ตอนที่ 7 Bad Victor

2275 Words

ตอนที่ 7 Bad Victor ช่างเป็นเช้าที่หม่นหมอง ใบหม่อนตื่นแต่เช้าแต่ถ้าจะเรียกให้ถูกคือไม่ได้นอนทั้งคืน ใครมันจะหลับตาลงในเมื่อคนเกือบทั้งมหาลัยกำลังพูดถึงเรื่องของเธอ ใจจริงวันนี้เธออยากหยุดเรียนด้วยซ้ำ อยากหนีไปจนกว่าเรื่องบ้าๆ นี่จะจบลงแต่ก็ทำไม่ได้เพราะวันนี้มีสอบ ใบหม่อนไปมหาลัยตั้งแต่เช้ามืดเพราะไม่อยากเจอหน้าใคร เมื่อไปถึงเธอก็รีบไปหลบในห้องน้ำ ใบหม่อนเปิดอ่านข้อความของปลาดาวและม่านฟ้า ทั้งสองเป็นห่วงเธอมาก เธอเองก็ส่งข้อความกลับไปบอกข่าวว่าเธอสบายดีถ้าพร้อมแล้วจะเล่าทุกอย่างให้ฟังเอง ตึก ตึก ตึก เสียงฝีเท้าตรงเข้ามาในห้องน้ำ ใบหม่อนตัวแข็งทื่อเพราะไม่นึกว่าจะมีคนมาใช้ห้องน้ำที่นี่ตั้งแต่เช้าตรู่แบบนี้ “เอาตรงๆ ป่ะ ฉันเชื่อคนส่งกรรม ที่บอกว่ายัยนั่นทำเสน่ห์” “บ้า สมัยนี้มันไม่มีเรื่องนี้หรอก เพ้อเจ้อ พูดมาได้ โง่” ใบหม่อนได้ยินนักศึกษาสาวสองคนคุยกันนอกห้องน้ำที่เธออยู่ “เบาๆ หน่อยมีคนเข้าห้องน้ำ” ใบหม่อนพยายามทำตัวให้เงียบที่สุดเพราะตอนนี้สองสาวรู้แล้วว่ามีคนอยู่ในห้องน้ำ “แกไม่เชื่อเหรอ” พวกเธอกระซิบ “ไม่เชื่อ ยัยนั่นไม่ได้ทำเสน่ห์หรอก มันก็แค่… ให้ท่า ให้ทุกท่า แล้ววิกเตอร์น่าจะติดใจ” “หน้าอย่างนั้น เอาพวกเรายังดีกว่า ซอมซ่อมาก” “จริง” “อยากเจอจัง ฉันอยากได้ห้าหมื่นน่ะ” “ฮ่าๆๆๆๆ ที่มีคนตั้งค่าหัวน่ะเหรอ ว่าถ้าเอาน้ำแดงสาดหน้ามันจะได้ให้ห้าหมื่น” “ใช่ๆ” “ฮ่าๆๆๆ อย่าไปยุ่งเลย เรื่องไร้สาระ” “ก็แค่พูดขำๆ น่า” “แกว่าใครอยู่เบื้องหลังคนส่งกรรมวะ ใช่พวกเด็กทุนป่ะ” “เด็กทุนเนี่ยนะ ไม่มีทาง พวกนั้นจะรู้เรื่องวงในขนาดนี้ได้ยังไง” “แล้วแกคิดว่าเป็นใคร” “อาจจะเป็นอีลิทสักคนที่อยากเล่นงานพวกคนชั่ว” “เหรอ เล่นงานคนชั่วเหรอ ฉันก็ไม่คิดว่าคนเขียนจะดีกว่าคนอื่นสักเท่าไหร่ คิดเอาเองว่าคนอื่นเลว คนอื่นชั่ว ตัวเองอ่ะดีนักเหรอ” “ชู่ แกอย่าปากดี มันน่ะอยู่ในที่ลับ ถ้ามันรู้ว่าแกว่ามัน ถ้ามันเหม็นขี้หน้ามันอาจจะแฉแกเอานะ” “ฉันมีอะไรให้แฉ แสนดีขนาดนี้” “เหรอ?” “เออ” “ว่าแต่ ใครเข้าห้องน้ำวะ ไม่ออกมาสักที” “ท่าจะหนัก อย่าไปยุ่งเลย ไปกันดีกว่า” แล้วใบหม่อนก็ได้ยินเสียงฝีเท้าทั้งสองคนเดินออกไปจากห้องน้ำ แม้จะผ่านตอนนี้ไปได้ก็ไม่ได้หมายความว่าทั้งวันเธอจะรอดในเมื่อมีคนตั้งค่าหัวเธอห้าหมื่น ใครมันจะไม่อยากได้ขนาดเธอเองยังอยากราดน้ำแดงใส่ตัวเองเพื่อขอรับเงินห้าหมื่นเลย… ใบหม่อนนั่งรอในห้องน้ำจนถึงเวลาเข้าห้องสอบ เป็นไปตามคาด ทันทีที่ทุกคนเห็นใบหม่อนในห้องสอบ พวกเขาก็จ้องมาที่เธอ ทุกสายตา โดยเฉพาะสายตาของเลอา มันเยือกเย็น เย็นชา และที่สำคัญมันเดาไม่ออกว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ เป็นไปได้ไหมว่าเธอจะอยู่เบื้องหลังค่าหัวของใบหม่อน ใบหม่อนพยายามตั้งสติ เธอจะไม่หวั่นไหว ยังไงเธอก็ต้องตั้งใจทำข้อสอบให้สุดความสามารถแม้สอบไปจะได้ที่สองก็ตาม… เวลาทำข้อสอบเริ่มขึ้น ทุกคนทำข้อสอบไปเรื่อยๆ เวลาผ่านไป แล้วก็ผ่านไป “เหลือเวลาอีกห้านาทีนะคะ” อาจารย์ผู้คุมสอบแจ้งเวลา ใบหม่อนทำข้อสอบจนวินาทีสุดท้ายก่อนจะลุกออกไปจากห้องทว่าเมื่อก้าวออกไปเท่านั้นเธอก็เห็นกลุ่มนักศึกษาสาวจากคณะอื่นยืนรอเธออยู่พร้อมกับขวดน้ำแดงในมือ ให้ตายเถอะ ใครมันจะกล้าเดินผ่าน เห็นแค่นี้ก็รู้แล้วไหมว่าจะทำอะไร!!!! ใบหม่อนก้าวขากลับมาที่ห้อง อาจารย์ที่กำลังเก็บข้อสอบอยู่ทำหน้าสงสัยก่อนจะเอ่ยถาม “ใบหม่อน มีอะไรหรือเปล่า” อาจารย์ถาม “อาจารย์คะ คือว่า เอ่อ อาจารย์รู้เรื่องอะไรแปลกๆ มาไหมคะ” ใบหม่อนถามอาจารย์สาว อาจารย์คนนี้ใจดีเข้าใจนักศึกษาและไม่เลือกปฏิบัติ ใบหม่อนจึงกล้าเปิดใจกับเธอ “ไม่หนิ” อาจารย์ขมวดคิ้วเพราะยังสงสัยกับท่าทีของเด็กเรียนดีคนนี้ “อาจารย์คะ คือหนูต้องการความช่วยเหลือ” “…ว่ามาสิคะ” อาจารย์วางข้อสอบลงแล้วก็เดินเข้ามาหาเธออย่างห่วงใย “คือหนูจะเดินไปที่ดาดฟ้าของตึกแอล แต่มีคนดักจะสาดน้ำแดงใส่หนูค่ะ” ใบหม่อนบอกสิ่งที่เธอกังวลให้ฟัง “ใบหม่อนครูว่าหนูคิดมากไปหรือเปล่า” “หนูเห็นจริงๆ นะคะ” “ไหน อยู่ไหน” อาจารย์สาวเดินออกจากห้องไปดูแต่ก็ไม่เจอใคร “ไม่มีใครนะใบหม่อน” ใบหม่อนเดินออกไปดูหน้าห้อง หันซ้ายหันขวาสำรวจ แล้วเธอก็ไม่พบใครจริงๆ “ค่ะอาจารย์ งั้นหนูไปก่อนนะคะ” ใบหม่อนหันมาไหว้ลาอาจารย์ก่อนจะเผ่นออกจากห้องสอบทันที ใบหม่อนเร่งฝีเท้าสุดชีวิตเพื่อไปที่ดาดฟ้าแต่ระหว่างทางไปนั้นน้ำแดงหวานๆ ก็สาดลงมาโดนเธออย่างจัง “จับตัวมันไว้” ใบหม่อนพยายามเช็ดน้ำออกจากหน้า ตอนนี้เสื้อสูทเสื้อนักศึกษาของเธอเลอะน้ำแดงเต็มไปหมด แถมยังมีคนเดินเข้าจะจับแขนเธอไพล่หลังอีกต่างหาก ใครมันจะไปยอม!!!!! ใบหม่อนสู้ตาย เด็กสาวสลัดแขนออกจากพันธนาการจนพวกนั้นกระเด็นคนละทิศคนละทาง เมื่อหลุดพ้นแล้วก็ถึงเวลาสับตีนแตก ใบหม่อนรีบวิ่งหนีไม่คิดชีวิต ทางเดียวที่จะรอดคือออกไปจากมหาลัยนี้ “หม่อนทางนี้!” เสียงตะโกนมาจากอีกฝั่งของถนน ใบหม่อนหันไปก็เห็นรถของโชน กระจกรถถูกลดลงมาเพื่อให้เพื่อนรักทั้งสองตะโกนเรียกเธอ เมื่อเห็นแบบนั้นใบหม่อนก็เข้าไปขึ้นรถ โชนรีบออกรถทันทีที่ใบหม่อนขึ้นไปนั่ง “เช็ดหน้าก่อนหม่อน” ปลาดาวยื่นทิชชูเปียกให้ “ขอบคุณมากๆ นะ ทุกคน” ใบหม่อนรับทิชชูเปียกมาเช็ดหน้าตัวเอง “ขอบคุณนะโชน” ใบหม่อนขอบคุณโชน หนุ่มวิศวะลูกเจ้าของร้านทอง แม้จะเป็นลูกเจ้าของร้านทองแต่เขาก็ถูกให้เป็นพวกปลายแถวเพราะเขารวยไม่พอแถมยังหน้าตามาตรฐาน “หม่อน เกิดอะไรขึ้น” โชนถามอย่างห่วงใย “โชน โชนพาหม่อนไปหาวิกเตอร์หน่อยได้ไหม” ใบหม่อนพูดอย่างจริงจัง “เอ่อ หม่อน หม่อนจะไปทำไม” “ก็เรื่องทั้งหมดมันเกิดจากวิกเตอร์ มันก็ควรจะจบที่วิกเตอร์” “แต่ว่า วิกเตอร์น่ะ ไม่ได้เข้าถึงง่ายๆ นะ” โชนอึกอักเพราะเขาเองก็กลัววิกเตอร์ไม่น้อย “หม่อน!!!!! คลิปที่หม่อนถูกสาดน้ำ เอ่อถูกส่งต่อมาทางไลน์เต็มไปหมด” ม่านฟ้ารายงาน แล้วก็ยื่นโทรศัพท์ให้ใบหม่อนดู แล้วเธอก็เห็นหน้าตัวเองตอนถูกสาดน้ำใส่…. น่าสมเพชสิ้นดี!!!! “โชน ช่วยหม่อนด้วย ถ้าหม่อนไม่จบเรื่องนี้ หม่อนตายแน่” ใบหม่อนอ้อนวอน “นะโชน ช่วยหม่อนด้วย” ปลาดาวขอร้องอีกแรง “….แต่โชนแค่ไปส่งนะ ไม่เข้าไปด้วย” “เดี๋ยวดาวเข้าไปกับหม่อนเอง” “ฟ้าด้วย” . . “วิกเตอร์ นายเห็นคลิปนี้หรือยัง แฟนนายถูกคนสาดน้ำแดงใส่” เทสชูโทรศัพท์ใส่หน้าวิกเตอร์ ทว่าวิกเตอร์ก็ไม่แสดงอาการใดๆ ก่อนจะยกแก้วเหล้าขึ้นดื่มแบบไม่รู้ร้อนรู้หนาว “นายไม่ควรแกล้งเธอแบบนั้น” ควินตัน เพื่อนสนิทอีกคนของวิกเตอร์พูดขึ้น ควินตันเป็นอินโทรเวิร์ด เขาไม่ชอบสุงสิงกับใครนักนอกจากวิกเตอร์ “เธอน่าสงสาร” ควินตันพูดต่อ “แต่นมใหญ่ฉิบหาย ตอนถอดเสื้อสูทนมตู้มเลยว่ะ” หลุยส์พูดขึ้นขณะดูคลิปเป็นรอบที่สาม “สวยไม่เบาเลย ทำไมไม่เคยเห็นมาก่อนวะ นายแม่ง โคตร ตา ถึง” หลุยส์ได้โอกาสอวยวิกเตอร์ “ตกลงนายกับยัยคนนี้เป็นอะไรกัน” เทสถาม “…ก็เป็นแฟนไง” วิกเตอร์พูดด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์ เขาเห็นคลิปนั้นแล้ว ยัยคนนั้นโดนแบบนั้นก็ดีแล้ว จะได้หายกันกับที่ผลักเขาล้ม “คุณวิกเตอร์ครับ มีคนมาหาครับ” บอดี้การ์ดของวิกเตอร์เข้ามารายงาน “ใคร?” “เธอบอกว่าชื่อใบหม่อน เป็นแฟนของคุณวิกเตอร์ครับ” เมื่อได้ยินแบบนั้นวิกเตอร์ก็ยกยิ้มขึ้นเบาๆ ที่ยัยคนนั้นกล้าและก็บ้าดีเดือดขนาดนี้ “พาเข้ามาได้” วิกเตอร์สั่ง บอดี้การ์ดโค้งคำนับแล้วก็ออกไป “ว้าว แฟนมาหาว่ะ” หลุยส์แซว “ยัยนี่ ไม่เบาแฮะ” “นายเจอของจริงแล้ววิกเตอร์” เทสเสริมขำๆ วิกเตอร์ไม่ตอบอะไร เขาเดินไปนั่งบนเก้าอี้นวมตัวสูงข้างๆ ควินตันที่นั่งอ่านหนังสืออยู่บนเก้าอี้นวมตัวถัดไป แล้วประตูก็ถูกเปิดออก เด็กสาวผมยาวรวบเป็นหางม้ากำลังยืนอยู่ตรงนั้น เสื้อผ้าหลุดลุ่ย เปรอะเปื้อนสีแดงเต็มไปหมด ที่ด้านหลังมีเพื่อนสาวสองคนยืนขนาบข้าง “เข้ามาสิครับ คุณ ใบ หม่อน” เทสโพล่งขึ้นพร้อมกับยิ้มเยาะ ใบหม่อนสูดหายใจเข้าให้เต็มปอดก่อนจะก้าวเข้าไปในห้อง “สวัสดีวิกเตอร์” เธอพูดขึ้น ทว่าวิกเตอร์ไม่ได้ทักทายเธอกลับ เขาแค่เลิกคิ้วขึ้นอย่างสงสัย “ฉันกำลังพูดกับนายอยู่!” เธอพูดต่อ “แล้ว?” แล้ววิกเตอร์ก็พูดขึ้น สามสาวเดินเข้ามากลางห้อง ห้องทึมๆ สลัวๆ วิกเตอร์และควินตันนั่งอยู่บนเก้าอี้นวม เทสกับหลุยส์กำลังยืนพิงโต๊ะสนุกเกอร์ยืนกอดอกอมยิ้มจ้องมองพวกเธอ “ฉันอยากยุติการเป็นแฟนกับนาย” ใบหม่อนพูด “เราก็ไม่ได้เป็นอะไรกันหนิ” “ใช่ เราไม่ได้เป็นอะไรกัน ฉันไม่เคยเป็นแฟนนาย เราไม่เคยคบกัน เราไม่เคยแม้กระทั่งคุยกันด้วยซ้ำ” ใบหม่อนพูด “เธอโกหก เราทำอะไรกันมากกว่าคุย ไม่ใช่เหรอ?” วิกเตอร์แกล้งแหย่ใบหม่อน เขาตั้งใจพูดให้ดูสองแง่สองง่าม เพราะท่าทีโอหังของเธอมันกระตุ้นให้เขาอยากทำให้เธอหัวเสีย “ถ้านายจะหมายถึงตอนที่ฉันผลักนายล้มตอนนั้น ฉันก็ขอโทษด้วย” ใบหม่อนจ้องหน้าเขาตาไม่กะพริบ “…” วิกเตอร์ยังคงมีสีหน้าเรียบเฉยไม่รู้ไม่ชี้กับการขอโทษของเธอ “วิกเตอร์ ได้โปรด ให้อภัยใบหม่อนเถอะนะ ใบหม่อนกำลังถูกรังแก” ม่านฟ้าพูดขึ้น “เธอเป็นใคร ฉันไม่ได้อนุญาตให้เธอพูด แค่เธอได้เข้ามาตรงนี้ก็เกินไปแล้ว” วิกเตอร์คนโหดคนเดิมกลับมา “…” ม่านฟ้าเงียบลงทันที “วิกเตอร์ฉันขอโทษล่ะ ฉันไม่อยากเจอเรื่องแบบนี้อีกแล้ว ฉันแค่อยากอยู่อย่างสงบก็แค่นั้น” “งั้นเธอก็ทำได้ทุกอย่างสินะ เพื่อให้ฉันนายโกรธ…แล้วจะได้อยู่อย่างสงบ” “ก็ไม่ทุกอย่างหรอก” ใบหม่อนพูดเบาๆ “งั้นเธอก็ไม่ต้องการแบบนั้นจริงๆ สินะ” เขายั่วโมโหเธอ “นายต้องการอะไร บอกมาสิ ถ้าฉันทำได้ ฉันจะทำ แล้วเราก็เลิกแล้วต่อกัน” ใบหม่อนพูด “….ถอดเสื้อออกสิ! เสื้อชั้นในด้วย” เขาพูดขึ้นเย็นๆ ใบหม่อนหน้าถอดสีเมื่อได้ยินแบบนั้น ม่านฟ้าและปลาดาวก็ตกใจไม่แพ้กัน ควินตันถึงขนาดละสายตาจากหนังสือขึ้นมามองหน้าวิกเตอร์ ในขณะที่เทสกับหลุยส์สบตากันก่อนจะหัวเราะชอบใจ “…” ใบหม่อนไม่พูดอะไร เธอยังอึ้งกับข้อเสนอของวิกเตอร์ “เธอทำได้อยู่แล้วใบหม่อน เธอมันพวกไม่มีศักดิ์ศรี จริงๆ มันก็เหมือนตอนที่เธอรับข้อเสนออาจารย์ไบรอันตอนอยากได้ทุนนั่นแหละ อันนี้มันง่ายกว่าเยอะ ก็แค่ถอดเสื้อเอง” วิกเตอร์พูดเรียบๆ ราวกับมันเป็นเรื่องปกติ “ฉัน คือว่าฉัน” ใบหม่อนอึกอักขณะเดียวกันเด็กสาวก็กำมือแน่นด้วยความโมโห “เธอ เธอ ทำไมเหรอ โกรธฉันอีกแล้วเหรอ รอบนี้จะทำอะไรฉันอีกล่ะ จะต่อยฉันเลยไหม” วิกเตอร์ยังยั่วต่อ “ถ้าฉันทำแล้ว เราจะเลิกแล้วต่อกันใช่ไหม” ใบหม่อนพูดเบาๆ “อื้อ” “หม่อน อย่านะ” ปลาดาวห้ามเพื่อนรัก “ใช่หม่อน อย่าทำ” ม่านฟ้าสนับสนุน “กรุณาอย่าเสือกเรื่องคนอื่นครับ” เทสโพล่งขึ้นเพราะเขาอยากดูนมใบหม่อนจนใจจะขาด “วิกเตอร์ใจดีมากแล้วนะ เธอควรรีบรับข้อเสนอก่อนที่มันจะไม่มีอีกแล้ว” เทสพูดกับใบหม่อน “ถอดเถอะ ตัวเธอไม่ได้น่าดูหรอกนะ พวกฉันเคยเห็นอะไรที่เจริญหูเจริญตากว่าเธอเยอะ จริงไหมวิกเตอร์” หลุยส์เอาใจวิกเตอร์แต่วิกเตอร์ไม่ตอบอะไร “ได้” ใบหม่อนพูดเบาๆ ก่อนจะเดินเข้าไปใกล้ๆ วิกเตอร์ เธอเดินไปยืนต่อหน้าเขา วิกเตอร์จ้องมองเธอตาไม่กะพริบ ทั้งสองจ้องตากันอีกครั้ง ครั้งนี้เธอก็โกรธจนหน้าแดงอีกแล้ว “ไอ้โรคจิต” ใบหม่อนโพล่งขึ้นก่อนจะก้มลงไปคว้าแก้วเหล้าสาดใส่หน้าวิกเตอร์

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more