ฮือออ~ฮึกกก
เสียงรองเท้าวิ่งออกมายังป้ายโดยสาร ปรากฏว่าเป็นริบบิ้นเธอไม่อาจกระทำในสิ่งที่ตัวเองตั้งเป้าหมายเอาไว้ได้ จึงขอตัวกลับบ้าน
ภายในใจรวดร้าวดั่งกับเหล็กหลอมที่ถูกลนไฟ ร่างกายของเธอมิอาจเป็นของผู้อื่นได้เลย
บ้านกันต์
"สภาพมึงดูไม่ได้เลยนะเว้ย" ริวนั่งปลอบใจเพื่อนสนิทซึ่งยกกระดกดื่มเหล้าไม่พัก "ไอ้กันต์ มึงช่วยมีสติกว่านี้หน่อยได้ไหมวะ"
"ทั้งที่กูควรจะดีใจใช่ไหม ที่เด็กผู้หญิงแรดคนนั้นไม่วิ่งตามกูเหมือนเดิม แต่พอริบบิ้นหายไปกูรู้สึกทุกอย่างมันดูว่างเปล่า"
"มึงรู้หรือเปล่าว่าน้องริบบิ้นทำเพื่อมึงแค่ไหน จำงานวันเกิดตัวเองได้ไหม..น้องริบบิ้นตั้งใจทำเค้กแล้วให้กูชิมเพื่ออยากจะไปเซอร์ไพรส์มึง ตอนมึงเป่าเค้กของจอยกูก็กำลังจะบอกอยู่พอดีแต่ไม่ทัน"
กันต์รีบวางแก้วเหล้า เขารู้ทันทีว่านั่นอาจจะเป็นเหตุผลหลักที่ริบบี้หายไป แต่ตอนนี้ไม่ว่าเขาจะพูดยังไง สาวน้อยก็คงไม่หันกลับคืน ทุกคืนวันกัน
