บทที่ 9
เขาเป็นใคร
พะพายมองตามหลังต้าหมิงไปจนประตูปิดลงกอดเข่าร้องไห้อยู่แบบนั้นจนเวลาผ่านไปจึงหยุดร้อง ตั้งสติครุ่นคิดกับสิ่งที่เกิดขึ้นด้วยความห่อเหี่ยวใจ
เธอพลาดทำให้ต้าหมิงโกรธแล้วยังเผลอหลุดปากไล่เขาอีก ก็มันน้อยใจที่เขาทำเหมือนรำคาญปากเลยไวหลุดพูดออกไปแบบนั้น ตายเพราะปากอีกแล้วนะพะพาย กี่ครั้งต่อกี่ครั้งก็ไม่เคยจำ ตอนนั้นก็ลืมไปชั่วขณะว่าเธอกับเขาเป็นแค่แขกกับเด็กขายบริการไม่ควรคาดหวังว่าเขาจะเอาใจใส่ แค่พูดดีด้วยก็บุญหัวแล้วไหม
พะพายเอ๊ย..ทำไมถึงงี่เง่าแบบนี้นะ ว่าแล้วก็อยากเขกหัวตัวเองให้แตกอย่าบอกนะว่าชอบเขาเลยคิดข้ามขั้นไปไกล
ไม่อ่ะ..มันคงไม่ใช่มั้งเจอกันแค่สองครั้งเองนะ บ้าบอเถอะไม่ได้ชอบหรอก!
แต่ถามว่า..เสียใจไหม? เธอไม่เสียใจที่ตัดสินใจทำเพราะอยากประชดพ่อ เพราะเป็นต้าหมิงถึงมันจะไม่ดีมากแต่ก็ไม่ได้แย่ บอกตามตรงถ้าคนซื้อไม่ใช่ต้าหมิงเธอก็ไม่แน่ใจว่าจะกล้าทำถึงขั้นนี้หร
