บทที่5. เจ็บตัวเพื่อหัวใจ! |แผนการ..
1000 Words
หลังจากสอบเสร็จเป็นที่เรียบร้อย ริบบิ้นจบชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 6 ซึ่งตอนนี้เธอมีอายุครบ 18 ปีบริบูรณ์ตามกฎหมาย แม้คะแนนสอบออกมาจะน้อยนิด แต่ก็ไม่เป็นปัญหาสำหรับลูกคนร่ำรวยอย่างเธอ แน่นอนว่าไม่ต้องสอบเข้ามหาวิทยาลัยก็สามารถเข้าเรียนเอกชนได้อย่างสบายใจ
"ไม่ได้เจอกันอีกเป็นเดือนคงคิดถึงริบบิ้นแย่" เพื่อนแว่นคนสนิทพูดด้วยหน้าตาเศร้าหงอย "ริบบิ้นอย่าลืมเรานะ"
"ใครจะไปลืมเพื่อนแว่นอย่างนายได้เล่า ที่ฉันสอบผ่านก็เพราะนายช่วยติวสอนให้เลยนะเนี่ย"
"แต่ปิดเทอมเราต้องไปช่วยเตี่ยที่เมืองจีน ไม่มีเวลามาเที่ยวเล่นกับริบบิ้นเหมือนเทอมก่อนๆ เลย"
"ไปช่วยที่บ้านก่อนเถอะไม่ต้องเป็นห่วงเรา"
"โชคดีนะริบบิ้น"
ผู้ชายในกลุ่มคนเดียวโบกไม้โบกมือลา สองสาวที่ยืนอยู่ใต้บันไดขณะที่หอบหิ้วของขวัญในงานวันจบอย่างทุลักทุเล ริบบิ้นสะกิดฝนเพื่อเสนอแนะบางอย่าง
"เราไปหาอะไรๆ สนุกทำกันเถอะ" ริบบิ้นส่งยิ้มหวาน
"อะไรสนุกๆ ของริบบิ้นไม่เคยสนุกเลยสักอย่าง แถมยังเสี่ยงเป็นเสี่ยงตายอีกต่างหาก"
"ไม่ต้องห่วงหรอก ครั้งนี้เราเตรียมการมาอย่างดี"
"หมายความว่ายังไง..ที่บอกว่าเตรียมการมาอย่างดี?"
"เอาเถอะไปถึงเดี๋ยวเธอก็รู้เอง แต่ครั้งนี้ห้ามให้พลาดแม้แต่น้อยนิดเลยนะ"
"เราเริ่มชักไม่สนุกแล้วนะ กลัว"
แม้ฝนจะทำท่าหวาดหวั่น แต่เธอก็ยังตามใจริบบิ้นอย่างสม่ำเสมอ สองสาวรีบเก็บข้าวของไว้ยังห้องพักครู ก่อนที่ริบบิ้นจะจูงมือฝนมายังนอกเขตรั้วโรงเรียน เธอจ่ายเงินให้ชายหนุ่มซึ่งยกรถจักรยานมาให้หนึ่งคัน พร้อมกับแนะนำวิธีใช้อย่างถูกต้อง
"เดี๋ยวนะ เธอเอาจักรยานมาทำไม.." ฝนไม่เข้าใจจึงถาม "ปกติริบบิ้นไม่ขี่จักรยานนี่นา"
"ใช่ แต่ครั้งนี้เราจะใช้มันให้เป็นประโยชน์"
"ใช้มันให้เป็นประโยชน์ยังไง ไม่เข้าใจอะไรสักอย่าง"
"ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกนะ แค่ฝนซ้อนท้ายเราแล้วเกาะเอวแน่นๆ พยายามส่งเสียงกรีดร้องให้ดังที่สุด"
"ก..กรีดร้อง?!!"
"เราเพิ่งไปศึกษาเมื่อคืนว่า หน่วยกู้ภัยเขาจิตอาสาช่วยเหลือผู้ประสบอุบัติเหตุทุกอย่าง ฉะนั้นแล้ว ถ้าเราอยากให้พี่กันต์สนใจ เราก็ต้องสร้างบาดแผลให้เขามารักษาเยียวยา วิธีนี้แหละได้ผลชัวร์"
หน่วยกู้ภัย
"ที่เอาจริงหรือเนี่ย!" ฝนยังคงหวั่นเกรง พวกเธอจูงจักรยานมาจนกระทั่งใกล้ถึงที่หมาย ริบบิ้นรีบขึ้นควบจักรยานคันใหม่ที่เธอเพิ่งซื้อมา
"ก็บอกให้ขึ้นมานั่งไงไม่ต้องกลัว"
"แล้วมันจะเจ็บตัวยังไงเหรอ.."
"อุ้ยยยย นั่นสิเราก็ลืมคิด งั้นเราเอาชนกับเสาไฟฟ้าไหม? เจ็บทีเดียวแบบเบอร์ใหญ่ไปเลย"
"ถ้าคอหักขึ้นมาล่ะ ไม่เอาหรอก!"
