บทที่ 5 ข้อสัญญา

1382 Words

จู่ ๆ พายุก็พูดขึ้นเสียงเบา แต่ชัดเจน ขณะที่กำลังนอนคลุมผ้าอยู่โซฟา “มึงอย่าพึ่งซีเรียสดิวะ ทอฝัน” ทอฝันที่กำลังจะลุก เดินไปหยิบผ้าขนหนู ชะงักเล็กน้อย หันกลับมามอง “เอ้า มึงอยู่กับกูแบบนี้ กูจะหาแฟนได้ไง?” พายุไม่ตอบทันที ดวงตานิ่งเหมือนใช้ความคิด ก่อนพูดเสียงเรียบ “…เอ้านี่มึงจะมีแฟนเหรอ?” ทอฝันกลอกตา ถอนหายใจแรงอย่างเหนื่อยใจ “โอโห ไอ้พายุ มึงจะให้กูอยู่จนแก่ตายคนเดียวรึไง? มึงยังมีแพลนแต่งงานกับน้ำตาลเลยอ่ะ” เธอไม่ได้พูดด้วยความน้อยใจ แต่มีแววขื่นขมบางเบาซ่อนอยู่ในเสียง หัวเราะในลำคอแบบคนทำใจแล้ว พายุ ก้มหน้ามองพื้นเล็กน้อย แล้วพึมพำ “อืม…งั้นเอางี้” ทอฝัน เลิกคิ้ว “เอาไรมึง?” พายุเงยหน้าขึ้น ดวงตาที่เคยขี้เล่นดูจริงจังขึ้นมาฉับพลัน “ก็ถ้าน้ำตาลใจอ่อน คบกับกูเป็นแฟนเมื่อไหร่… กูจะปล่อยมึงไป ใครจะจีบมึงก็โอเคละ” เงียบ จนเสียงเครื่องปรับอากาศในห้องกลายเป็นสิ่งเดียวที่ดังอยู่ ทอฝันชะงักไป เธอจ้องหน้าเขานิ่ง ๆ ราวกับกำลังประมวลความรู้สึกในใจหลายอย่างที่ถาโถมเข้ามาพร้อมกัน คำว่า “ปล่อย” ฟังดูง่าย แต่ทำไมในอกมันแน่นไปหมด “…ปล่อยไปงั้นเหรอ?” เสียงเธอแผ่ว ไม่ได้ต่อว่า แต่เหมือนถามตัวเองเสียมากกว่า พายุไม่ตอบ เขาเพียงมองเธออย่างเงียบ ๆ ราวกับกำลังพูดในใจว่า ก็ต้องปล่อยสิ ไม่งั้นกูก็ลำบากใจเหมือนกัน ทอฝันแค่นยิ้มเบา ๆ แล้วหันหลัง “เออ มึงพูดแล้วนะ ไอ้พายุ ตามนี้…” เธอเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัว ผละจากห้องนั่งเล่น “งั้นกูไปอาบน้ำละ” เสียงประตูห้องน้ำปิดลงเบา ๆ ~ซ่า ซ่าส์~ เสียงน้ำจากฝักบัวดังกลบความคิด ทอฝันยืนนิ่งอยู่ใต้สายน้ำอุ่น มือเรียวค่อย ๆ ลูบใบหน้าตัวเองเบา ๆ ขณะสายตาเหม่อมองไปที่กระเบื้องผนัง “อะไรวะช่วงนี้…” เธอบ่นเบา ๆ กับตัวเอง พยายามจะข่มความรู้สึกแปลก ๆ ที่ผุดขึ้นในใจหลังจากมองเห็นกล้ามแน่น ๆ กับซิกแพคของพายุในค่ำคืนนี้ “หรือเป็นเพราะฮอร์โมนเปลี่ยนวะ… ไอ้เชี่ยเอ๊ย” ทอฝันส่ายหน้าเหมือนอยากสะบัดความคิดบ้า ๆ ออกไปจากหัวใจ แต่ยิ่งล้างหน้าเท่าไหร่ มันก็ยังติดอยู่ข้างใน จู่ ๆ แกร๊ก! เสียงประตูห้องน้ำเปิดพรวดเข้ามา ทำให้ทอฝันสะดุ้งเฮือก เธอหันขวับไปมองด้านหลังที่มีเพียงกระจกฝ้ากั้นไว้ระหว่างเธอกับชายหนุ่ม “ไอ้เชี่ย! มึงเข้ามาทำไม!” เธอร้องลั่น “กูปวดฉี่ มึงอาบน้ำนาน!” พายุพูดหน้าตาเฉยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ว่าจบก็ยืนฉี่ที่โถส้วมด้านข้างอย่างไม่รู้สึกรู้สา ทอฝันอ้าปากค้าง แต่หันกลับไปทางฝักบัวอย่างเร็ว เธอรีบคว้าผ้าขนหนูมาปิดตัวเองไว้แน่น มุมปากเม้มแน่น พยายามไม่ตะโกนด่ากลับ “ไอ้บ้า มึงไม่มีความเป็นสุภาพบุรุษเลยรึไงวะ!” “กูก็เคยเข้าห้องน้ำพร้อมมึงมาตั้งแต่ประถมแล้วป่ะวะ จะเขินอะไรกันตอนนี้” พายุตอบอย่างหน้ามึน ทอฝันกัดฟันแน่น ความจริง… มันก็ใช่ พวกเขาสนิทกันขนาดที่เคยไปเข้าค่ายเดียวกัน เคยนอนเต็นท์เดียวกัน เคยกินข้าวจานเดียวกัน และก็เคยอาบน้ำจากโอ่งหลังบ้านที่ไม่มีอะไรกั้นมาแล้วตอนเด็ก แต่ตอนนี้มันไม่เหมือนเดิมแล้ว “ใช่…ฉันกับพายุ สนิทกันเกินไป จนไม่สามารถแยกความเป็นชายหญิงอย่างที่ควรจะเป็นได้อีกต่อไป” เธอพึมพำกับตัวเองขณะที่ยืนหลังม่านฝ้า หัวใจเต้นเร็วผิดจังหวะ ทั้งอาย ทั้งโมโห และทั้ง… สับสน ~โคร้กกกก~ เมื่อเสียงกดน้ำดังขึ้น พายุก็เดินออกไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทิ้งไว้เพียงทอฝัน ที่ต้องพิงผนังห้องน้ำ สูดลมหายใจลึก ๆ และถามตัวเองอีกครั้ง “แล้วถ้าเขามีแฟนจริง ๆ …เราจะโอเคเหรอ?” หลังจากอาบน้ำเสร็จ ทอฝันก็เดินออกจากห้องน้ำพร้อมกลิ่นหอมสะอาดจาง ๆ ของแชมพูผสมกลิ่นสบู่เด็ก เธอสวมเสื้อยืดตัวใหญ่และกางเกงขาสั้นที่ใส่นอนเป็นประจำ แล้วทิ้งตัวลงบนเตียงขนาดคิงไซส์ ซุกตัวเข้าใต้ผ้าห่มอย่างเร็ว คืนนี้แปลกกว่าทุกที เพราะพายุไม่ได้มานอนเตียงด้วยอย่างเคย แต่กลับไปนอนขดอยู่ที่โซฟาเล็ก ๆ ริมผนัง เธอหลับตาลงช้า ๆ ในใจแอบโล่งใจแปลก ๆ ที่ได้มีระยะห่างอย่างที่ควรจะเป็นระหว่างหญิงชายเสียที “ก็ดีแล้ว… ระยะห่างแบบนี้… ดีแล้ว” ผ่านไปสิบกว่านาที ท่ามกลางความเงียบสงบ เสียงเรียกเบา ๆ ดังขึ้นจากปลายห้อง “ทอฝัน… หลับยังอะ?” หญิงสาวลืมตาขึ้น แล้วถอนหายใจเฮือก ก่อนตอบกลับ “ยัง… มึงมีอะไรอีกวะ?” “กูขอนอนด้วยได้ไหม… กูปวดหลัง” เสียงพายุอ้อนแบบไม่ค่อยจะกล้า “โซฟานี่จะตกหลายทีแล้ว มันเล็กเหี้ย ๆ เลยอะ” ทอฝันกลอกตาในความมืด “โอ้ย ไอ้คุณชาย… ทีอยู่กับสาวนมใหญ่อย่างยัยเมเปิ้ลอะ จำได้ไหม