ภายในห้องของทอฝัน
เสียงฝีเท้าของ พายุ ที่เดินจากไปยังคงสะท้อนอยู่ในหัว…
ทอฝัน ยืนนิ่งอยู่หลังบานประตูที่เธอเพิ่งปิดลงกับมือ
เธอไม่กล้าขยับ ไม่แม้แต่จะหายใจแรง
ขาของเธอสั่นเล็กน้อย
หัวใจของเธอเต้นแรงอย่างควบคุมไม่ได้
เธอพยายามไม่ร้องไห้…
พยายาม ไม่รู้สึก
แต่สิ่งที่ปวดที่สุด ไม่ใช่เสียงฝีเท้าที่เดินห่างไป
…แต่เป็นสายตาและน้ำเสียงของเขา ที่ไม่อ้อนวอนเหมือนเมื่อก่อนอีกแล้ว
ทันใดนั้น เสียงหนึ่งก็พาเธอกลับมาในความจริง
“พี่ทอฝัน… เอ่อ ผมขอโทษนะครับ ถ้าทำให้เข้าใจผิด”
เสียงของ พอร์ช ดังขึ้นมาจากมุมห้อง
เขายังคงถือขวดน้ำปลาอยู่ในมือ ราวกับไม่รู้จะวางมันไว้ตรงไหน
“พี่พูดแบบนั้นต่อหน้าเขา… จริง ๆ แล้วพี่ไม่ได้เป็นแค่เพื่อนกัน…ใช่ไหมครับ”
ทอฝันถอนหายใจแรงอย่างรำคาญ ทั้งพอร์ช ทั้งพายุ ทั้งโลกนี้!
“พอร์ช ออกไปก่อน”
“แต่ว่า...”
“ออกไปก่อน เดี๋ยวนี้”
น้ำเสียงของเธอแข็งขึ้นจนคนฟังชะงัก
