บทที่ 8 เกาะส่วนตัว

1290 Words

15 นาทีผ่านไป ณ บริเวณท่าเรือเกาะวรรธนะเดช เกาะส่วนตัวหรูหรา เงียบสงบ ล้อมรอบด้วยป่ามะพร้าวและทะเลน้ำใสสะอาด น้อง ๆ ปี 1 เดินเรียงแถวขึ้นจากเรือ บ้างก็หอบกระเป๋า บ้างก็ตื่นตาตื่นใจกับวิวธรรมชาติระดับรีสอร์ทห้าดาว ทอฝัน ยืนกอดแฟ้มในมือ สวมเสื้อพี่ว๊ากสีดำกับแว่นกันแดด ปล่อยผมหางม้า พร้อมกับพี่ว๊ากหญิงอีกคนชื่อ “พี่เนโกะ“ เดินออกมาตรงหน้าแถวหญิง ทอฝันเสียงเข้ม “น้องผู้หญิงทุกคน! เรียงแถวหน้าเรียงสอง ด้านนี้ค่ะ ใครช้า วิ่งรอบสนามทรายรอเลย!” เนโกะเสริม “เห็นวิวทะเลแล้วตื่นเต้นดีใจได้ค่ะ แต่สมองต้องยังมีวินัย พี่จะประกาศห้องพักและกติกาทั้งหมดตอนนี้!” เสียงน้องผู้หญิงเงียบกริบ พากันรีบยืนตัวตรงตามคำสั่ง ฝั่งชาย เอริคกับไดม่อนยืนคุมแถวข้างรีเซพชั่นเล็ก ๆ ของบ้านพักหรูบนเกาะ ไดม่อนตะโกนเสียงดัง “น้องผู้ชายรวมตัวตรงนี้! ต่อแถวตามลำดับรายชื่อในใบที่พี่แจก ใครไม่มีชื่อบอกพี่เอริค!” ส่วนเอริคพูดติดเล่นเล็กน้อย “ไม่ต้องห่วงนะครับที่พักจะหรูระดับล้านวิว แต่ถ้าทำตัวไร้วินัย เตียงริมทะเลก็ไม่ให้ใช้!” น้องผู้ชายหลายคนแอบหันไปมองวิวทะเล อดกลืนน้ำลายไม่ได้ ท่ามกลางแสงแดดที่ส่องกระทบผิวน้ำระยิบระยับ ขณะนั้นเองพายุเดินหิ้วกระเป๋าทอฝัน มาด้านหลังเงียบ ๆ มีเหงื่อซึมบนหน้าผาก แต่ก็ยังหล่อแบบคนยากจนธรรมชาติ น้ำตาลมองแวบหนึ่ง ก่อนเบือนหน้าหนีอย่างระวังตัวตามที่ตกลงไว้ ตอนนี้ทอฝันเปิดแฟ้ม ประกาศอย่างจริงจัง “ฟังให้ดี! ปีนี้พวกพี่จัดกิจกรรมรับน้องแบบ 2 คืน 3 วัน แยกโซนชายหญิงชัดเจน ผู้หญิงพักรีสอร์ทฝั่งตะวันออก ผู้ชายอยู่โซนฝั่งตะวันตก ไม่อนุญาตให้ข้ามโซนโดยไม่มีเหตุผลจำเป็น!” เนโกะพูดเสริม “ถ้าใครฝ่าฝืน เราจะใช้สิทธิ์ปรับบทลงโทษตามที่คณะกรรมการพี่ว๊ากเห็นสมควร ไม่เว้นแม้แต่คนหน้าตาดี!” เสียงหัวเราะคิกคักเล็ก ๆ จากน้อง ๆ แต่ก็หยุดเมื่อทอฝันมองกวาดสายตา ทอฝันน้ำเสียงเข้มขึ้น “เอาล่ะ ไปพักผ่อน 1 ชั่วโมง เตรียมตัวสำหรับกิจกรรม Ice Breaking ห้ามนอน