เช้าวันต่อมา
"หน้าซีดตัวเป็นอะไรลูก" แม่ถามริบบิ้น "ไม่สบายหรือเปล่า แม่ให้ป้าสายกข้าวต้มไปให้บนห้องไหม"
"ไม่เป็นไรค่ะ หนูลงมาแล้ว"
"ให้แม่พาไปหาหมอไหม?"
"หนูไม่เป็นไรจริงๆ ค่ะ"
"ช่วงนี้เราไม่ค่อยได้คุยกันเลยนะ มีอะไรอยากจะเล่าให้แม่ฟังไหม"
ตัวเล็กส่ายหน้าเชิงปฏิเสธทันที แต่ผู้เป็นแม่ย่อมดูออกว่าลูกสาวทุกข์ตรม เนื่องด้วยริบบิ้นดื้อรั้นจึงทำให้แม่ไม่อยากถามเซ้าซี้ เพราะรู้ดีว่าคงไม่ได้คำตอบกลับมา ริบบิ้นยังตักข้าวใส่ปาก ดวงตาเหม่อลอย หน้าเศร้าดูสิ้นหวังขั้นสุด แต่ทุกอย่างก็ต้องใช้เวลา
ห้องนอน
"ริบบิ้นไม่น่าไปงานกีฬาสีเลย" ฝนมาหาที่บ้าน เนื่องจากวันนี้มหาวิทยาลัยหยุดเรียนวันพิเศษ
"อืมมม เราไม่น่าไปเลย"
"ทำไมพี่กันต์ใจร้ายขนาดนี้"
"ไปโทษเขาฝ่ายเดียวก็ไม่ได้ เราเองที่เจ็บไม่จำ"
"รักแรกมันแยกยาก รักมากมันยากแยก"
"เราอยากทำใจให้ได้ ไม่อยากติดต่อ ไม่อยากเจอ"
"ถ้างั้นต้องทำให้ได้ ริบ