ตอนกลุ่มเรายกโขยงไปบ้านมันทำรายงานส่งอาจารย์ มึงยังนอนพื้นได้เฉยเลย” “พออยู่กับกูนี่สำออยนัก ปวดหลัง ปวดไหล่ ปวดตับปวดไตสารพัด” พายุหัวเราะแหะ ๆ “กูก็แค่… อยู่กับมึงแล้วมันสบายใจเว้ย มึงก็รู้ว่ากูชินแบบนี้อะ ขอคืนเดียว… คืนเดียวจริง ๆ” “นะ ๆ ๆ กูสัญญาว่าจะไม่นอนดิ้น ไม่จับ ไม่กอด ไม่ล้วง ไม่แทะ ไม่อะไรทั้งนั้น” “พอเลยไอ้หื่น!” ทอฝันปากดุ แต่เสียงหัวเราะหลุดออกมาเบา ๆ “เออ ๆ กูอนุญาต แต่นอนห่าง ๆ กูนะเว้ย ขอพื้นที่ส่วนตัวกูบ้าง” “เยส! มึงนี่ใจดีสุด ๆ เลยอะ กูรักมึงฉิบหายเลยเว้ยทอฝัน!” ก่อนเธอจะได้ด่าอะไรเพิ่ม พายุก็รีบกระโดดขึ้นเตียงทันที เตียงยวบลงจนรู้สึกได้ถึงแรงสะเทือน ทอฝันสะดุ้งเล็กน้อย หัวใจเต้นแปลก ๆ อย่างควบคุมไม่ได้ “ใจเย็น ๆ ทอฝัน… ก็แค่นอนข้างกัน กูชินแล้ว ชินมาก ๆ แล้ว…” แต่ความชินที่ว่านั้น สั่นคลอนทันทีเมื่อ… พรึ่บ! แขนยาว ๆ ของพายุก็พาดเข้ามากอดจากด้านหลัง ตัวอุ่น ๆ แนบเข้ามาชิดจนเธอสะดุ้งเล็กน้อย และเสียงลมหายใจอุ่น ๆ ก็ตามมาซุกที่ซอกคอของเธออย่างไม่ทันตั้งตัว “หอมว่ะ… กลิ่นเหมือนแม่กูตอนเพิ่งซักผ้าเสร็จเลย” พายุพูดเสียงงัวเงีย ทอฝันตาโต หันขวับมา “มึง! นี่มึงเปรียบกูกับแม่มึงเหรอวะ!?” “ก็กลิ่นสบู่นี่มันเหมือนจริง ๆ…” เขาขยับหน้าเข้าใกล้อีกนิด “แบบอบอุ่น นุ่ม ๆ แล้วก็…ปลอดภัย” ทอฝันใจสั่น ไม่รู้จะตอบกลับว่ายังไง “ไอ้พายุ มึงพูดอะไรไม่รู้เรื่องอีกแล้ว” เธอบ่นเสียงเบา แต่ไม่ได้ผลักเขาออก “ถ้ากูฝันร้าย มึงปลุกกูด้วยนะ…” เขาพึมพำเบา ๆ “กูฝันร้ายบ่อย…ตั้งแต่เด็กแล้วมึงก็รู้” ทอฝันเงียบ เธอรู้ว่าตอนเด็กพายุเคยผ่านเหตุการระเบิดมา หลังจากนั้นก็ฝันร้ายมาตลอด เธอรู้ดี ตอนนี้มือหนาที่เคยแข็งกลับค่อย ๆ คลายลง เธอถอนหายใจเบา ๆ แล้วปล่อยให้พายุซุกอยู่ตรงนั้น ความอบอุ่นของอีกฝ่ายทำให้เธอรู้สึกแปลก แต่ไม่ได้น่ารังเกียจ… กลับกันมันทำให้เธอใจเต้นแรงมากกว่าปกติ และในความเงียบนั้น… “แล้วถ้ามึงฝันดี… จะบอกกูไหมวะ?” เธอพูดเบา ๆ ราวกระซิบให้ตัวเองได้ยินแค่คนเดียว แต่ไม่มีเสียงตอบรับจากพายุ นอกจากเสียงลมหายใจสม่ำเสมอของผู้ชายที่ตอนนี้ ไม่ได้เป็นแค่เพื่อนในความทรงจำวัยเด็กของเธออีกต่อไปแล้ว…

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more