ห้ามอู้งาน! ใครเห็นคนนอน จะถูกเรียกชื่อในฐานะน้องที่ไม่ให้เกียรติกิจกรรมนี้!” ทุกคนพยักหน้าเร็ว ๆ ก่อนแยกย้ายตามพี่ว๊ากที่นำทางไปยังโซนของแต่ละกลุ่ม เอริคแอบเดินมาหาพายุ กระซิบเบา ๆ ระหว่างที่ไม่มีใครสนใจ “วันนี้น้ำตาลไม่กล้ามองหน้ามึงเลยว่ะ สมบทบาทเด็กยากจนดีนะมึง โห…น่าสงสารจัง” พายุยักไหล่ “อย่ากวนกู… กูต้องทำให้เธอสบายใจ ไม่ใช่เอาหน้ากูไปโชว์ใครตอนนี้” เอริคส่ายหน้าเบา ๆ ก่อนจะเดินกลับไปพร้อมรายชื่อห้องพัก ส่วนพายุยกกระเป๋าอีกใบ เดินหายเข้าไปในเงาต้นมะพร้าวเงียบ ๆ ณ ห้องพักโซนตะวันออกของรีสอร์ท ห้องพักสำหรับ 4 คน มีเตียงเดี่ยว 2 เตียงใหญ่ แอร์เย็นฉ่ำ กลิ่นน้ำทะเลจาง ๆ ลอยมาตามลม น้ำตาลนั่งอยู่ปลายเตียง กำลังหยิบครีมกันแดดมาทาแขนเบา ๆ ขณะที่เพื่อน ๆ ล้อมวงกันบนเตียงอีกฝั่ง เพื่อนคนที่ 1 ชื่อมีน “อีตาล มึงนี่เนื้อหอมแต่เช้าเลยนะ พี่แม๊คปี 3 วิศวะเครื่องกล เอาขนมมาให้ถึงที่ตอนเราขึ้นเรืออ่ะ โอ๊ย มึงจะบอกว่าเขาไม่จีบอีกเหรอ” น้ำตาลหัวเราะเก้อ ๆ “ไม่หรอกมั้ง ก็เขาแค่ให้ขนมน่ะ… อาจจะแจกหลายคนนะ” เพื่อนคนที่ 2 ชื่อแอ้มพูดต่อ “หลายคนพ่อง! พวกกูนั่งอยู่ข้าง ๆ ยังไม่ได้เลย มีแต่มองแล้วเดินผ่านไปเฉย ๆ มึงอ่ะ รับขนมแล้วยังยิ้มตาหวานอีก พี่เขาจะไม่ใจบางได้ไงล่ะ” เพื่อนคนที่ 3 ชื่อกิ๊ฟพยักหน้า “เออ ใช่ ๆ แต่ตอนนี้กูจะเม้าส์แรง ๆ เลย… มึงเห็นคนที่หิ้วกระติกน้ำป่ะ ตอนอยู่บนเรือน่ะ?” น้ำตาลยิ้มเก้อ ๆ รู้ว่าใคร “…อืม พอจำได้อยู่” กิ๊ฟทำตาวิบวับ “จ้องมึงแบบจะละลายเลยนะ! ตาคู่นั้นอ่ะ หวานเหมือนน้ำเชื่อม! จ้องจนกูเผลอยิ้มตามเลยอีเวร!” แอ้มหันไปพยักหน้าแรง “เออ ๆ กูเห็นเหมือนกัน ตอนไอ้พี่แม๊คมันคุยกับมึงใช่ปะ ตอนนั้นแหละ ไอ้พี่กระติกน้ำนั่นจ้องมึงไม่กระพริบเลย!” มีนผลักไหล่น้ำตาลเบา ๆ “โอ้ยอีตาล! กูอยากเป็นมึงชิบหาย ทั้งคณะคนหล่อ ๆ มองมึงหมดเลยเนี่ย มึงดูหน้าตัวเองในกระจกบ้างมั้ย ออร่ามาแบบนางเอกซีรีส์ไฮสคูลเวอร์ชั่นทะเล!” น้ำตาลหน้าแดง ยิ้มบาง ๆ แล้วพูดเสียงเบา “บ้า