตอร์… “มาแล้วเหรอนังตัวดี” เพื่อนของเลอาเปิดทันทีที่ใบหม่อนเดินเข้ามาในห้อง “มีอะไรเหรอ” ใบหม่อนขมวดคิ้ว “เลอามีอะไรจะพูดกับแก” “ว่าไงเลอา” ใบหม่อนถามตรงๆ จะได้ไม่เสียเวลานาน “แกต้องลาออกจากที่นี่วันนี้” เลอาก็เข้าประเด็น …มีโอวาสจากคิงส์ ใครที่ทำให้ใบหม่อนลาออกได้ คิงส์จะให้รางวัล.. “เลอา ฟังเราพูดก่อนได้ไหม เรากับวิกเตอร์ไม่ได้เป็นอะไรกัน เหมือนที่เพจคนส่งกรรมบอกเลย” ใบหม่อนอธิบาย “ตอนนี้มันไม่สำคัญแล้ว ฉันรู้แล้วว่าเธอไม่มีวันได้เป็นอะไรกับวิกเตอร์ วิกเตอร์ไม่ตาต่ำ ที่วิกเตอร์ทำแบบนั้นเพราะวิกเตอร์ต้องการเปิดศึกกับเธอ” เลอาพูด “ตอนนี้ เธอเป็นศัตรูกับวิกเตอร์อย่างเป็นทางการแล้ว เข้าใจไหมเพราะงั้น รับชะตากรรมซะ” เลอายิ้มเยาะ สาวสวยส่งสัญญาณให้เพื่อนทั้งสองเข้าไปล็อกตัวใบหม่อนไว้ เด็กสาวดิ้นรนขัดขืน แต่ตัวคนเดียวก็สู้แรงสองคนนั้นไม่ได้ เลอาก้าวเข้ามาก่อนจะง้างมือตบเข้าไปที่แก้มใบหม่อนอย่างแรง เลอายังไม่หยุดแค่นั้น เธอกำลังจะตบไปที่แก้มอีกข้างของใบหม่อน แต่มีเหรอใบหม่อนจะยอม เลอาก็เลอาเถอะ ใบหม่อนยกขาขึ้นถีบไปที่ท้องของเลอาอย่างแรง ในจังหวะที่ทุกคนตกใจใบหม่อนก็รวบรวมแรงทั้งหมดที่มีสลัดตัวออกไปจากสองคนนั้น จากนั้นก็สับตีนแตกวิ่งหนีลูกสมุนของเลอาที่วิ่งตามมาติดๆ “จับมันไว้ จับคนนอกคอกไว้ ใครจับมันได้จะให้รางวัล!” ลูกสมุนของเลอาตะโกนบอกคนแถวนั้นที่ใบหม่อนวิ่งผ่าน ใบหม่อนวิ่งต่อไปโดยไม่สนใจว่าใครจะวิ่งตามบ้าง เธอรีบวิ่งหนีไปที่ชมรม ทว่ายังไม่ทันถึงชมรมเธอก็ถูกดึงตัวเข้าไปที่ห้องเก็บของเสียก่อน “พี่แช!!!!” ใบหม่อนดีใจที่กลุ่มรุ่นพี่ที่ชมรมเด็กทุน “พี่แชช่วยหม่อนด้วย หม่อนกำลังถูก-” “ลาออกซะใบหม่อน ถือว่าฉันขอดีดี” แชรี่พูด “พะ พี่แช” “หูหนวกเหรอ” “พี่พัดชา พวกพี่เป็นอะไรกัน พวกนั้นกำลังรวมหัวกันรังแกหม่อนนะ” ใบหม่อนที่ไม่อยากเชื่อว่ารุ่นพี่ที่เธอเคยรักและเคารพก็จะเป็นไปกับเขาด้วย “ฉันถึงได้ขอเธอดีๆ ไง ฉันไม่ได้จะทำร้ายเธอ ไปเรียนที่อื่นเถอะ อยู่ที่นี่ไปเธอก็ไม่มีความสุขหรอก เพราะวิกเตอร์หมายหัวเธอแล้ว” แชรี่พูดเสียงเย็น “แต่หม่อนไม่ได้ทำอะไรผิด ทำไมหม่อนต้องออก” “เธอทำผิดแน่ เธอต้องทำอะไรผิดกับวิกเตอร์แน่ๆ ไม่งั้นวิกเตอร์ไม่เอาเรื่องขนาดนี้หรอก” พัดชาเสริม “ถ้าเธอยังอยู่ที่นี่มีแต่จะทำให้เด็กทุนคนอื่นซวย พวกฉันไม่เคยเห็นวิกเตอร์เป็นแบบนี้มาก่อน” “แกต้องออกวันนี้” แชรี่คว้าต้นคอใบหม่อนไว้ก่อนจะบีบมัน “กิ่ง! เอาโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายวิดีโอยัยนี่” แชรี่สั่งเพื่อนอีกคน “แกจะลาออกใช่ไหม?” แชรี่ถามใบหม่อนขณะเดียวกันก็ออกแรงบีบคอใบหม่อนไปด้วย เด็กสาวเริ่มหายใจไม่ออก แต่เธอก็ยังส่ายหัว “แกจะออกไปจากที่นี่ดีๆ หรือจะตายอยู่ที่นี่” แชรี่กระซิบขู่ใบหม่อนแบบที่ไม่ให้เสียงเข้าไปในคลิปวิดีโอ “พี่แช ปล่อยหม่อนก่อนได้ไหม” ใบหม่อนพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ตอนนี้น้ำตาของเธอไหลนองหน้า ลมหายใจก็ติดขัด เธอไอแค่กๆ ออกมาเพราะเริ่มขาดอากาศหายใจ “หม่อนยอมแล้ว” ใบหม่อนพูดออกมาช้าๆ แชรี่คายมือออกจากคอของใบหม่อน แรงบีบนั้นทิ้งรอยนิ้วมือที่ต้นคอขาวๆ ของเด็กสาว “ได้ถ่ายไว้ไหม” แชรี่หันมาถามกิ่ง พัดชาเองที่เห็นว่าใบหม่อนยอมแล้วเลยปล่อยมือจากเธอ ใบหม่อนได้จังหวะรีบผลักพัดชาอย่างแรงจนเธอไปชนกับแชรี่และกิ่งร่วงไปกองบนพื้น ใบหม่อนรีบเผ่นออกจากตรงนั้น เด็กสาววิ่งหนีอีกครั้ง ตอนนี้สภาพของเธอราวกับลูกหมาหนีตายตัวหนึ่ง ชุดนักศึกษาหลุดลุ่ย ที่มุมปากมีเลือดซิบ ที่ต้นคอมีรอยนิ้วมือ ใบหม่อนไม่รู้จะหนีไปทางไหนตอนนี้เธอไม่รู้เลยว่าจะไปเจอกลุ่มใหนอีก… แล้วเธอไปเห็นหน้าต่างบานหนึ่งเปิดออก เด็กสาวรีบปีนเข้าไปซ่อนในห้องนั้นก่อนจะล็อกหน้าต่างทุกบาน ใบหม่อนจำได้รางๆ ว่ามันน่าจะเป็นห้องดนตรีสากล ในนั้นไม่มีใครอยู่ ห้องทึมๆ มืดๆ เครื่องดนตรีหลายชิ้นถูกคลุมด้วยผ้าสีขาว ใบหม่อนรีบเดินไปล็อกประตูห้อง จากนั้นก็เดินไปหลบในมุมมืดข้างๆ เปียโนตัวใหญ่ เด็กสาวนั่งกอดเข่าแน่น ช่างเป็นช่วงเวลาที่ยากลำบาก ถ้าพวกนั้นเจอตัวเธอ เธอต้องตายแน่ และแล้วความคิดอยากออกไปให้พ้นจากที่นี่ก็ผุดขึ้นมาในหัว ใบหม่อนน้ำตาไหลออกมาเด็กสาวนั่งฟุบหน้าลงบนเข่า เธอนั่งร้องไห้คนเดียวเงียบๆ โดยไม่รู้เลยว่าก่อนที่เธอจะเข้ามาในนั้นมีใครคนหนึ่งอยู่ก่อนแล้ว… เขาเห็นเหตุการณ์ทุกอย่างและกำลังนั่งฟังเสียงร้องไห้ของเธอเช่นกัน…

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more