“พี่เตชินทร์คะ… น้ำตาลมีเรื่องจะคุยด้วยค่ะ”
เตชินทร์ ที่กำลังกดโทรศัพท์อยู่เงยหน้าขึ้น ยิ้มบาง ๆ
“หืม? อะไรครับ ว่ามาเลย”
น้ำตาลสบตาเขาเพียงวินาทีเดียว แล้วเบือนสายตาลงไปที่แก้วน้ำตรงหน้า
“คือว่า… น้ำตาลคิดว่าเราเข้ากันไม่ได้ค่ะ”
เสียงของเธอเบาแต่ชัดเจน
“เราเลิกกันเถอะนะคะ”
ประโยคนั้นราวกับฟ้าผ่ากลางวันแสก ๆ ในใจของชายหนุ่ม
เตชินทร์
“อะไรนะครับ…”
เขาชะงักไปพักใหญ่ ริมฝีปากเม้มแน่น
“ทำไมครับ พี่ทำอะไรผิดตรงไหน? ทำอะไรให้ไม่พอใจเหรอ?”
น้ำตาลแสร้งทำหน้าเศร้าบีบน้ำตา
“ไม่ค่ะ พี่ดีมากเลยด้วยซ้ำ… ดีเกินไปด้วยซ้ำไป”
เธอยิ้มเจื่อน ๆ แต่แววตาไม่มีร่องรอยของความสุขเลย
“แต่น้ำตาลเคยบอกพี่แล้วไงคะ ว่าอย่าพึ่งวาดฝันอนาคตร่วมกับน้ำตาล”
เตชินทร์เลิกคิ้วถาม
“ทำไมล่ะครับ… พี่ก็มีรถขับ มีงานพาสไทม์ทำประจำ อนาคตทำงานต้องมั่นคงแน่นอน เลี้ยงน้ำตาลได้สบาย ไม่เคยให้ลำบาก พี่ดูแลเต็มที่ทุกอย่าง…
