บทที่ 9 อิจฉา

1403 Words

ผ่านไป 15 นาที ทอฝันตื่นขึ้นมาด้วยอาการปวดหัวข้างเดียว อาจเป็นเพราะเมื่อเช้า ก่อนมาเกาะตื่นเช้ามากเกินไป และตอนนี้ได้งีบเพียงแป๊บเดียวเท่านั้น “โอ้ย” เธอสะบัดหัวเบา ๆ จากนั้นลุกขึ้น เดินไปยังสถานที่ ๆ พายุ ไดม่อน เอริคนัดเอาไว้ เธอเดินมาและนวดคลึงขมับไปด้วย จนมาถึง ลานใต้ต้นมะพร้าว ริมหาดใกล้บ้านพัก แสงแดดอ่อน ลมทะเลพัดเอื่อย พายุ ไดม่อน เอริค นั่งคุยกันอยู่บนเก้าอี้ผ้าใบ พร้อมขนม ผลไม้ และน้ำเย็นใส่กระติกวางข้างตัว ตึก ตึก ตึก! เสียงฝีเท้าเดินมาเบา ๆ พร้อมเสียงถอนหายใจ ทอฝันเดินนวดขมับซ้ายไปด้วย “อืม… ปวดหัวชะมัด…” พายุหันไปเห็นก่อน ลุกยืนทันที “มึงเป็นไรทอฝัน หน้าซีดเลย” “กูปวดหัวข้างเดียวว่ะ… น่าจะเพราะเมื่อเช้าตื่นเช้าเกินไป แล้วนอนงีบก็ไม่ถึงสิบนาทีต้องรีบลุกอีก…” สิ้นคำพูดของเพื่อนสาว ชายหนุ่มเดินเข้ามาจับแขนเธอเบา ๆ แล้วพาไปนั่งที่เก้าอี้ “นั่งก่อนดิ เดี๋ยวกูจัดการให้” ทอฝันนั่งลงอย่างว่าง่าย พายุยืนอยู่ข้างหลัง แล้วเริ่มใช้ปลายนิ้วนวดคลึงขมับและหลังศีรษะเบา ๆ ริมฝีปากหยักพูดเสียงนุ่ม “มึงเป็นแบบนี้ทุกที พอตื่นเช้า ใช้พลังงานเยอะ แล้วก็ไม่พักจนปวดหัวทุกครั้ง… ใจเย็น ๆ หลับตาไปก็ได้ เดี๋ยวกูนวดให้” ทอฝันเสียงผ่อนคลายขึ้นเล็กน้อย หลับตาพริ้ม “เออ… ดีว่ะ… มือมึงเย็นดี…” ขณะที่ไดม่อนนั่งดูครู่หนึ่ง เขายกกล่องขนมมาการองขึ้นมาแล้วพูดขึ้นอย่างกวน ๆ “มึงขาดน้ำตาลชัวร์ ๆ เลย นี่! มาการองอภินันทนาการจากไดม่อน เชิญอ้าปากครับคุณว้ากหญิง” ทอฝันยังหลับตาแต่ยิ้ม มุมปากยกขึ้น “…โอ๊ยย กวนตีน…” เธออ้าปากช้า ๆ แล้วไดม่อนคีบมาการองเข้าปากให้ เอริคหัวเราะ “อร่อยไหม ของโปรดไอ้ไดม่อนเลยนะเว้ย กูเห็นมันลูบกล่องเหมือนลูบหัวลูกมาเลยตอนนั่งเรือ” ทอฝันเคี้ยวแล้วยิ้มบาง ๆ “หืม… อร่อยว่ะ ไม่คิดว่าพวกมึงจะพกมาการองติดตัวแทนพาราเซตามอลได้อะ” ไดม่อนพูดพลางยักคิ้ว “เพราะพวกกูไม่ใช่แค่พี่ว้าก พวกกูเป็นหมอประจำค่ายด้วยเว้ย ขาดน้ำตาลเมื่อไหร่ เรียกไดม่อน! หัวใจจะได้กลับมาเต้นเป็นจังหวะ” เอริคเบะปากแล้วพูดติดตลก “เวอร์ชิบหาย แค่เอาขนมให้สาว มึงคิดว่าตัวเองเป็นหมอเฉยเลย” ขณะพายุเองก็หัวเราะเบา ๆ ยังคลึงขมับให้ทอฝัน “พอเลย พวกมึง กูรักษาคนอยู่ นี่คนไข้ของกูเว้ย” ทอฝันหัวเราะเบา ๆ “กูเริ่มสงสัยละ ว่าไอ้พายุแม่งไม่ได้มาเรียนวิศวะ มันน่าจะเป็นพยาบาลปลอมตัวมา” ไดม่อนพูดเชิงน้อยใจ “โห… อวยแต่มันอ่ะ ถ้ามึงป่วยบ่อย ๆ กูสมัครเป็นคนเฝ้าไข้ตลอดชีพให้เลยก็ได้” ทันทีที่ได้ยินเพื่อนสนิทพูด เอริคยิ้มมุมปาก แล้วยกแก้วน้ำขึ้นจิบ “เดี๋ยว ๆ พอก่อน กูว่าสถานการณ์เริ่มออกทะเล กูจะอิจฉาจนปวดหัวตามแล้วเนี่ย ทีกูปวดขาไม่เห็นนวดให้กูมั่ง” “ฮ่า ๆ มึงไม่ใช่สาวไง” ทุกคนหัวเราะเบา ๆ บรรยากาศเริ่มคลี่คลาย ลมทะเลพัดเย็น เสียงคลื่นกระทบฝั่งเบา ๆ ขณะนี้เสียงหัวเราะเบา ๆ ของพายุ ไดม่อน เอริค และทอฝันยังไม่ทันจางไป อีกด้านของน้ำตาล ณ ทางเดินใกล้หาด น้ำตาลเดินคู่มากับแอ้ม เพื่อนสาวสนิท ท่ามกลางแดดอ่อน ๆ และสายลมทะเล แอ้มสะกิดเบา ๆ แล้วกระซิบ “อีตาล ๆ มึงดูตรงนั้นสิ! เจ้าชายสามคน… สามคนเลยนะเว้ย กำลังปรนนิบัติพี่ทอฝัน โอ้โห ดูดิ… พี่พายุคลึงขมับ พี่ไดม่อนป้อนขนม พี่เอริคชงน้ำให้! มึงอย่าบอกนะว่าเขาสนิทกันขนาดนั้น นวดกันได้อะ?” น้ำตาลชะงักฝีเท้าเล็กน้อย มองภาพตรงหน้า นิ่งไปเล็กน้อย “…อืม…” สายตาน้ำตาลมองไปที่พายุ เธอเห็นเขายิ้มบาง ๆ ขณะกำลังนวดขมับให้ทอฝันด้วยความใส่ใจ ไม่ได้มีอะไรหวือหวา แต่ก็อบอุ่นเกินจะมองผ่าน อยู่ดี ๆ น้ำตาลก็รู้สึกเหมือนเท้าสะดุดกับรอยทรายโค้งเล็ก ๆ พลิกเบา ๆ ก่อนจะ… “โอ้ย!” แอ้มตกใจสุดตัว “ว้าย! อีตาล! มึงเป็นไร! ตะคริวแดกเหรอ หรือข้อเท้าพลิก?!” เสียงร้องของน้ำตาลเบาแต่ชัดเจนพอจะทำให้พายุชะงักมือที่กำลังนวดทอฝันทันที พายุหันขวับไปมอง ก่อนรีบลุกขึ้นไม่รีรอ “น้ำตาล!” ไดม่อนกับเอริคยังไม่ทันจะพูดอะไร พายุก็วิ่งตรงไปทางน้ำตาลทันที ปล่อยให้ทอฝันมองตามด้วยแววตาแปลก ๆ พายุย่อตัวลงข้าง ๆ น้ำตาล พูดอย่างร้อนรน “เป็นอะไร ข้อเท้าพลิกเหรอ? ขอดูหน่อย…” น้ำตาลพยายามกลั้นไม่ให้ตัวเองแสดงออกเกินไป “อือ… นิดหน่อยค่ะ เดินพลาดเฉย ๆ…” จากนั้นมือหนาจับข้อเท้าเธอเบา ๆ พลิกดูเพื่อเช็ก ด้วยแววตาจริงจัง เจ้าของใบหน้าหล่อเหลาพูดเสียงเบา แต่ชัดเจน “ไม่บวม แค่เคล็ดนิดเดียว… เดี๋ยว… … เดี๋ยวพี่ประคบน้ำแข็งให้นะ” แอ้มกระซิบข้างหูน้ำตาลเบา ๆ “…พี่ประคบให้นะ เห็นมั้ย! กูล่ะอยากเป็นมึงฉิบหาย…” พายุเงยหน้าขึ้นสบตาน้ำตาลครู่หนึ่ง