บทที่8. เด็กดื้อ |Nc🔥ซอกตึก
953 Words
หมับ!
"ทำเหี้ยอะไร" ชายที่เดินตรงดิ่งมาคว้าโทรศัพท์มือถือปรากฏว่าเป็นกันต์ "เด็กนี่.."
"หนูโทรหาพี่กันต์ไม่รับสาย ก็เลยตามมาจากที่เห็นพี่ลงรูปทางโซเชียลมีเดียค่ะ"
"แล้วเธอมาคุยอะไรกับไอ้คนพวกนี้"
"หนูแค่..."
"แค่อะไร"
หมับ
ไม่ทันพูดจบอีกฝ่ายก็คว้าโทรศัพท์มือถือคืน พร้อมกับส่งเสียงอย่างไม่ชอบใจ "เฮ้ยยย มึงเป็นใครวะมาเสือกอะไรด้วย"
แต่หลังจากที่เพื่อนของคนพูดจ้องมองใบหน้าของกันสักพักก็รีบกระชากแขนแล้วพูดเสียงดัง
"นี่มันไอ้กันต์ฝั่งพระนครที่ชอบมีเรื่องกับฝั่งธน! เป็นพวกเด็กช่างหัวรุนแรง" ทุกคนมองหน้า
"อ๋อออ คนดังของสถาบันนี่เอง"
"อย่าไปยุ่งกับมันเดี๋ยวก็เป็นเรื่องใหญ่หรอก"
"กูยังไม่ได้ทำอะไรเลย"
"แต่ถ้าทางมันเอาจริงนะ"
ทุกคนจ้องหน้าของกันต์ที่กำลังแสดงแววตาดุดัน เขาไม่ชอบใจการกระทำของหนุ่มที่รุมล้อมเด็กสาวไร้เดียงสาคล้ายฝูงหมาป่ากำลังจะงาบเหยื่ออันโอชะ ทันใดชายหนุ่มเจ้าของโทรศัพท์ก็รีบพูดขึ้นอย่างตะกุกตะกัก
"กูยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ เด็กคนนี้มาขอทำงานพิเศษ พวกกูเห็นว่าสนับสนุนคนสู้ชีวิตก็เท่านั้น"
"งานพิเศษอะไรของพวกมึง! แล้วเปิดคลิปโป๊ให้เด็กมันดูทำไม"
"ก็น้องมันบอกว่ายังไม่เคย ก็เลยต้องมีตัวอย่างไง"
"สรุปว่างานพิเศษของพวกมึงคืออะไร"
"อย่าทำเป็นไม่รู้เรื่องไปหน่อยเลยว่ะ ก็งานอย่างว่า..ผู้หญิงนอนแบให้ผู้ชายเอาจากนั้นก็รับเงิน"
เคว้ง!
'ไอ้สัดดดด'
กันต์ถีบยอดอกจนอีกฝ่ายกระเด็นล้มลงกับพื้น ริบบิ้นจึงรีบเข้าห้ามปรามทันที สักพักก็มีคนของคลับมาคอยเคลียร์ปัญหาให้ ต่างฝ่ายต่างแยกย้ายกันก่อนที่จะเกิดเรื่องราวใหญ่โต
ตึก ตึก ตึก
"หนูเจ็บนะคะพี่กันต์!" ริบบิ้นถูกกระชากลากแขนเดินมาตามท้องถนนยังซอยเปลี่ยวข้างคลับ
"อดอยากจนต้องไปขอให้พวกมันทำให้เหรอ"
"อะไรกันคะ ทำไมต้องโวยวาย หนูก็แค่อยากทำงานพิเศษ ก็พี่บอกเองว่า หาเงินได้เมื่อไหร่ค่อยซื้อของมาให้พี่ไงคะ หนูก็กำลังจะทำงานพิเศษนี่ไง"
"แล้วรู้ไหมว่างานที่พวกมันให้ทำคืออะไร?"