"งั้นพุ่งไปกลางถนน เดี๋ยวรถมันก็คงเบรกให้เราเองแหละ"
"ถ้ารถไม่เบรครถตายเลยนะ!"
ฝนยืนตัวสั่นแทบไม่อยากก้าวขาขึ้นซ้อนท้ายจักรยานของเพื่อนสนิท ยิ่งเมื่อได้ยินแผนการที่เพิ่งคิด ฝนแทบจะเป็นลมล้มพับอยู่ตรงนั้น น สักพักริบบิ้นก็คิดขึ้นมาได้ เธอคะยั้นคะยอให้เพื่อนรีบซ้อนท้าย พยายามใช้เท้าเดินอย่างเชื่องช้า เนื่องจากนี่เป็นการปั่นจักรยานครั้งแรกของเธอ
"เกาะเราไว้แน่นๆ" ริบบิ้นหันไปพูดกับเพื่อน
"แล้วทำไมเราต้องซ้อนท้ายด้วยล่ะ"
"ถ้าเรามาคนเดียวก็ไม่เนียนสิ ต้องมีเพื่อนมาด้วย"
"แต่เราเดินตามหลังก็ได้นะริบบิ้น"
"อย่าขี้กลัวไปหน่อยเลยยัยฝน! ลุยยยยย"
กริ๊ดดดดดด!!!!
โคร้ม
สองสาวส่งเสียงกรีดร้องกันสนั่น ขณะที่ริบบิ้นขึ้นจักรยานเธอไม่สามารถบังคับที่ปั่นจนมันส่ายสะบัดไปมา แต่เนื่องด้วยการปั่นเร็วของฝีเท้าที่ไม่อาจห้ามปราม ทำให้เสียหลักเบรกอย่างกะทันหัน เทกระจาดหน้าหน่วยกู้ภัยกลิ้งกันไปคนละทิศคนละทาง
"ฮือออ" ริบบิ้นร้องไห้ เมื่อเธอไถลมายังฝั่งถนน ส่วนฝนกลิ้งลงพงหญ้าทำให้เจ็บตัวเพียงน้อยนิด "ช่วยด้วย พี่กันต์ช่วยด้วย ฮึกกก"
"เป็นอะไรมากหรือเปล่าครับ" อาสากู้ภัยคนหนึ่งวิ่งตรงเข้ามาเพื่อดูบาดแผล แต่ริบบิ้นกับสะบัดหน้าหนี เธอร้องไห้ฟูมฟายพร้อมตะโกนเรียกชื่อ "หนูจะให้พี่กันต์มาทำแผล หนูจะให้พี่กันมาดูแลคนเดียว!"
"อะไรนะครับน้อง.."
"เรียกพี่กันต์มาให้หนูเดี๋ยวนี้นะคะ ฮื้อออ~"
"แต่ตอนนี้ที่แขนของน้องมีเลือดออกควรทำแผล"
"บอกแล้วไงว่าจะให้พิี่กันต์มาดูแล!"
"น้องครับ ไอ้กันต์มันมาที่หน่วยตอนเย็น บางวันมันก็ไม่ได้มา ถ้าน้องจะปล่อยให้เลือดออกขนาดนี้ พี่ว่าเดี๋ยวก็ถูกหามตัวส่งโรงพยาบาลหรอก"
"_____"
ในห้องพัก
"ไม่เห็นมีใครบอกเลยว่าพี่กันต์จะมาแค่ช่วงเย็น" ริบบิ้นพึมพำ ฝนนั่งคิ้วขมวดตอบ "เราก็นึกว่าริบบิ้นจะรู้อยู่แล้วเสียอีก แปลว่าเจ็บตัวฟรีสินะ เฮ้อออ"
"โทษนะฝนที่พามาลำบาก"
"ไม่เป็นไรหรอก เราไม่ได้เจ็บมาก"
"แต่เราอยากให้พี่กันต์มาดูแลนี่นา"
"ไม่เห็นจะต้องลงทุนขนาดนี้เลย ซื้อจักรยานใหม่แล้วปั่นแหกโค้งหน้าหน่วยกู้ภัยเนี่ยนะ ตลกชะมัด ฮ่าๆ"
ทันทีที่พูดจบ ฝนก็ต้องรีบกลับบ้าน เนื่องจากคนขับรถโทรมาตามหา ส่วนริบบิ้นบอกผู้เป็นแม่ว่าจะกลับช้า เนื่องจากจะไปเที่ยวห้างสรรพสินค้าซึ่งก็เป็นเรื่องโกหก เมื่อเพื่อนสนิทออกไป เธอมองแขนที่ถูกพันด้วยผ้าคล้ายกับมัมมี่ยิ่งทำให้ริบบิ้นไม่ชอบใจ
แกร๊ก
"เฮ้ยยยย มาทำอะไรที่นี่เนี่ย"
"พี่กันต์!!"
- Writer