แกก็พูดเกินไป…” แอ้มส่ายหน้า “ไม่เกิน! แล้วตกลงยังไงอ่ะ มีคนไหนที่แกสนใจป่ะ?” น้ำตาลยิ้มกรุ้มกริ่ม “ก็…ยังไม่มีหรอก ฉันเพิ่งเข้ามาเรียน แค่มีคนคุยก็โอเคแล้วมั้ง” กิ๊ฟเบะปาก “ถ้า ‘คนคุย’ ของมึงคือไอ้พี่คนหิ้วกระติกน้ำนั่น กูกัดลิ้นตาย! มันดูจนกูอยากหิ้วกระติกไปเองบ้าง เผื่อได้ถูกมองแบบนั้นบ้าง!” เสียงหัวเราะลั่นห้องแบบสาว ๆ แซวกันสุดฤทธิ์ น้ำตาลเขินจัด แต่ก็อดยิ้มไม่ได้ มือแอบเปิดมือถือดูข้อความล่าสุดจาก ‘พี่พายุ’ บนหน้าจอขึ้นว่า“ครับ ไม่เป็นไรครับ” พร้อมอีโมจิหน้ายิ้มเล็ก ๆ อีกด้าน ณ ห้องพักโซนรุ่นพี่หญิง พายุถือกระเป๋าเดินเข้าห้องของทอฝัน “มา หิ้วกระเป๋ามาให้ ตามสั่งครับเจ๊” ทอฝันยกมือรับแต่ยังไม่วายแขวะ “ขอบใจจ้ะ…ลูกน้องเอ๊ย! อ้าว แล้วของมึงล่ะ? กระเป๋าเสื้อผ้ามึงหายหรือไง ไม่เห็นเอาไรมาเลย” พายุยักไหล่แบบสบาย ๆ “ที่นี่เกาะกู เสื้อผ้ากูก็มีอยู่แล้ว ห้องส่วนตัวกูอยู่ชั้นบนสุด เดี๋ยวกูขึ้นไปหยิบเอา เดินไม่ถึงห้านาที” ทอฝันเบะปาก “จ้าาา เจ้าของเกาะไม่ต้องหอบของ แค่กูเดินลากกระเป๋าลงเรือก็เกือบตกทะเลละ” พายุหัวเราะเบา ๆ “แต่กูหิ้วของให้มึงอยู่นะเว้ย เจ๊อย่าลืมบุญคุณ” ทอฝันถอนหายใจ ฟุบตัวลงบนเตียง “เออ ๆ กูรับรู้ละบุญคุณของมึง ตอนนี้ออกไปจากห้องกูได้ละ จะนอนพัก! ตะโกนด่าน้องจนคอแห้ง เสียงแทบไม่เหลือ กูจะพักเส้นเสียงหน่อย” พายุยกมือทำความเคารพแบบกวน ๆ “รับแซ่บครับท่านว้ากหญิงเสียงทอง” ทอฝันตวัดหมอนใส่เบา ๆ “มึงนี่มัน!” พายุหัวเราะพลางถอยไปที่ประตู “เออ ๆ เดี๋ยวกูกับไอ้เอริคกับไดม่อนจะรออยู่ที่ริมหาด ใต้ต้นมะพร้าวข้างลานใหญ่นะ จะได้วางแผนกิจกรรมตอนเย็นด้วย” ทอฝันโบกมือไล่แบบหมดแรง “อืม ๆ ๆ ไปเลย ไปไกล ๆ เสียงมึงทำกูปวดหัว” พายุเดินออกไปพลางพูดเบา ๆ “เสียงกูก็หวานดีออก…” ทอฝันตะโกนตามหลังแบบกลั้วหัวเราะ “มึงพูดไรนะไอ้พายุ!!!” ปึก! ประตูปิดลง เสียงลมทะเลแทรกเข้ามาเบา ๆ ทอฝันยิ้มมุมปาก พลิกตัวนอนตะแคง ค่อย ๆ หลับตาลง

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more