"มะ ไม่รู้หรอกค่ะ เห็นเขายื่นเงินให้ผู้หญิงคนหนึ่ง บอกว่าเป็นงานพิเศษ"
ใบหน้าไร้เดียงสาเศร้าหงอยลงในทันที ชายหนุ่มแหงนมองขึ้นฟ้าเขาหายใจพรืดใหญ่ ยังไม่พอใจก่อนที่จะระงับความโกรธเอาไว้ไม่อยู่ ดึงแขนเข้าไปในซอกตึกใต้บันไดของตึกร้างที่ไร้ผู้คน มีเพียงแสงไฟกิ่งสาดส่องเห็นแค่เพียงจางๆ
อ๊ะะะ~
ตัวเล็กโดนเหวี่ยงจนร้องเจ็บ อีกฝ่ายหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเปิดคลิปวีดีโอโป๊เพื่อให้ดูภาพเคลื่อนไหวของหญิงสาวที่กำลังถูกใช้หลายคนรุมกระทำอย่างดุเดือด ดวงตากลมโตรีบหลบเอี้ยวมองไปทางด้านซ้าย แต่เขายังไม่วายจับปลายคางให้หันตรงกลับมาดังเดิม
"แหกตาดูสิ! นี่ไง..งานที่พวกมันให้ทำ" กันต์ตวาด "จากลูกคุณหนูอยากกลายเป็นโสเภณีข้างทางที่พวกมันยื่นเศษเงินให้หรือไง"
"กะ หนูไม่รู้นี่นา ทำไมพี่กันต์ต้องดุด้วย"
"เพราะเธอมันเป็นเด็กดื้อด้านไง"
"ปะ ปล่อยหนูเดี๋ยวนี้นะคะ มันเจ็บ"
"เธออยากมีเงินซื้อของให้ฉัน แล้วอยากทำงานพิเศษแบบนี้ก็บอกกันดีๆ ก็ได้ ฉันรับซื้อดีไหม ขายตัวของเธอเท่าไหร่ก็ว่ามา"
พูดจบสาวน้อยค่อยๆ ลืมตาจ้องมองใบหน้าหล่อเหลาที่ท่าทางหัวเสีย อีกทั้งยังโมโหราวกับหงุดหงิดมาก ริบบิ้นส่งสายตาอ้อนวอนก่อนที่เธอจะพูดอย่างไรเดียงสา
"เอาเงินจากพี่กันต์มาซื้อของให้พี่กันต์ มันคงตลกมากเลยนะคะ" น้ำเสียงอ้อยอิ่งพูดเชื่องช้า
"อย่างเธอมันคงต้องโดนไม้แข็งถึงจะหลาบจำสินะ เหอะ งั้นเดี๋ยวจัดให้"
"อ๊าาาาย์!"
"ยังไม่ทันได้ทำอะไรก็ครางซะเสียงดังเชียว"
"พะ พี่กันต์จะทำอะไร ฮึกกกก~"
"แบบนี้เธอชอบหรือเปล่าล่ะ"
"เอามือออกไปนะคะ"
ใช่แค่เพียงคำพูด แต่ใบหน้าของเธอแดงฉาน สองข้อมือเดียวถูกรั้งรวบด้วยมือหนา ก่อนจะยกขึ้นวางไว้เหนือหัวศีรษะที่แนบชิดติดกับกำแพงปูนเขรอะ ขณะเดียวกันมืออีกข้างของเขาก็ล้วงเข้าภายใต้เดรสกระโปรงสีขาว กางเกงในที่สวมใส่เริ่มเป็นรอยย่นพับตามน้ำหนักนิ้วมือที่ถูไถ เสียงของตัวเล็กร้องเครือสั่น "พี่กันต์ อ๊ะะะ"
"ทำไม..แค่นี้ก็ทำเธอเสียวจนไม่ไหวแล้วหรือไง"
"หยุดเถอะนะคะหนูไม่ได้ตั้งใจหนู อ๊าส์"
"ชอบครางเสียงดังมากใช่ไหม หืมมม เดี๋ยวใครเดินผ่านไปผ่านมาก็ได้ยินหรอก"
"พี่กันต์ลามก ปะ ปล่อยหนูนะคะ"
"บอกแล้วไงว่าเด็กอย่างเธอต้องโดนไม้แข็ง"
ไม่รู้ว่าเป็นเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่เขาเพิ่งดื่ม หรือเป็นเพราะอารมณ์โมโหจนเลือดขึ้นหน้า ที่ริบบิ้นชอบขาดคำสั่งสร้างแต่ปัญหา แต่ครั้งนี้ดูท่าทางชายหนุ่มเอาจริงเอาจัง เขาใช้นิ้วมือแหวกแทรกถูกางกลีบบนเนื้อผ้ากางเกงในผืนบาง ก่อนใบหน้าหล่อเหลาจะน้อมลงกระซิบกระซาบข้างริมกกหู
"ตัวเล็กนิดเดียว กลีบอูมชะมัด อ๊าห์"
"!!!!"
- Writer
