บทที่6. ความชอบ|แฟนเก่า?
973 Words
ทันทีผู้ชายที่เธอตามหาก็ปรากฏตัว กันต์ คิ้วขมวดปมมองซ้ายขวาไม่เห็นใคร มีเพียงสาวน้อยตัวเล็กที่แขนถูกห่อหุ้มด้วยผ้าพันแผล อีกทั้งตามตัวมีรอยถลอกเพียงเล็กน้อย
"ไปโดนมอเตอร์ไซค์ที่ไหนเฉี่ยวมา" กันต์ถาม
"เปล่าหรอกค่ะ จักรยานของหนูล้ม"
"แล้วเธอปั่นมาจากที่ไหน.."
"อ๋อออ ถะ แถวโรงเรียนของหนูค่ะ"
"จากที่นั่นมาที่นี่ตั้งหลายกิโลเมตร ปั่นมาตั้งนานมาล้มหน้าหน่วยกู้ภัยเนี่ยนะ?!"
"ก็หนูเพิ่งหัดปั่นจักรยานนี่คะ"
ใช่ ทุกอย่างเป็นเพียงคำโกหก ริบบิ้นจูงจักรยานมาใกล้กับหน่วยกู้ภัย แล้วเธอก็ปั่นเป็นครั้งแรก จึงทำให้เกิดอุบัติเหตุตามที่ใจหวังเอาไว้ แต่อย่างน้อยการเจ็บตัวครั้งนี้ก็ได้เจอชายหนุ่มที่เธอใฝ่ฝัน ไม่รู้ว่าถือว่าคุ้มค่าหรือเปล่า
"หนูชื่อริบบิ้นนะคะพี่จำได้ไหม" สาวน้อยรีบแนะนำตัวอีกครั้ง "พี่ทำงานที่นี่แค่ช่วงตอนเย็นหรือคะ ทำไมถึงมาช้าจัง"
"อย่ายุ่งเรื่องคนอื่น เราไม่ได้สนิทกัน"
"ปากร้ายจังเลยนะคะ ช่วยใจดีกับหนูหน่อยสิ หนูเดินทางมาไกลนะ แถมตอนนี้ยังเจ็บตัวอีก"
ทันทีริบบิ้นก็ทำหน้ามุ่ย เธอรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย แต่ก็ยังไม่ย่อท้อ สักพักกันก็เก็บของใส่ตู้ล็อกเกอร์พร้อมกับหยิบชุดขึ้นมา เขายังคงจ้องมองตัวเล็กก่อนที่จะพูดบางอย่าง
"ออกไปได้แล้วฉันจะเปลี่ยนเสื้อผ้า"
"เปลี่ยนตรงนี้ได้เลยค่ะหนูไม่ถือ"
"ถุ้ยยย! แต่ฉันถือ"
"เป็นผู้ชายถอดเสื้อไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย แต่ถ้าเป็นผู้หญิงเขาเรียกว่าอนาจารผิดกฎหมาย ฉะนั้นแปลว่าพี่จะถอดเสื้อตรงไหนก็ได้ค่ะ"
"แต่ไม่ใช่ตรงที่มีเด็กมัธยมอย่างเธอ นั่งจ้องมองอยู่เนี่ย ออกไปเดี๋ยวนี้"
ริบบิ้นจำใจต้องเดินออกไปอย่างเชื่องช้า เธอกำลังบาดเจ็บเล็กน้อยจึงทำให้การเคลื่อนไหวไม่ค่อยถนัด จากนั้นก็ไปนั่งรออยู่ด้านนอกพร้อมพูดคุยกับหนุ่มกู้ภัยอีกหลายคนที่เข้ามาถามไถ่ เนื่องจากเป็นเด็กผู้หญิงน่ารักสดใส จึงเข้ากับคนอื่นได้ง่ายอย่างรวดเร็ว
แกร๊ก
"ไอ้กันต์ น้องริบบิ้นบอกว่าจะบริจาคเงินให้มูลนิธิเราเป็นแสนเลย" รุ่นพี่กู้ภัยพูด "จะได้มีอุปกรณ์เอามาไว้ช่วยเหลือคนอื่น"
"อวดรวย"
"พูดจากับน้องมันดีๆ หน่อยสิวะ เขาอุตส่าห์มีความใจบุญเผื่อแผ่ผู้ร่วมโลก"
"ทำบุญหวังผลเท่ากับบาป"
"ไอ้นี่! มึงนี่ชอบปากหมาจริงนะ"
กันต์ยังคงมองริบบิ้นไม่คลาดสายตา เขาไม่ชอบการเข้าหาที่เปิดเผยจนเกินงาม แม้ดูไม่ประสีประสา ริบบิ้นยังคงส่งยิ้มหวานก่อนที่จะพูดคุยเล่นกับผู้อื่นอย่างเป็นมิตร โดยสายตามองกันต์เป็นระยะ ตอนนี้เธอรู้สึกยิ่งชอบเขามากกว่าเดิม เนื่องจากเป็นผู้ชายที่ปากตรงกับใจดีเหลือเกิน แม้คำพูดนั้นจะห้วนไปหน่อยก็ตาม
"เย็นมากแล้วหนูขอกลับก่อนนะคะพี่กันต์" ริบบิ้นเดินเข้ามาหา "หนูได้ไลน์พี่กันต์แล้วนะคะ"
"เฮ้ยยย เอามาได้ยังไงใครให้!"
