หลังมื้อค่ำจบลง และทุกคนเริ่มแยกย้ายไปพักผ่อน ซีโร่เดินถือแก้วน้ำเย็นออกมาสูดอากาศบริเวณสวน ก่อนจะหันไปเห็นพายุยืนพิงเสาต้นหนึ่งอยู่คนเดียว ท่าทางเหมือนกำลังพักสมอง
ซีโร่เดินเข้ามายืนข้าง ๆ
“หลานชาย…ว่างหรือเปล่า”
พายุหันไปยิ้มจืด ๆ
“ว่างครับคุณลุง…เอ่อ…พ่อตา”
ซีโร่หัวเราะในลำคอเบา ๆ
“วันนี้ไม่ใช่ลุง วันนี้เป็นพ่อตาละ…”
พายุพยักหน้า เครียดขึ้นเล็กน้อย
“ครับ…ผมพร้อมฟังครับ”
ซีโร่มองเขานิ่ง ๆ
“เลี้ยงลูกเป็นยังไงบ้างวันนี้ คุณพ่อมือใหม่?”
พายุถอนหายใจยาวแล้วยิ้มเอื่อย ๆ
“เหนื่อยครับ เหนื่อยกว่าที่คิดไว้เยอะเลย ตั้งแต่เช้าจนบ่ายผมวิ่งตามอคินรอบบ้าน จนจะน็อกก่อนลูกน่ะครับ”
หัวเราะแห้ง ๆ
“บ้านเกือบไหม้ด้วย ไทเล่นเอาไข่เข้าไมโครเวฟ…ผมวิ่งถือถังดับเพลิงตะโกนลั่นบ้าน”
เขาพูดแล้วเงียบไปครู่หนึ่งแล้วพูดต่ออย่างจริงใจ
“แต่ก็…มีความสุขดีครับ ผมไม่เคยรู้สึกว่าเหนื่อยแล้วได้อะไรกลับมาขนาด