แวบเดียวจริง ๆ แต่ในแววตาเหมือนมีอะไรบางอย่างสื่อถึงความห่วงใยที่เขาไม่อาจพูดได้ต่อหน้าใคร พายุก้มหน้าเล็กน้อย แล้วพูดเสียงเบา “…อดทนหน่อยนะ เดี๋ยวพี่ไปเอาน้ำแข็งมาให้” พายุลุกขึ้นเร็ว เดินหายไปทางห้องพัก โดยไม่พูดอะไรต่อ ทิ้งให้แอ้มมองตามงง ๆ “มึง ๆ… มึงอย่าบอกนะ ว่าคนหิ้วกระติกน้ำหน้าตาดีคนนั้น… มึงรู้จักเขามาก่อน?” น้ำตาลยิ้มบาง ๆ ไม่ตอบ “…อือ เปล๊า… แค่เขาเป็นรุ่นพี่น่ะ มาช่วยน้องก็ไม่แปลกใช่ไหมล่ะ… แต่มือเย็นดีอะ” ไม่นานนัก ใต้ต้นมะพร้าว น้ำตาลยังนั่งอยู่บนพื้นทรายร่มรื่น แอ้มนั่งข้าง ๆ ทำหน้าฉงน สลับกับแอบมองพายุที่เดินกลับมา พร้อมถุงน้ำแข็งผ้าขนหนูในมือ พายุนั่งลงตรงหน้า พูดนุ่ม ๆ “นี่ น้ำแข็ง…เดี๋ยวพี่ประคบให้นะ อย่าขยับเท้าเยอะ เดี๋ยวจะช้ำ” น้ำตาลหลบสายตาเบา ๆ แต่ยอมให้พายุประคบให้อย่างว่าง่าย “…ขอบคุณค่ะ” มือหนาค่อย ๆ วางผ้าขนหนูห่อน้ำแข็งลงตรงข้อเท้าเธออย่างระมัดระวัง ปลายนิ้วเย็น ๆ แต่สัมผัสกลับอ่อนโยนจนหัวใจน้ำตาลเต้นไม่เป็นจังหวะ แอ้มกระซิบเบา ๆ ข้างหูอีกที “โอ้ยยย กูจะละลายแทนมึง… แบบนี้เค้าเรียกคนรู้จักกันแน่ ๆ ใช่ไหม อีตาล?” น้ำตาลสะบัดหน้าเบา ๆ ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ “ก็แค่พี่เขาใจดีไง…” พายุพูดเสียงต่ำ เหมือนจะพูดกับตัวเองมากกว่า “ต่อให้ไม่ให้รู้จัก… พี่ก็ห่วงอยู่ดีนั่นแหละ” คำพูดของเขาทำเอาน้ำตาลชะงักนิ่ง สบตาเขาโดยไม่ตั้งใจ สายตาที่ไม่ได้หวาน แต่ลึกและจริงจัง ก่อนจะได้พูดอะไรต่อ เสียงรองเท้ากระทบทรายก็ดังขึ้นเบา ๆ จากอีกด้าน ทอฝัน เดินมาหาเอริคกับไดม่อน สะบัดเส้นผมเบา ๆ แล้วพูดเสียงจริงจัง “หมดเวลาพักแล้วพวกมึง เดี๋ยวกูไปเปลี่ยนเสื้อ แล้วไปเตรียมเรียกรุ่นน้องรวมตัวที่ศาลากลางนะ” เอริคพูด “โอเค เดี๋ยวกูช่วยจัดเวที” ไดม่อนเหล่มองไปทางน้ำตาลกับพายุเบา ๆ ก่อนจะพูดกับทอฝัน “มึงไปก่อน เดี๋ยวกูตามไป… กูสงสัยอะไรนิดหน่อยว่ะ” ทอฝันเลิกคิ้ว “สงสัย? อย่าบอกนะว่ามึงจะจับผิดเด็กปีหนึ่ง กูไม่อยากเป็นพี่ว้ากแถลงข่าวนะเว้ย” ไดม่อนยักไหล่ ยิ้มมุมปาก “ก็แค่อยากรู้ว่าคนหิ้วกระติก กับดาวคณะ… รู้จักกันแค่ไหนกันแน่เท่านั้นแหละ กูกลัวว่าไอ้พายุตาบอด หึ ๆ”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more