1 ปีผ่านไป
แสงแดดอ่อนส่องลอดผ้าม่านบางเข้ามาในห้องนั่งเล่น เสียงหัวเราะของเด็กชายตัวเล็กวิ่งวนอยู่รอบโซฟา ทอฝันยืนเช็ดมือจากผ้าเช็ดจาน ก่อนจะตะโกนเรียกด้วยน้ำเสียงเหนื่อยปนเอ็นดู
“อคิน! อย่าปีนเก้าอี้ลูก เดี๋ยวหัวฟาดพื้น!”
“ไม่ปีนครับม๊า ผมแค่…ปีนนิดเดียวเองงงง~” เด็กชายตอบกลับเสียงใสในจังหวะที่กำลังปีนพนักเก้าอี้อย่างทะเล้น
พายุเดินถือกล่องกระดาษเข้ามาพอดี สีหน้าเต็มไปด้วยคราบเหงื่อและรอยยิ้ม
“ไม่ถึงชั่วโมงเลยนะ หมาน้อยปีนโต๊ะรอบที่สามแล้ว”
ทอฝันมองคนรักแล้วหลุดหัวเราะ
“อคินเขาแค่ตื่นเต้น บ้านใหม่ยังกับสนามเด็กเล่น”
“ก็เราบอกเองนี่ ว่าให้เขาเลือกห้องเอง เขาเลยคิดว่าทุกห้องเป็นของเขาหมด”
พายุตอบพลางวางกล่องลงแล้วเดินเข้ามาใกล้
ทอฝันมองไปรอบบ้าน ผนังสีอบอุ่น เฟอร์นิเจอร์ไม่หรูหราแต่เรียบง่าย และมีกลิ่นหอมของไม้ใหม่ ๆ ลอยอยู่ในอากาศ
“ที่นี่จะเป็นที่ของเราแล้วจริง ๆ ใช่ไหมพายุ…”
