ตอนบ่ายที่บ้านตระกูลวรรธนะเดช
พายุฟุบหน้าลงกับพนักโซฟาในห้องนั่งเล่นอย่างหมดแรง
เหงื่อเต็มหน้าผาก ผมเผ้ายุ่งเหยิง เสื้อยืดสีเทาเปียกเหงื่อไปครึ่งตัว เขาได้แต่พึมพำกับตัวเอง
“เหนื่อยกว่าทำงานอีกโว้ย…วันนี้กูไม่ได้เลี้ยงลูก แต่วิ่งมาราธอนกับลูก…”
เขาพูดกับตัวเองแบบหมดอารมณ์ พร้อมชะเง้อมองรอบห้อง
เงียบ…ผิดปกติ
จนพายุผวา
“เฮ้ย อคิน!? …อคิน! ลูกอยู่ไหนน่ะ!”
ไม่ทันขาดคำ เสียงดัง ตุ้บๆๆๆ ก็ดังมาจากข้างบน
แล้วเสียงร้องโห่ดีใจของเด็กชายก็ดังแว่วตามมา
อคินตะโกน
“ปะป๊าาาาาาา! ดูอคินกระโดดได้ด้วย~!!”
พายุวิ่งขึ้นบันไดด้วยหัวใจจะวาย
รีบผลักประตูห้องออก แล้วพบลูกชายกำลังกระโดดโลดเต้นอยู่บนเตียงของเขาเอง!
พายุร้องลั่น
“เฮ้ย!! ลงมาเลยลูก!! เตียงมันไม่ใช่แทรมโพลีน!!!”
อคินหัวเราะ
“ไม่ล๊ง~ ไม่ล๊ง~ อคินยังไม่ง่วงฮะ!”
พายุพุ่งไปอุ้มลูกชายลงมาไว้ในอ้อมแขน
เด็กชายดิ้นพล่านอย่างกับปลาไหลถูกจั