"รุ่นพี่กู้ภัยของพี่กันต์ให้มาค่ะ หนูแค่บอกว่าอยากพูดคุยกับพี่กันต์เรื่องที่จะนำเงินมาบริจาคให้มูลนิธิ เขาก็รีบให้เลยนะคะ"
"เธอมันทำดีหวังผลชัดๆ"
"ก็หนูไม่มีทางเลือกนี่นา ถึงหนูขอพี่ตามตรงพี่ก็ไม่ให้หนูหรอก หนูก็ต้องใช้วิธีนี้แหละ อิอิ"
สาวน้อยโบกมือลา เธอโทรเรียกคนขับรถให้มารับในทันที ทุกคนจ้องมองอย่างตื่นเต้น เพราะรถที่แล่นเข้ามานั้นมูลค่าหลายล้าน เป็นรถตู้ขนาดเล็กที่ดูแข็งแรงทนทาน อีกทั้งติดป้ายโลโก้ยี่ห้อดัง
พลบค่ำ
ตึก ตึก ตึก ตึก
"กันต์" เสียงเรียกคุ้นหูพร้อมกับเดินย่ำฝีเท้าเข้ามา
"มาได้ไงจอย แล้วมาทำอะไรแถวนี้"
"จอยแวะเอาข้าวต้มมาให้กันต์ ได้ข่าวว่าเพิ่งไปมีเรื่องยำกับคู่อริมาไม่ใช่หรือไง ฮ่าๆ"
"ข่าวไม่ดีถึงหูเธอไวจังเลยนะ"
"ลูกผู้ชายก็แบบนี้แหละ ก็ต้องมีเรื่องชกต่อยกันเป็นธรรมดา ว่าแต่กินให้หมดนะ วันนี้เราเป็นคนทำเอง"
"วันนี้เปิดร้านหรือเปล่า"
"เปิดสิทำไมเหรอ.."
"เดี๋ยวเลิกหน่วยแล้วจะแวะไปหา"
ทั้งคู่เป็นเพื่อนกันตั้งแต่สมัยประถมศึกษา กันต์กับจอยสนิทสนมกันมาก เนื่องจากอยู่ในหมู่บ้านเดียวกัน เวลามีกิจกรรมชุมชนก็มักมาพบปะสังสรรค์ จอยเป็นผู้หญิงคนเดียวที่กันต์พูดจาอย่างสุภาพและเกรงใจมาโดยตลอด ก่อนที่พูดคุยสักพักแล้วจะแยกย้ายกันไปทำงาน เนื่องจากทางบ้านของจอยเปิดร้านข้าวต้มกับโจ๊กในช่วงตอนเย็นจนถึงเที่ยงคืน
"จอยยิ่งโตยิ่งสวยแถมเรียนผู้ช่วยพยาบาล เข้ากับใบหน้าและบุคลิกสุดๆ ไปเลยว่ะ" รุ่นพี่หน่วยกู้ภัยเดินเข้ามาหลังจากจอยกลับบ้าน
"อืมมม"
"กูเข้าใจมึงนะเว้ยไอ้กันต์ แต่มึงก็ต้องเข้าใจพ่อแม่ของจอยมันด้วย มีลูกสาวคนเดียวนี่หว่า ก็อยากให้เรียนดีๆ มีงานทำดีๆ"
"ก็เพราะเข้าใจไง แต่ผลสุดท้ายเป็นไง.."
"เฮ้อออ ถ้าจอยมันไม่เรียนพยาบาลก็คงไม่เจอกับ เอ่อ! ช่างแม่ง แต่ต่อไปนี้มึงคงปวดหัวหน่อยนะ"
"ทำไม"
"แฟนเก่าก็ยังตัดไม่ขาด แฟนใหม่ก็มาตามตื้อ เป็นมึงนี่หนักใจฉิบ ถ้าหล่อแล้วมีแต่เรื่องวุ่นวาย กูยอมขี้เหร่แบบนี้ดีกว่า ฮ่าๆ"
- Writer
